Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Οχι τόσο να λύσει το Σκοπιανό, όσο να επιδιώξει το μελλοντικό απεγκλωβισμό του από την «αριστεροακροδεξιά» συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛ. και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αναβίωση της παλιάς διαχωριστικής γραμμής «Αριστερά -Δεξιά». Αναζητώντας έτσι νέο ρόλο και νέες συμμαχίες, μετά την «Colotoumba του αιώνα».

Η τύχη του Σκοπιανού, υπ’ αυτό το πρίσμα, παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες κι εγκαταλείπεται στα χέρια του… Θεού! Κι αναζητείται προφανώς η φόρμουλα της «καταγγελίας της αδιαλλαξίας» των Σκοπίων. Κάτι που εκτιμάται ότι θα γίνει πριν από το Πάσχα. Το κατασκεύασμα της «λύσης» διά της «σαλαμοποίησης» (πρώτα το όνομα, μετά η ένταξη στο ΝΑΤΟ και μετά η «ισχυρή δέσμευση» των Σκοπίων ν’ απαλείψουν τα αλυτρωτικά στοιχεία καθ’ οδόν προς την ένταξή τους στην Ε.Ε.) δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.

Άλλωστε, σύμφωνα μ έγκυρες πληροφορίες, ο Α. Τσίπρας το είπε ξεκάθαρα σε κάποιους από τους πολιτικούς αρχηγούς με τους οποίους συναντήθηκε: Η «σαλαμοποίηση» που προτείνει ο Νίμιτς έχει πολύ μεγάλες δυσκολίες – «Δεν θέλω όμως να πάω στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και να εκτεθώ». Είναι σαφές ότι ο Α. Τσίπρας έχει αναλάβει δεσμεύσεις έναντι της Α. Μέρκελ και των ΗΠΑ ότι θα «έλυνε κι αυτό το πρόβλημα». Και τώρα αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να το λύσει. Αυτό που θέλει πλέον είναι να μην εκτεθεί, χάνοντας και το μοναδικό «προσόν» που έχει ως  πρωθυπουργός: Να «λύνει πρόθυμα» και «κατά τας γραφάς» όλα τα προβλήματα που οι προηγούμενοι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να λύσουν, εξασφαλίζοντας πολιτική στήριξη έξωθεν…

Κατά πάσα πιθανότητα, με τα υπάρχοντα δεδομένα, δεν πρόκειται να έλθει στη Βουλή προς ψήφιση πρόταση για τη λύση του Σκοπιανού. Γι’ αυτό και ο Π. Καμμένος χθες -και εκ του ασφαλούς- ανανέωσε τους όρκους πίστης του στην κυβέρνηση Τσίπρα. Εφόσον δεν έρθει τίποτα προς ψήφιση στη Βουλή, δεν θα χρειαστούν κι άμεσες κυβερνητικές ανακατατάξεις. Ομως το Σκοπιανό έχει και μια άλλη χρησιμότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ: Να καλλιεργηθεί το φλερτ με τη ΔΗΣΥ και το Ποτάμι -χωρίς να ξεχνιέται και η «περίπτωση Λεβέντη»- καθώς όπως εκτιμάται από το Μ. Μαξίμου, προσφέρεται ώστε να ξεχωρίσουν οι «ακραίοι-συντηρητικοί» από τους «προοδευτικούς». Αλλά και να προετοιμαστεί το έδαφος για το νέο σκηνικό που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Μέσα από την «όξυνση των αντιθέσεων» με το χώρο της Κεντροδεξιάς, ο Α. Τσίπρας εκτιμά και προσεύχεται να μπορέσει να αποκτήσει συμμάχους κι εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους που να μην έχουν τα πολιτικά εξαμβλωματικά χαρακτηριστικά των ΑΝ.ΕΛ. Προκειμένου έτσι να παραμείνει στο παιχνίδι. Κάτι που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν μπορεί να το κάνει, ως παταγωδώς αποτυχών «αριστερός» και αναξιόπιστος συνομιλητής.

Όμως κι αυτή η επιλογή δημιουργεί δύο σημαντικά προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα αριστερά του κι ένα από τα δεξιά του. Ο Α. Τσίπρας, επισημοποιώντας τη στροφή του στο Κέντρο, αφήνει εντελώς ακάλυπτα τα αριστερά νώτα του. Γι’ αυτό κι εκεί παρατηρείται συνωστισμός: Εκτός από το πάντα σταθερό ΚΚΕ, τον Π. Λαφαζάνη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου -που περιμένουν τη ρεβάνς- βλέπουν χώρο κι εμφανίζονται πλέον και ο Γ. Βαρουφάκης και ο Α. Αλαβάνος. Ενώ στα «δεξιά» του η Κεντροαριστερά, που ανασυγκροτείται και ετοιμάζει το πολιτικό comeback της, καλείται να αποφασίσει αν θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ, που τη λεηλάτησε και την κατασυκοφάντησε, να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ». Καλείται, δηλαδή, ν’ αποφασίσει αν θα δώσει το φιλί της ζωής σ’ εκείνον που επιδίωξε -κι εν πολλοίς κατάφερε- τον πολιτικό θάνατό της.

Από το βυθό…

Το Δημόσιο πολιτικό «ξεκατίνιασμα» μεταξύ βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. -με αφορμή το Σκοπιανό- έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που είχε λεχθεί ήδη από τους πρώτους μήνες της συγκυβέρνησης, η οποία προήλθε από πολιτική τερατογέννεση: Οταν θα διαλυθεί αυτό το «μόρφωμα» έχουμε ν’ ακούσουμε και να μάθουμε πολλά… Αυτός, βέβαια, είναι κι ένας λόγος για να καθυστερήσει όσο γίνεται η διάλυση αυτού του πολιτικού γάμου. Κι αυτό δεν θα γίνει τώρα. Κάποια στιγμή, όμως, αυτός ο γάμος θα διαλυθεί. Και τότε συγγραφείς, γελοιογράφοι, θεατράνθρωποι της επιθεώρησης δεν θα προλαβαίνουν. Πολύ πιθανόν είναι να αποκτήσουν φόρτο εργασίας κι οι αρχές που είναι επιφορτισμένες με την τήρηση της ευνομίας. Το βέβαιο είναι ότι «θ’ ανοίξουν στόματα». Και θα είναι τα συγκεκριμένα «στόματα» που έχουν αποδείξει, στο πρόσφατο παρελθόν, ότι δεν διαθέτουν ούτε φραγμό, ούτε ιερό, ούτε όσιο… Θα πρόκειται για μια περίοδο η οποία θα λειτουργήσει «θεραπευτικά» για μια κοινωνία η οποία αφέθηκε να παρασυρθεί από τις «αρχές», τις «αξίες» και το ποιόν πολιτικών προσώπων που αναδύθηκαν από το βυθό της πολιτικής ζωής της χώρας.

Ο Μίκης γελοιοποιεί…

ΚΑΙ μόνο η παρουσία του Μ. Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Κυριακής στην Αθήνα γελοιοποιεί τα περί «ακροδεξιού», «εθνικιστικού» και «γραφικού» συλλαλητηρίου, που είπαν κυβερνητικά στελέχη για το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης. Γελοιοποιεί και τις αστειότητες όπως του ΣΥΡΙΖΑ Καλυβίων Αττικής, που …κατήγγειλε το δήμαρχο γιατί θα στείλει λέει πούλμαν στο συλλαλητήριο. Ο φόβος του Μ. Μαξίμου για το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου, ιδιαίτερα μετά τη Θεσσαλονίκη, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, αλλά και εύλογος. Γιατί ξέρει ότι μετά την ερχόμενη Κυριακή θα στενέψουν ασφυκτικά τα περιθώρια πολιτικών παιγνίων…

Γιατί άραγε;

Η πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση ανήκει σε έμπειρο διπλωμάτη: Από πού κι ως πού ο πρωθυπουργός και ο ΥΠΕΞ εμπλέκονται ως άμεσοι διαπραγματευτές και μάλιστα σε μια διαπραγμάτευση η οποία εμφανώς δεν έχει «ωριμάσει»; Η απάντηση δεν βρίσκεται αν ανατρέξει κανείς στην πάγια διπλωματική τακτική που ακολουθούν οι δυτικές χώρες. Αχνοφαίνεται αν σκεφτεί κανείς όπως σκέφτεται η κυβέρνηση: Αναλαμβάνοντας προσωπικά οι Α. Τσίπρας και Ν. Κοτζιάς τη διαπραγμάτευση, οι υπηρεσιακοί παράγοντες αγνοούν χειρισμούς, δεσμεύσεις και γεγονότα. Κάτι σαν να «σβήνονται ίχνη»…

Απορίες

1.  Η μία γεμιστά, ο άλλος ρυζόγαλα και σιροπιαστούς μπαμπάδες. Κυβέρνηση είναι ή «λαϊκή ταβέρνα»;

2.   Πόσους μήνες ακόμα στο ΥΕΘΑ χρειάζεται ο «στρατηγός» για να γκριζάρει το μισό Αιγαίο;

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]