Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Το δούναι και λαβείν καθορίζει μια επιχειρηματική συμφωνία. Ένας δεσμός αγάπης δεν μπορεί να έχει αυτό το συστατικό γιατί είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Αγάπη είναι να δίνεις δίχως να περιμένεις και να σου δίνουν δίχως να αναμένουν ανταλλάγματα.

Για το τι είναι η αγάπη θα αφήσουμε τον μοναδικό Νίκο Καζαντζάκη να το περιγράψει:

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη…
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας…
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν…
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι…

«Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν…». Αυτή είναι η πεμπτουσία κάθε μορφής αγάπης. Του πατέρα και της μάνας στα παιδιά τους, των παιδιών στους γονείς, ενός άνδρα στην γυναίκα της ζωής του, μίας γυναίκας στον άνδρα που θέλει για πατέρα των παιδιών της, του πιτσιρίκου που καρδιοχτυπά για να δει αυτή που -νομίζει πως- αγαπά.

Αυτός που αγαπά, είναι διατεθειμένος να δώσει τα πάντα, το είναι του για να δει το αντικείμενο του πόθου του καλύτερο και ευτυχισμένο. Η αγάπη, όμως, δεν έχει να κάνει με τα έμψυχα, αλλά και με τις ιδέες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η αγάπη για την πατρίδα.

Η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το τόσο μη ορθολογικό που αγγίζει τα όρια της «παράνοιας». Να αγαπάς και να είσαι υπερήφανος για κάτι που σου συνέβη πραγματικά τυχαία. Θα μπορούσες να είσαι Κολομβιανός, Τούρκος, Ινδός, Ιρλανδός, αλλά η μπίλια έκατσε να γεννηθείς Έλληνας. Αν αγαπάς την Ελλάδα από υποχρέωση, ή γιατί περιμένεις κάτι από αυτήν, τότε λυπάμαι, θα απογοητευτείς.

«Μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σας για εσάς, αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας», είπε ο JFK στην ορκωμοσία του ως ο 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ σε μία φράση που έμεινε στην ιστορία. Είναι αλήθεια πως η πρώτη «καραμέλα» του λαού μας για την μη συμμόρφωση στους νόμους και τους κανόνες της Πολιτείας μας, αφορούσε τις ελλειμματικές παροχές που λαμβάναμε.

Ναι, το ελληνικό κράτος, υφίσταται -αν δεις το τι γίνεται στο εξωτερικό- από τύχη, αφού δεν έχουμε ούτε τα βασικά. Είναι αλήθεια πως λόγω των δανεικών ζήσαμε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις μας, αφού αποδυναμώσαμε την παραγωγή και την βιομηχανία της χώρας. Όλοι συμμετείχαμε στο γαϊτανάκι αυτό του νεοπλουτισμού και της τρυφηλότητας.

Μία δεκαετία, όμως τώρα, έχουμε ξεπληρώσει και με το παραπάνω τις «αμαρτίες» μας. Έχουμε φτύσει αίμα στους φόρους, πολλοί εκ των οποίων ήταν και είναι άδικοι. Έχουμε περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή, ανήμποροι να σκεφτούμε θετικά για το μέλλον.

Όχι, η αγάπη για την πατρίδα δεν έχει όρια, η πατρίδα όμως, της τύχες της οποίας διαχειρίζονται συγκεκριμένοι άνθρωποι, πρέπει να προοδεύσει, να φτάσει εκεί που της αξίζει, να προσφέρει στους πολίτες της και αυτοί θα κάνουν όπως κάνουν αιώνες τώρα, το καθήκον τους.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]