Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η επίσκεψη του Τσίπρα στον Μίκη – συνοδευόταν από κάμερες και ροζ παπαγαλάκια για το θεαθήναι- έγινε λίγες μέρες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Ηταν η πρώτη επίσημη του νεορκισθέντος αριστερού πρωθυπουργού προς τον αριστερό αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη. Μένω σς αυτό.

Τι διημείφθη μεταξύ τους; Αν ο Τσίπρας πήγε να υποβάλει απλά τα σεβάσματά του στο θρύλο της μουσικής και της Αριστεράς, δεν ξέρω. Κι αν ο Μίκης του είπε ότι πρέπει να βιαστεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του για τα Μνημόνια και τον Σόιμπλε, όρκο δεν παίρνω. Αν και γνωρίζοντας τον Μήκη σαράντα χρόνια, ψέματα δεν καταδέχτηκε ποτέ να πει.

Ξέρω όμως ότι η λάσπη που ρίχνουν σήμερα στον Μίκη -μετά την ιστορική ομιλία του μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες- Μαξίμου και υπουργοί γυρίζει επάνω τους! Κι απορώ πώς δεν το ξέρουν!

Εμείς μπορεί να είμαστε δεξιοί αντιδραστικοί ή παλαιοπασόκοι ή ό,τι άλλο προσάπτουν οι συριζαίοι σε όσους δεν έχαψαν τα περί σκισίματος Μνημονίων, περί καταργήσεως του ΕΝΦΙΑ, περί καθαρού κούτελου, περί ανακτήσεως της εθνικής αξιοπρέπειας, περί προσωπικής υπερηφάνειας. Ολα αυτά θα γίνονταν με τις ύβρεις και τις απειλές που εκτόξευαν οι τσάμπα μάγκες ΣΥΡΙΖΑίοι και ΑΝΕΛίτες για να «εξωπετάξουν» τη Μέρκελ και να εξολοθρεύσουν τον Σόιμπλε.

Γιατί μετά αυτοί οι αντιμνημονιακοί-αγωνιστές έπεσαν στα τέσσερα και προσκύνησαν τους πολυχρονεμένους αφεντάδες της τρόικας -που βάφτισαν θεσμούς- και έπιαναν ουρά κοτζάμ αριστεροί υπουργοί υποβάλλοντας τα σέβη τους στο ΧΙΛΤΟΝ. Επακολούθησαν σωρό καραγκιοζιλίκια και κωλοτούμπες του αριστερού ηθικού μειονεκτήματος.

Εμείς, λοιπόν, μπορεί να είμαστε δεξιοί αντιδραστικοί ή παλαιοπασόκοι ή ό,τι άλλο, όμως διδαχτήκαμε να σεβόμαστε τις αξίες αυτού του τόπου. Μάθαμε να τιμούμε τους ανθρώπους που τιμούν την Ελλάδα και κάνουν το όνομά της ξακουστό. Και δεν τους ξεχωρίσαμε ποτέ αν είναι δεξιοί ή αριστεροί, αν είναι Ελύτης ή Ρίτσος κι αν είναι Μάνος ή Μίκης, γιατί οι φάκελοί τους δεν αξιολογούντα με κομματικά κριτήρια, αλλά ελληνικά πνευματικά, που μας κάνουν υπερήφανους.

Κι αν ακόμη κάποτε πράξεις ή λεγόμενά τους μας βρίσκουν αντίθετους, ξέρουμε να σιωπούμε, γιατί δεν τους κρίνουμε όλους με τα ίδια κριτήρια και δεν ισοπεδώνουμε τα πάντα.

Ποιοι βλασφήμησαν πιάνοντας στο στόμα τους τον Μίκη; Ο Τζανακόπουλος με περγαμηνές δύο χρόνους κάτοικος Αιγάλεω; Ο Φάμελλος τέως Ρομπέν των Δασών; Η Σβίγγου που βόλεψε το σύντροφό της; Ή ένας-κάποιος Κυρίτσης; Ολοι μαζί συμποσούμενοι μισό πεντάγραμμο σε μια παρτιτούρα του Μίκη δεν κάνουν. Ας ντρέπονται για το υπόλοιπο της μίζερης πολιτικά ζωής τους.

Aπό την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]