Τον πολίτη όμως αυτής της χώρας τον ενδιαφέρει να ζει σε καθεστώς μιας ευνομούμενης Πολιτείας και να αισθάνεται πραγματικά ασφαλής. Και μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, όποτε την αφήνουν απερίσπαστη στο έργο της, σημειώνοντας επιτυχίες στην εξιχνίαση εγκλημάτων και τη διαλεύκανση υποθέσεων, όπως είδαμε τελευταία και στις περιπτώσεις της απαγωγής Λεμπιδάκη και της δολοφονίας Ζαφειρόπουλου, όμως υπάρχει και η αποκαλούμενη πολιτική βία, όπου δεν βλέπουμε την ίδια αποτελεσματικότητα από τις διωκτικές αρχές, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση από πλευράς κυβέρνησης για την αντιμετώπισή της.

Το καθεστώς ανομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, το λεγόμενο άβατο των Εξαρχείων και οι ομάδες κρούσης που δρουν ανεξέλεγκτα δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν μια ευνομούμενη Πολιτεία. Ακόμα και η χθεσινή επίθεση που δέχθηκε η οικογένεια του μικρού πρόσφυγα στη Δάφνη για το θέμα της ελληνικής σημαίας δεν είναι παρά ένα θλιβερό περιστατικό για την ελληνική κοινωνία, η οποία αμαυρώνεται από φασιστικές ομάδες.

Η ανομία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Τα ελληνικά πανεπιστήμια θα πρέπει να λειτουργούν όπως στον υπόλοιπο κόσμο. Ως χώροι ελεύθερης έκφρασης ιδεών και απόψεων, αλλά όχι ως τόποι διακίνησης ναρκωτικών και ξυλοδαρμών φοιτητών και καθηγητών. Η πλατεία των Εξαρχείων που θεωρείται το άντρο των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, δηλαδή των μπαχαλάκηδων, πρέπει να γίνει προσβάσιμη στους κατοίκους και τους υπόλοιπους πολίτες, αλλά και για την παρέμβαση της αστυνομίας όταν συντελούνται αξιόποινες πράξεις.

Για τα Πανεπιστήμια, τα Εξάρχεια, τους Ρουβίκωνες δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα να πει ο κ. Τσίπρας. Αντιθέτως, κατήργησε τον νόμο για το άσυλο, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο το έργο της αντιμετώπισης τω περιστατικών βίας, ενώ και ο περιβόητος νόμος Παρασκευόπουλου λειτούργησε ως κερκόπορτα για την απελευθέρωση επικίνδυνων κακοποιών. Αυτά ενδιαφέρουν τον κόσμο και για αυτά δεν έχει απαντήσεις ο κ. Τσίπρας.