Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Εννοείται πως στις νίκες τους είμαστε όλοι μαζί, με τους πολιτικούς να συνωστίζονται πρώτοι απ’ όλους για μια φωτογραφία δίπλα τους. Ομως, στη διαδρομή μέχρι να φτάσουν στο βάθρο, ποιος βρίσκεται εκεί; Στην Ελλάδα όπου ζούμε, η απάντηση είναι μόνο η οικογένεια και ο προπονητής. Αντε και οι χορηγοί, αφού βέβαια έρθουν πρώτα οι νίκες.

Λοιπόν, πάνω από ένας χρόνος, για την ακρίβεια 14 μήνες, πέρασαν από τότε που η πρωταθλήτρια της σκοποβολής κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε που έγινε γνωστό όχι μόνο το άθλημα -με το οποίο οι περισσότεροι, καλώς ή κακώς, δεν ασχολούμαστε ιδιαίτερα- αλλά και η «παράγκα» στην οποία έκανε τις προπονήσεις της η Αννα Κορακάκη. Τόσο καιρό μετά, προπονητήριο με τις προδιαγραφές που απαιτούνται ακόμα δεν υπάρχει!

Ας πάμε όμως και σε άλλο παράδειγμα. Η Θεοδώρα Μούτσιου είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια σκοποβολής ΑμεΑ. Ωστόσο δεν μπορεί να προπονείται στο σκοπευτήριο του ΕΑΚ Βόλου, διότι η εγκατάσταση δεν είναι προσβάσιμη σε αθλητή με αναπηρικό αμαξίδιο και μόνο τώρα τελευταία γίνονται κάποιες προσπάθειες για αναβάθμιση μιας αίθουσας σε συνεργασία με τον Σκοπευτικό Σύλλογο Βόλου. Και ας μη μιλήσουμε για τα δημοτικά γήπεδα στα οποία «στοιβάζονται» οι τοπικές ομάδες, μην μπορώντας να εξασφαλίσουν ώρες προπονήσεων ή αγώνων με αποτέλεσμα να αποθαρρύνονται τα παιδιά και οι οικογένειές τους.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά άλλα παραδείγματα μιας Πολιτείας η οποία δεν ασχολήθηκε ποτέ στα σοβαρά με τον αθλητισμό. Ούτε στα σχολεία ούτε στα πανεπιστήμια ούτε στους ερασιτέχνες ούτε στον πρωταθλητισμό. Και όταν αναφερόμαστε στην Πολιτεία, δεν εννοούμε κάτι γενικό και αόριστο. Είναι τα υπουργεία, είναι οι δήμοι και οι περιφέρειες, είναι τα αθλητικά σωματεία (ερασιτεχνικά και μη), είναι οι Ομοσπονδίες, είναι όλοι όσοι έχουν έστω και ένα κομμάτι δικαιοδοσίας και ευθύνης. Από τις γυμναστικές επιδείξεις των νηπίων μέχρι τις προπονήσεις των πρωταθλητών μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου