Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Ο πρώτος είναι φυσικά τα Σκόπια, τα οποία δεν μας έχουν συνηθίσει σε υποχωρήσεις τα τελευταία χρόνια. Στο ίδιο πλαίσιο φαίνεται πως βαδίζει και ο κατά τα άλλα διαλλακτικός Ζάεφ ο οποίος δήλωσε πως δεν βλέπει καμμία ανάγκη για αλλαγή του Συντάγματος.

Η φράση του μάλιστα «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βρεθεί λύση στην 25ετη πικρή διαμάχη, αλλά όχι με κάθε τίμημα», αποδεικνύει πως η αλλαγή ονόματος του αεροδρομίου των Σκοπίων και της κεντρικής οδού της πόλης δεν είναι κινήσεις καλής θέλησης αλλά καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς.

Ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα πολιτικός και αυτό σημαίνει πως κάθε απόφαση που θα λάβει θα ληφθεί με γνώμονα το όσο το δυνατόν μικρότερο πολιτικό κόστος. Το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να χαρακτηριστεί «προδότης». Το κλίμα μάλιστα που έχει διαμορφωθεί στην Βουλή, με την αδιαλλαξία των εθνικιστών και τις πιέσεις των Αλβανών, δείχνει πως δεν έχει πλέον πολλά περιθώρια ελιγμού.

Ο δεύτερος ξενοδόχος λοιπόν είναι ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες έδωσαν δυναμικότατο «παρών» στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών αποδεικνύοντας πως τα εθνικά θέματα είναι σημαντικότερα από κάθε οικονομική δυσκολία.

Όσο κι αν προσπάθησε το Μέγαρο Μαξίμου να απαξιώσει την κινητοποίηση, οι εικόνες μιλούν από μόνες του. Η προσέλευση κόσμου στο Σύνταγμα ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη συγκέντρωση που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην κεντρική πλατεία της ελληνικής πρωτεύουσας τα χρόνια των Μνημονίων.

Οι Έλληνας αισθάνεται αδικημένος γιατί έχει κάνει πολλές υποχωρήσεις. Ναι κανείς δεν τον ενημέρωσε όλα τα προηγούμενα χρόνια πως το πρόβλημα υφίσταται εδώ και έναν αιώνα και ομολογουμένως το σοκ ήταν μεγάλο, η ταύτισή του ωστόσο με την Μακεδονία είναι τέτοια που δεν αισθάνεται πως είναι θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις ως προς το όνομα.

Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, μπορεί οι αλυτρωτικές διαθέσεις των γειτόνων να είναι ένα σημαντικό ζήτημα, η ουσία όμως, είναι το όνομα. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν φαντάζεται τους Σκοπιανούς να παίρνουν ελληνικά εδάφη, όπως ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να φανταστούν και να ανεχθούν να πρέπει να δώσουν εξηγήσεις για να διευκρινίσουν τι είδους Μακεδόνες είναι.

Σε κάθε περίπτωση λαμβάνοντας υπόψιν το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής συμπεραίνουμε δύο πράγματα. Αφενός η ελληνική κυβέρνηση βιάστηκε να καλλιεργήσει αισιοδοξία χωρίς να δει τις διαθέσεις των Σκοπιανών και αφετέρου δεν μπορούμε να έχουμε λύση με έναν διαπραγματευτή ο οποίος όχι μόνο εμφανίζει φιλοσκοπιανή στάση, αλλά παρεμβαίνει και ερμηνεύει τις θέσεις και την διαπραγματευτική τακτική της Ελλάδας.