Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά κατασκεύασε ένα αφήγημα χωρίς να υπολογίζει τόσο τα δεδομένα της οικονομίας όσο και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με το τρίτο μνημόνιο. Πόνταρε στο γεγονός ότι οι δανειστές δεν θέλουν να ασχοληθούν ξανά με την Ελλάδα και ως συνήθως αδράνησε δημιουργώντας τις συνθήκες για παράταση του μνημονίου. Από τα 88 προαπαιτούμενα της αξιολόγησης έχουν υλοποιηθεί μόλις 12. Επιπλέον η πολιτική της υπερφορολόγησης, που επελέγη μαζί με την τρόικα για την επίτευξη των πρωτογενών πλεονασμάτων, υπονομεύει την ανάπτυξη και ανακυκλώνει την κρίση.

Για παράδειγμα κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο το Μαξίμου έχριζε περίπου ως «εχθρούς της χώρας» όσους υποστήριζαν ότι καλό θα ήταν να εξασφαλίσει το υπουργείο Οικονομικών μία προληπτική πιστωτική γραμμή ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις στις αγορές και το Δημόσιο να έχει μία εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης. Προχθές ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας εξήγησε ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση ώστε και μετά το πρόγραμμα τα ελληνικά ομόλογα να εξακολουθούν να γίνονται κατά παρέκκλιση αποδεκτά από το ευρωσύστημα. Σε αντίθετη περίπτωση, το κόστος δανεισμού θα αυξηθεί όχι μόνο για το Δημόσιο αλλά και για τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και κατ’ επέκταση τα νοικοκυριά.

Το ίδιο ακατανόητη η επιμονή του πρωθυπουργού να μιλάει για καθαρή έξοδο. Τον Αύγουστο ολοκληρώνεται το τρέχον πρόγραμμα αλλά τα μέτρα για τα επόμενα χρόνια ήδη έχουν συμφωνηθεί και ψηφισθεί από τη συμπολίτευση.

Τι μπορεί να σημαίνει για τον μέσο συνταξιούχο η κατάκτηση της «καθαρής εξόδου» όταν από τον Ιανουάριο θα δει τις αποδοχές του μειωμένες έως και 18%;

Πώς μπορεί να πανηγυρίσει ο μέσος εργαζόμενος το τέλος των μνημονίων, όταν αυτή την περίοδο οι δανειστές συζητούν για το εάν η μείωση του αφορολογήτου ορίου στα 5.600 ευρώ, που θα αυξήσει τους φόρους για όσους λαμβάνουν 600 ευρώ μηνιαίως, θα ισχύσει το 2019 ή το 2020;

Πώς μπορεί να έχει αντίκρισμα στην αγορά εργασίας η σχεδιαζόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού όταν η οικονομία παραμένει στάσιμη, η μερική απασχόληση καλπάζει και οι αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα μειώνονται;

Το «success story» για το τέλος στα μνημόνια δημιουργήθηκε από την κυβέρνηση, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως όπλο για εκλογικό αιφνιδιασμό τον Σεπτέμβριο. Από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις παραμένουν αρνητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του Μαξίμου δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία πριν από τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019, η «καθαρή έξοδος» θα εγκαταλειφθεί για να δημιουργηθεί ένα νέο αφήγημα. Μόνο που πλέον οι πολίτες είναι υποψιασμένοι…

Ο Ραχόι και ο Τσίπρας

Το 2014 η ισπανική και ελληνική οικονομία είχαν παραπλήσιες επιδόσεις στην οικονομία. Σημείωναν τα πρώτα σημάδια μικρής ανάκαμψης ενώ τα ποσοστά ανεργίας ήταν συγκρίσιμα (περίπου 26% στη χώρα μας και 24,5% στην Ισπανία). Το 2015 εμείς πετύχαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ οι Ισπανοί, που πήγαν σε κάλπες στα μέσα του έτους, απέφυγαν τους Podemos. Χθες η Citigroup παρουσίασε έναν πίνακα με τις επιδόσεις των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.

Οποιος διάβασε τα νούμερα, θα απογοητεύθηκε οικτρά. Το ποσοστό ανεργίας στην Ισπανία εκτιμάται ότι θα μειωθεί στο 13,7% το 2019 ενώ στην Ελλάδα θα διαμορφωθεί στο 19%. Επί Ραχόι η Ισπανία σημείωσε εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης (άνω του 3% στην τριετία 2015-2017) ενώ επί Τσίπρα η ελληνική οικονομία σημείωσε δύο χρόνια ύφεσης ενώ πέρυσι κατέγραψε τον μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης στην ευρωζώνη.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]