Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Το… έργο παίχτηκε στον σταθμό του μετρό της Δάφνης, διήρκεσε τρεις ημέρες και μπορεί στο τέλος να είχε αίσιο τέλος, αλλά για να φτάσουμε εκεί θυμήθηκα πολλές φορές τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας και πιο συγκεκριμένα το κομμάτι «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Παρασκευή, 27 Οκτωβρίου, Ώρα 16:00

Όταν κατέβηκα στον σταθμό διαπίστωσα πως πριν από εμένα περίμεναν περίπου 60 άτομα. Τα φίδια με έζωσαν όταν παίρνοντας την σειρά μου στο τέλος της ουράς, ένας αστυνομικός έβαζε μία κορδέλα και μου είπε πως μπορώ να καθίσω αλλά το πιο πιθανό είναι να μην προλάβω να εξυπηρετηθώ μέχρι στις 21:30 που θα έκλειναν τα εκδοτήρια.

Νόμισα πως ήθελε να με διώξει και τον αγνόησα,  αλλά στην συνέχεια διαπίστωσα πως οι άνθρωποι που βρίσκονταν μπροστά μου δεν μετακινούνταν ρούπι και κατά τις 18:30 είχαν καταφέρει να προμηθευτούν την κάρτα 7 με 8 άτομα.

Ο λόγος ήταν πώς λειτουργούσε ένα ταμείο και χρειάζονταν στην καλύτερη περίπτωση πέντε λεπτά για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και στην χειρότερη 15 (σ.σ. χρονομετρημένες και οι δύο περιπτώσεις γιατί με κάτι έπρεπε να απασχοληθώ).

Στις 19:30 «παραδόθηκα», βλέποντας πως δεν θα προλάβω και έφυγα. Την ίδια ώρα μία κοπέλα σχημάτιζε με τα δάχτυλά της το σήμα της νίκης και όταν την ρώτησα πόση ώρα περίμενε μου είπε «Σήμερα μάλλον χώρισα. Είμαι εδώ από τις 13:30 και το αγόρι μου δεν άντεξε, τσακωθήκαμε και έφυγε».

Σάββατο, 28 Οκτωβρίου, Ωρα 14:30

Την επόμενη ημέρα έκανα την δεύτερη απόπειρα, έχοντας παρακολουθήσει με λατρεία την κόρη μου να παρελαύνει, πιει ένα φραπέ και φάει ένα πιάτο με μακαρόνια με κιμά.

Ο κόσμος ήταν περισσότερος, το ταμείο παρέμενε ένα και άρχισε μία νέα περιπέτεια. Οι άνθρωποι εξυπηρετούνταν πιο γρήγορα, είχα φτάσει στα μισά της διαδρομής στις 17:30 και ήμουν αποφασισμένος να γυρίσω θριαμβευτής στο σπίτι.

Εκείνη την ώρα έγινε η ανακοίνωση που ήχησε όπως ο ήχος των πένθιμων καμπάνων στα χωριά που αναγγέλλουν το κακό. «Το μηχάνημα χάλασε, όποιος θέλει φεύγει και όποιος θέλει κάθεται να περιμένει τον τεχνικό».

Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου αλλά όπως θα αποδειχθεί από τον παρακάτω διάλογο δεν τα κατάφερα:

Εγώ: Συγνώμη κύριε

Αυτός: Τίποτα. Δεν κάνω διάλογο. Μία ανακοίνωση έκανα.

Εγώ: Δεν θέλω διάλογο μαζί σου ρε καραγκιόζη (σ.σ. συγχωρήστε με) μία ερώτηση για την ανακοίνωση θέλω να κάνω.

Αυτός: Δεν μίλησε απλά με κοίταξε χωρίς να καταλάβω αν θέλει να πιαστούμε στα χέρια σαν σχολιαρόπαιδα ή να με ακούσει.

Εγώ: Ο τεχνικός σου είπε πόση ώρα θα κάνει να έρθει.

Αυτός: Όχι

Εγώ: Ρώτησες;

Αυτός: Ρώτησε η κοπέλα αλλά δεν της απάντησε

Ο διάλογος έληξε με ακόμη μία ατάκα που δεν μου αρμόζει και δεν θα την αναφέρω. Φεύγοντας η κοπέλα που είχε καθίσει 6,5 ώρες στην ουρά και το μηχάνημα χάλασε πάνω στη εκτύπωση της δική της κάρτας έκλαιγε απαρηγόρητη.

Κυριακή, 29 Οκτωβρίου, Ωρα: 06:00

Τρίτη και τυχερή απόπειρα. Το ταμείο (σ.σ. είπαμε ένα λειτουργούσε) θα άνοιγε στις 06:00, αλλά άνοιξε στις 06:20. Ο κόσμος όταν κατέβηκα να πάρω την θέση μου την ουρά ήταν πολύς για ακόμη μία ημέρα.

Η κυρία στο σταθμαρχείο, πολύ πιο ευγενική από τον προηγούμενο, μας έλεγε για ποιον λόγο να βγάλουμε κάρτα από την στιγμή που τα χάρτινα εισιτήρια δεν θα καταργηθούν (σ.σ. τα ακούτε κύριε υπουργέ).

Επίσης μία κυρία θέλησε να παίξει με τα νεύρα τα δικά μου και των άλλων γύρω μου, όταν κατά τις 09:00 εμφανίστηκε, πήρε την θέση της στην αρχή της ουράς λέγοντας πως ήταν στον χώρο από τις 06:30.

Το ψέμα δεν πέρασε και έφυγε όπως και άλλης μίας κυρίας που στην αρχή ισχυρίστηκε πως ήταν ΑμεΑ, αλλά στην συνέχεια κατάλαβε πως το πλήθος δεν είχε όρεξη για τέτοια αστεία.

Στις 09:45 η κάρτα είχε τυπωθεί και ήταν η στιγμή να πληρώσω. Εβγαλα την κάρτα της τράπεζας και η υπάλληλος με ενημέρωσε πως δεν μπορεί να γίνει η συναλλαγή με POS γιατί είχε χαλάσει.

Πλέον δεν μου έκανε τίποτα εντύπωση. Πήγα έβγαλα χρήματα από το ΑΤΜ, πλήρωσα με μετρητά και ναι η κάρτα ήταν στα χέρια μου.

Διδάγματα

Α) η ηλεκτρονική διακυβέρνηση που θα έκανε την ζωή του πολίτη πιο εύκολη είναι ένα ωραίο παραμύθι που έχει τεράστιους και κακούς δράκους.

Β) το προσωπικό που έκανε τα πάντα για την συγκεκριμένη θέση, έχει μπερδέψει τον όρο παράσχω υπηρεσίες για τους πολίτες.

Γ) ακόμη και σε καταστάσεις σκληρού ροκ, υπάρχουν συμπατριώτες μας που το πρώτο πράγμα που έχουν στο μυαλό είναι πως θα κοροϊδέψουν τον διπλανό τους για να κερδίσουν μία θέση πιο κοντά στο ταμείο.

Δ) η αγάπη θέλει θυσίες…