Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ολα περασμένα και όλα μακρινά. Ηταν όταν ακόμη ζούσαμε στον τόπο μας με αυτοπεποίθηση και την ασφάλεια του αύριο. Είναι πια μακριά, αλλά εμένα μου φαίνονται χθες. Χριστουγεννιάτικες διακοπές πλέον δεν συζητούνται. Ωστόσο, κρατάς εικόνες ζωντανές του παρελθόντος.

Γιατί μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις; Γιατί εμείς ζήσαμε και τα καλά. Τα καταφέραμε. Δώσαμε αίμα στα όνειρά μας. Τα ζωντανέψαμε. Παλέψαμε εκ νεότητός μας. Τα δώσαμε όλα: Δουλέψαμε πολύ. Αποταμιεύσαμε, χωρίς να στερηθούμε. Κάναμε περιουσία.

Τώρα, τα παιδιά μας, μιλώντας με τους φίλους τους ακούμε να λένε για τη Γερμανία, την Αγγλία, τον Καναδά, την Ολλανδία. Για ταξίδι; Ούτε συζήτηση. Οπου γης και πατρίς. Να βρουν δουλειά που η αμοιβή της θα είναι αξιοπρεπής. Να ζήσουν χωρίς τον εφιάλτη ότι θα τους πάρουν κι αυτά που βρίσκουν από μας, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Γιατί ο φόρος εισοδήματος δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν. Γιατί «τα ιδιαίτερα», στο σπίτι, χωρίς απόδειξη, με τους καθηγητές από το σχολείο όπου φοιτούν τα παιδιά, δεν τους επιτρέπουν ένα ταξίδι όλοι μαζί. Οπως κάναμε εμείς με την οικογένειά μας τέτοιες μέρες. Και τα εγγόνια ετοιμάζονται να φύγουν σε ξένα πανεπιστήμια. Αμφιβάλλω πόσα θα γυρίσουν. Θα ερημώσει η Ελλάδα. Η Ελλάδα ερημώνει.

Η τριετία ΣΥΡΙΖΑ ήταν και οι επτά πληγές του Φαραώ μαζί, που είπε ο Τσακαλώτος, η σαρανταποδαρούσα. Με τον Σαμαρά γυρίζαμε σελίδα. Θα μπορούσαμε να ξαναζήσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε το ένα ευρώ. Θα μπορούσαμε να ξανασχεδιάζουμε το αύριο. Θα ήταν ωραία όταν μαζευόμαστε να μη μιλάμε για τη δυσπραγία τού σήμερα. Να σκεφτόμαστε τι δώρα θα κάνουμε στους αγαπημένους μας, όχι να βάζουμε «κάτι» σε φακελάκι, να τσοντάρουμε στις ανάγκες τους.

Με καταθλίβει ότι βρέθηκαν Ελληνες να ψηφίσουν ως σωτήρες τους παμπλούσιους, δήθεν ευαίσθητους, ηθικούς, ακέραιους κομμουνιστές που τώρα μας κουνούν το δάκτυλο, φτιάχνοντας τις βαλίτσες τους για το σπίτι τους στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Αμερική.

Ο καιρός, λέει η τηλεόραση, το γυρίζει σε χιονιά. Τι λέει άραγε το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα για τη Μόρια; Εμείς έχουμε ακόμη το σπίτι μας…