Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Δεν έχει σημασία αν ο φυσικός αυτουργός –ή αυτουργοί- της βάρβαρης, αυτής, τρομοκρατικής επίθεσης έδρασαν κατόπιν σχεδίου ή εντολής της ηγεσίας των φανατικών της Ράκα. Ακόμη και αν η ενέργεια ήταν προσωπική επιλογή των δραστών, είναι βέβαιο ότι η ηγεσία του ISIS, θα σπεύσει να την οικειοποιηθεί, ακόμη και εμμέσως.

Επίσης, δεν απασχολεί αν ο δράστης ήταν οργανωμένο μέλος κάποιου πυρήνα των ισλαμιστών, είτε χρησιμοποίησε την θρησκευτική του διαφορετικότητα ως πρόσχημα εν μέσω της παράνοιάς του.

Σημαίνον, είναι ότι η τρομοκρατία βρίσκεται, πλέον, διάσπαρτη εντός του Ευρωπαϊκού εδάφους· ότι με ερείσματα στο αυτοαποκαλούμενο «χαλιφάτο», κάθε ψυχοπαθής μουσουλμάνος, επιχειρεί να διασώσει την ψυχή του και να δοξάσει το όνομα του Allah, μέσα από την δολοφονία και το αίμα αθώων, όχι μόνον «απίστων» αλλά, ακόμη και ομοθρήσκων του· ότι κάθε παρανοϊκός, έχει αποκτήσει το αυθαίρετο δικαίωμα να ενοχοποιεί το σύνολο των Δυτικών, για όσα κακά του συμβαίνουν -ή θεωρεί ότι του συμβαίνουν- και να πυροβολεί, να ανατινάζεται ή όπως χθες στην Γαλλική Νίκαια να θερίζει κόσμο με όπλο ένα όχημα.

Μετά τον θάνατο του Ομάρ της Τσετσενίας ή Al-Shishani, κατά κόσμον Tarkhan Batirasvilli, μέλους της υψηλής ιεραρχίας της Raqqa, ήταν αναμενόμενες κάποιες επιθέσεις. Επίσης, αναμενόμενο ήταν ότι αυτές οι επιθέσεις θα εντείνοντο εν όψει του ιερού μήνα του Ραμαζανίου. Όπως και έγινε στην Σαουδική Αραβία εις βάρος Σιϊτικής ομάδας πληθυσμού αλλά και στην Βαγδάτη. Το κτύπημα επί Ευρωπαϊκού εδάφους, ήταν δεδομένο ότι δεν θα αργούσε να ξανασυμβεί.

Οι επεμβάσεις των Δυτικών και Ρωσικών δυνάμεων στα πεδία μαχών της Συρίας έχουν επιφέρει ισχυρά πλήγματα στις μάχιμες μονάδες και τον εξοπλισμό των φανατικών ισλαμιστών. Περί τους 3.500 στρατιωτικών από την Ευρώπη εκπαιδεύουν τις Ιρακινές δυνάμεις, ενώ, Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη έχουν πραγματοποιήσει πλέον των 3000 αποστολών εναντίον θέσεων του Ισλαμικού Κράτους, σε αυτό που το Γαλλικό Υπουργείο Αμύνης αποκαλεί «εντατική εκστρατεία αέρος» («intensive air campaign»).

Η δραστηριότητα αυτή επέφερε ως συνέπεια, την ανάκτηση εδαφών, τα οποία είχε καταλάβει η συμμορία του ISIS, από τους Κούρδους Peshmerga της Συρίας και του Arbyl, και των Ιρακινών ενόπλων δυνάμεων. Όπως όλοι οι παρανοϊκοί δολοφόνοι, έτσι και οι ακόλουθοι του Al-Baghdadi, εκλαμβάνουν τις ουμανιστικές αρχές και αξίες της Δύσης –ελευθερία μετακινήσεων, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλληλεγγύη προς πρόσφυγες κ.λπ.-, ως αδυναμία.

Προφανώς, η Γαλλική ανάμειξη στην υπόθεση της Συρίας και η σκιά της ήττας που αρχίζει να καλύπτει, τον μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, φωτεινό ορίζοντα της εδαφικής κυριαρχίας του χαλιφάτου, καθιστά πρώτης επιλογής στόχο την Γαλλία. Αυτή είναι η τρίτη σοβαρή, αιματηρή επίθεση που δέχονται οι Γάλλοι πολίτες, σε διάστημα κατά τι μικρότερου του 1,5 έτους.

Η μετατροπή οχημάτων σε όπλα, δεν είναι αποτέλεσμα της διεστραμμένης ευφυΐας του συγκεκριμένου δράστη. Τόσο η Al-Qaeda, όσο και το ISIS, προέτρεπαν τα μέλη και τους οπαδούς τους να σκοτώσουν Δυτικούς με όπλα οχήματα.

Κάθε τρομοκρατική επίθεση καθιστά κατανοητό ότι τα όποια μέτρα δεν τελεσφορούν έναντι της διαστροφής των μεμονωμένων φανατικών. Οι Κυβερνήσεις όμως, οφείλουν να εντείνουν την προσοχή τους, προκειμένου να προστατευθεί η ζωή των πολιτών και να παρέχεται η μεγαλύτερη, δυνατή συνθήκη ασφάλειας. Η λογική ότι για πράξεις τέτοιου είδους φταίει αποκλειστικά η «μιζέρια» στην οποία οι Δυτικές κυβερνήσεις έχουν «υποχρεώσει» κάποιους ταλαίπωρους, ούτε απαντά στο πρόβλημα, ούτε ευσταθεί!.

Ο πολιτισμένος κόσμος –όχι μόνον οι Δυτικές χώρες-, οφείλει μία ισχυρή, οριστική απάντηση που δίδει η διάλυση του ισλαμοφασιστικού μορφώματος. Ακόμη και με χερσαία επέμβαση! η ΕΕ οφείλει να αναλάβει την ευθύνη της ως στρατηγικός παίκτης του διεθνούς συστήματος και να μην αναμένει από την Ουάσιγκτων να βγάζει κάθε φορά το «φίδι από την τρύπα».

Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει η συμπαράσταση και του μεγαλυτέρου τμήματος του Αραβικού και του Μουσουλμανικού Κόσμου, εν γένει. Βέβαια, οποιαδήποτε εξέλιξη, δεν πρέπει να προκύψει ως αποτέλεσμα θυμικής και εκδικητικής αντιδράσεως, αλλά να είναι προϊόν ενός αρτίου, όχι μόνον στρατιωτικού αλλά –και πρέπει να τονισθεί ιδιαιτέρως έντονα- και πολιτικού σχεδιασμού, με ιδιαίτερη μέριμνα για την επόμενη ημέρα (το Ιρακινό παράδειγμα είναι η καλύτερη πηγή αντλήσεως μαθημάτων).

Επίσης, πρόνοια πρέπει να ληφθεί οπωσδήποτε και για την ενδεχομένη διασπορά πυρήνων και μεμονωμένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αν και εφ’ όσον αποφασισθεί η αναπόφευκτη χρήση ένοπλης βίας κατά των τζιχαντιστών του, επί Μεσανατολικών εδαφών.

Είναι γεγονός ότι ο πόλεμος με την τρομοκρατία δεν πρόκειται να κερδιθεί. Τουλάχιστον όχι άμεσα˙ όχι εύκολα˙ όχι ανώδυνα˙ όχι οριστικά. Είναι όμως ένας πόλεμος που η Δύση δεν πρέπει να χάσει!