Εχοντας αποτύχει παταγωδώς στον έλεγχο των γεννήσεων, οι ινδικές κυβερνήσεις δεν αποκλείεται να συναινούν σιωπηρά σε κάτι τέτοιο.

Ωστόσο, η εξέλιξη του ανθρώπινου πληθυσμού δεν είναι γραμμική ούτε εύκολα προβλέψιμη. Ως το 2020 ο ΟΗΕ και το πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον θεωρούσαν δεδομένο ότι το 2100 θα ζούσαν πάνω στη Γη τουλάχιστον 11 δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Πρόσφατα, όμως, τα στοιχεία αναθεωρήθηκαν προς τα κάτω. Οι ίδιοι ερευνητές πιστεύουν ότι ο Homo Sapiens θα πιάσει ταβάνι 9,7 δισ. το 2064 και στο τέλος του 21ου αιώνα θα έχει περιοριστεί στα 8,8 δισεκατομμύρια. Δεν ακούγεται και αρνητικό, δεδομένου του καταστροφικού μας αποτυπώματος στη φύση και στα υπόλοιπα είδη.

Πολλοί μάλιστα μπορεί να ανοίξουν σαμπάνιες στο άκουσμα της τελευταίας πρόγνωσης του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον που δημοσιεύεται στο «Lancet»: Το 2100 σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου (για την ακρίβεια το 97%) θα έχουν αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων, με συνέπεια -κόντρα στη βιβλική προτροπή- να αρχίσουμε να συρρικνωνόμαστε και να μειωνόμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ανακουφιστικό αραίωμα δεν θα συμβεί ισορροπημένα, αλλά εντελώς μονόπατα.

Ενώ κάποια έθνη (μεταξύ των οποίων το δικό μας) θα οδεύουν προς εξαφάνιση, την ίδια ώρα ο πληθυσμός της Αφρικής θα διογκώνεται σαν μπαλόνι. Για την ακρίβεια, προβλέπεται ότι 1 στα 2 νεογέννητα του 2100 θα βλέπουν το φως στην Μαύρη Ηπειρο, όπου οι γεννήσεις ήδη καλπάζουν με ασύλληπτους ρυθμούς. Μιλάμε για καταστάσεις που θα ζήσουν τα σημερινά παιδιά της Generation Alpha (γεννημένοι μετά το 2010) σε έναν κόσμο με ελάχιστη σχέση με το σημερινό, λόγω των κολοσσιαίων μεταναστευτικών ρευμάτων και των γεωπολιτικών/ πολιτισμικών ανακατατάξεων. Τουλάχιστον ο αέρας να αναπνέεται και η θάλασσα να κολυμπιέται.