Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Κι όμως, παρά την έξοδό της, τα πράγματα όχι μόνο δεν καλύτερεψαν αλλά χειροτέρεψαν. Μεταξύ των 27 υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισταγμοί περί της ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως είχε σχεδιαστεί ως τώρα με πρωτεργάτες Γερμανούς και Γάλλους. Αλλωστε εν όψει των ευρωεκλογών του 2019 ο Μακρόν θα ‘θελε να ‘χει μια πλειοψηφία ευρώφιλων ευρωβουλευτών.

Ετσι ώστε να δημιουργηθεί μια Ευρώπη που να προστατεύει τους πολίτες της, να ελέγχει τα σύνορά της, να ‘χει ένα κοινό μπάτζετ Υγείας, ένα κοινό υπουργείο Οικονομίας κι Αμυνας όπως ήδη τα χει αναγγείλει επίσημα ο Γάλλος πρόεδρος. Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα για τα σχέδιά του. Κι αυτό γιατί όταν το Παρίσι επεμβαίνει για παράδειγμα στην περιοχή του Σάχελ (Νιγηρία, Μάλι κ.λπ.) για να χτυπήσει τους τρομοκράτες ισλαμιστές, η Αν. Ευρώπη ανησυχεί για τις αντιδράσεις του γείτονα της Ρωσίας. Αλλά και σε ζητήματα άμυνας δεν μπορεί να λειτουργήσει η Ευρώπη χωρίς τον βρετανικό στρατό που είναι ισχυρός σύμμαχος και παραμένει συνεργός σε τέτοια πρότζεκτ.

Κι όμως, είναι εκτός Ε.Ε. Η έλλειψη συνοχής χαρακτηρίζει τη σημερινή Ευρώπη. Σε θέματα όπως το μεταναστευτικό δεν υπάρχει ομοφωνία. Στο πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα χρησιμοποιήθηκαν σαν προμετωπίδες η Ελλάδα κι η Ιταλία. Αυτές οι χώρες όμως δεν μπορούν πια να αντέξουν άλλο. Η έλλειψη μιας ευρωπαϊκής αστυνομίας είναι φανερή. Οπως κι η έλλειψη μιας υπηρεσίας που θα αποφασίζει ποιος έχει η όχι δικαίωμα ασύλου από τους μετανάστες. Δίπλα σε όλες αυτές τις ελλείψεις τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι ενθαρρυντικά για ευρωπαϊκά όνειρα εύκολης ένωσης. Στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, στην Τσεχία και την Ιταλία δόθηκε μεγάλη δύναμη στα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα. Που σημαίνει ότι η ως τώρα εύκολη συμμαχία Ρώμης – Βερολίνου δοκιμάζεται.

Επίσης στο μεταναστευτικό: Μοιάζει αδύνατο να πειστούν η Ουγγαρία κι η Τσεχία ώστε να συμφωνήσουν στην υποδοχή των μεταναστών. Αλλά και στο οικονομικό θέμα: Μοιάζει να απομακρύνεται προς το παρόν η επιθυμία ενός κοινού ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών. Δεν θέλουν οι Γερμανοί να πληρώσουν για τον Νότο. Οπως και στο κοινωνικό ζήτημα: Η φιλελεύθερη κυριαρχία σε επίπεδο πολιτικής δεν φαίνεται να συμφωνεί με τις πολιτικοοικονομικές προτάσεις μιας ξεπεσμένης και μεταλλαγμένης άλλοτε κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας. Η υπερβολική φορολόγηση των πολιτών δεν βοηθά την κοινή ιδέα. Ούτε η πρόταση για ένα κοινό ευρωπαϊκό μίνιμουμ μισθών μοιάζει να γίνεται δεκτή από τη φιλελεύθερη πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου.

Ας μην ξεχνάμε, δε, ακόμα την εντυπωσιακή άνοδο του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος AfD στο γερμανικό Κοινοβούλιο. Αν, δε, προσθέσουμε σε όλα αυτά τα προαναφερθέντα την έλλειψη εξέλιξης στα τεχνολογικά start-up, τότε βλέπουμε ότι ο Μακρόν, ο οποίος έχει τόσα πολλά προβλήματα με τις απεργίες στη χώρα του, θα ‘χει να υπερπηδήσει εμπόδια-βουνά για να καταφέρει να υλοποιήσει τα φιλόδοξα ευρωπαϊκά του σχέδια. Περιτριγυρισμένος από ευρωδύσπιστους και ευρισκόμενος σε ένα περιβάλλον με ισχυρό ευρωσκεπτικισμό, ο Γάλλος πρόεδρος και οι σύμμαχοί του Γερμανοί δεν μπορούν προς το παρόν να κάνουν τίποτα περισσότερο παρά να δείξουν μεγάλη υπομονή.

Και παράλληλα κυρίως να βρουν τρόπο να προτείνουν μια Ευρώπη λιγότερο αγκυλωμένη από ευρωκράτες και περισσότερο ανοιχτή στο πνεύμα της συνεθνικής συλλογικής συνύπαρξης. Πρέπει να οραματιστούν μια Ευρώπη που να εμπνέει εμπιστοσύνη και σταθερότητα κι όχι δυσπιστία κι αστάθεια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]