Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Είναι πιο πιθανό σενάριο να χάσει η Μπαρτσελόνα από τον Πανελευσινιακό, παρά να υπάρξει κάποιο τέτοιου είδους ατύχημα. Ο εκλογικός ορίζοντας είναι ξεκάθαρος. Ο πρωθυπουργός έχει μπροστά του δύο επιλογές. Θα στήσει κάλπες είτε τον Σεπτέμβριο του 2018 πανηγυρίζοντας μια fake έξοδο από τα Μνημόνια είτε το 2019 -μικρή η διαφορά αν θα είναι Ιούνιος ή Σεπτέμβριος- αναλώνοντας ουσιαστικά όλο τον πολιτικό χρόνο που διαθέτει. Η απόφαση του Μαξίμου θα εξαρτηθεί τόσο από την πορεία της οικονομίας όσο και από το μέγεθος της δημοσκοπικής διαφοράς από τη Ν.Δ., που αυτή τη στιγμή κυμαίνεται περίπου στις 7 με 10 μονάδες.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ανταρσίας βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά ανύπαρκτο. Οσοι δεν αποχώρησαν το καλοκαίρι του 2015 δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν πια. Ψήφισαν, ψηφίζουν και θα ψηφίσουν τα πάντα για να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αύξησαν φόρους και εισφορές, μείωσαν συντάξεις, κατάργησαν κοινωνικά επιδόματα, έβαλαν μπρος στους πλειστηριασμούς ακινήτων, προχωρούν ακόμη και αποκρατικοποιήσεις. Οποια ζημιά ήταν να πάθουν πολιτικά την έχουν ήδη υποστεί. Και είναι πανέτοιμοι να εφαρμόσουν και ακόμα πιο επώδυνα μέτρα, αν χρειαστεί.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ διαζυγίου Τσίπρα – Καμμένου είναι, επίσης, ανύπαρκτο. Το σύμφωνο πολιτικής συμβίωσης που «υπέγραψαν» οι δύο συγκυβερνήτες τον Ιανουάριο του 2015 προέβλεπε εξαρχής συγκεκριμένους ρόλους. Η πρώτη φορά Αριστερά θα έκανε την «επανάσταση» και οι «ψεκασμένοι» θα αποτελούσαν το αντίβαρο στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ για την Εκκλησία, το προσφυγικό και τις κοινωνικές ομάδες που τις χαρακτηρίζει η διαφορετικότητα.

ΠΑΝΩ-κάτω κάπως έτσι κύλησε ο καιρός και με την ίδια τακτική θα περάσει και ο χρόνος έως τις κάλπες. Η μόνη παρέκκλιση από το αρχικό σχέδιο ήταν ότι αντί να σκίσουν τα Μνημόνια, τελικά τα ψήφισαν και με τα δύο χέρια. Μπορεί πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν τη συνεργασία αναγκαστική και σε ιδιωτικές συζητήσεις να χαρακτηρίζουν ακροδεξιούς τους συγκυβερνήτες τους, αλλά στο Κοινοβούλιο θυμίζουν μια αγαπημένη οικογένεια. Και για τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μην αποτελεί την πιο ευχάριστη ενασχόληση το να γίνεται ασπίδα του Πάνου Καμμένου, αλλά όσες φορές έχει χρειαστεί ή θα χρειαστεί στο μέλλον θα το κάνει.

ΕΤΣΙ θα πάνε μέχρι τέλους. Δεν πρόκειται να αλλάξουν στρατηγική. Θα ψηφίζουν ό,τι ζητάει η τρόικα και θα αλληλοκαλύπτονται, όποτε κάποιος από τους δύο εκτίθεται. Θα παραμείνουν αγκαλιά και θα πέσουν μαζί την ημέρα που οι πολίτες θα ρίξουν μαύρο στην κάλπη.