Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Πριν από επτά χρόνια οι δυτικές κυβερνήσεις υπολόγιζαν σε μια γρήγορη πτώση του συστήματος Ασαντ . Κι ακόμη πίστευαν ότι η Ρωσία θα συμφωνούσε τελικά με τη Δύση, ενώ η συριακή αντίσταση θα δημιουργούσε μια διαφορετική εναλλακτική κυβέρνηση, κοσμική και δημοκρατική.

Η πραγματικότητα διέψευσε αυτές τις προσδοκίες. Καθότι έχουμε αυτά τα επτά χρόνια ως και σήμερα μαρτυρίες από τις θηριωδίες και τα εγκλήματα του πολέμου: πολλοί νεκροί, τραυματίες, πρόσφυγες, καταστραμμένες πόλεις, διαλυμένες κοινωνικές δομές. Ειδικά οι χριστιανοί της Συρίας νιώθουν να απειλείται η ύπαρξή τους, παρότι γίνεται μια μικρή προσπάθεια να επιστρέψουν στα μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν και να συμβάλουν στην ανοικοδόμησή τους. Χωρίς καμιά πληροφορία από τη συριακή κυβέρνηση, κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη των Δυτικών για να μάθουν για το μέλλον τους.

Οι ανησυχίες τους είναι πραγματικές. Ηχούν ακόμα στα αφτιά τους οι κραυγές των αδελφών μουσουλμάνων: «Οι Αλαουίτες να πάνε νεκροταφείο, οι χριστιανοί στον Λίβανο». Ξέρουν επίσης ότι από την αρχή των προβλημάτων οι ισλαμιστές έκρυβαν όπλα στα τεμένη, ότι οι αντάρτες στην περιοχή της Ανατολικής Γκούτα κράτησαν πολλούς χριστιανούς ως ομήρους κι ως ανθρώπινη ασπίδα κατά των βομβαρδισμών (εκτελώντας όσους ήθελαν να φύγουν), ενώ οι πύραυλοι των ισλαμιστών που κατευθύνονταν εναντίον του Ασαντ στόχευαν χριστιανικά σχολεία. Γνωρίζουν επίσης ότι η Τουρκία βοήθησε τους ισλαμιστές να περάσουν από τα εδάφη της όπλα, πετρέλαιο κ.λπ., ενώ με την πρώτη ευκαιρία, όπως έκανε ήδη στο Αφρίν, θα προσπαθήσει να χτυπήσει τους Κούρδους στο συριακό έδαφος. Οπως επίσης γνωρίζουν ότι το Συριακό Παρατηρητήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είναι συγχρηματοδοτούμενο από το Κατάρ. Μπροστά στα τόσα άλλα κι άλλα πραγματικά προβλήματα, οι χριστιανοί της Συρίας νιώθουν να ’ναι στην πρώτη γραμμή των ισλαμιστικών απειλών.

Η Συρία δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί εκ νέου δίχως τη συμμετοχή των χριστιανών που έχουν εκεί ιστορική παρουσία. Αυτό πρέπει να το δουν οι Δυτικοί αλλά κι οι Ρώσοι, να το καταλάβει η συριακή κυβέρνηση αλλά και οι αντι-Ασαντ αντάρτες. Δεν φτάνει η στρατιωτική νίκη για τον Ασαντ.

Πρέπει κι αυτός κι οι αντάρτες να κάνουν, μόνοι τους ή υπό πίεση, τις αναγκαίες εκείνες υποχωρήσεις ώστε να μπουν οι βάσεις μιας διαρκούς ειρήνης στη μαρτυρική Συρία.

*Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]