Επίσης, το χθεσινό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης  δεν μπορεί να αποτυπωθεί με αριθμούς, γιατί πολύ απλά το πατριωτικό συναίσθημα κανενός λαού και όχι μόνο του δικού μας δεν χωρά σε αριθμούς. Είναι ανούσια, λοιπόν, η συζήτηση αν χθες ήταν 90.000, 200.000, 500.000 κλπ. ψάχνοντας να βρούμε αν ο λαός… μίλησε ή κώφευσε!

Το γεγονός είναι ότι χιλιάδες κόσμου βγήκαν χθες στους δρόμους για να διαδηλώσουν τα πιστεύω τους. Και αυτοί οι χιλιάδες βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάποιες δεκάδες μπαχαλάκηδες και με τους ταμπελάκηδες…

Κάποιοι από τους χθεσινούς διαδηλωτές μπορεί το 1992 να μην είχαν γεννηθεί ή μπορεί να ήταν πάρα πολύ μικροί. Εφτασε όμως και η δική τους στιγμή να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους. Δεν καθοδηγήθηκαν, δεν είναι φασίστες, δεν είναι ρατσιστές, δεν είναι τίποτα από όσα επιχειρούν να βάλουν πάνω τους.

Είναι πολίτες που θέλησαν να πάρουν θέση στο θέμα που έχει ανοίξει. Είναι πολλοί και είναι δικαίωμά τους να το κάνουν!

Οπως πολλοί μπορεί να είναι και αυτοί που έχουν αντίθετη άποψη, αλλά δεν ήταν τόσο τολμηροί ώστε να βγουν στους δρόμους και να αντιμετωπίσουν την ταμπέλα του «εθνικού μειοδότη» που θα τους αποδίδονταν από τα άλλα σκοτεινά κέντρα.

Με λίγα λόγια αυτό το παραμύθι να χαρακτηρίζουμε και να εντάσσουμε κάπου μια άποψη έχει πολλούς… δράκους και πρέπει να σταματήσει. Η έκφραση του λαού σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι μόνο κεκτημένο αλλά αναγκαία.

Είναι σίγουρο ότι η λύση, αν αυτή δοθεί, θα έρθει από την διπλωματία και την πολιτική. Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες όμως που εκφράζουν τα δύο παραπάνω δεν μπορούν να κλείσουν μάτια και αυτιά στα όσα είδαν χθες (σ.σ. έστω και αν τα είδαν από τα sites και όχι από τις τηλεοράσεις).

Πρέπει να τα αξιολογήσουν, να τα αναλύσουν και στην συνέχεια να πάρουν τις αποφάσεις τους για την στρατηγική που θα ακολουθήσουν, αποφασίζοντας επιτέλους να σταματήσουν το κρυφτό!

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]