Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Η ελληνική Κεντροαριστερά είναι κυριολεκτικά διαλυμένη μετά την διακυβέρνηση Παπανδρέου. Όχι, εδώ, δεν θα υιοθετήσουμε το αφήγημα: «πήραμε στις πλάτες μας τις τύχες της χώρας αγνοώντας το πολιτικό κόστος».

Οι ευθύνες των ημερών Παπανδρέου αποτυπώνονται στα λόγια στενού συνεργάτη του Όλι Ρεν ο οποίος είχε αποκαλύψει πως η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που πήγαινε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προτείνοντας περικοπές μισθών και συντάξεων αντί μεταρρυθμίσεων, για να πιάσει τους στόχους, προκειμένου να μην θίξει συμφέροντα και συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων.

Τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών αποφάσεων τα πληρώνει μέχρι και σήμερα η Κεντροαριστερά η οποία έχει διαβεί διχασμούς και διασπάσεις χωρίς να μπορεί να βγει από το πηγάδι του Pasokification. Από αυτό το πηγάδι ξεπετάχτηκε ο άλλοτε περιθωριακός ΣΥΡΙΖΑ αγκαλιάζοντας πολιτικά ασπόνδυλα που είδαν ευκαιρίες υπουργοποίησης.

Την ώρα, λοιπόν, που ο αριθμός των «μνηστήρων» ολοένα και αυξάνεται, οι «παγκοσμίου εμβέλειας» αναλυτές του Facebook έρχονται να μας πουν πως δεν είναι σοβαρό να υπάρχουν έξι υποψήφιοι, ενώ σε αντίστοιχες διαδικασίες της Ευρώπης ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τους 3-4.

Ένας χώρος ο οποίος είναι διαλυμένος δεν θα μπορούσε να έχει 1-2 υποψηφίους ωσάν να είναι συμπαγές κόμμα που αλλάζει ηγεσία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ριζική αναμόρφωση της παράταξης.

Κάθε υποψήφιος έχει τα δικά του ερείσματα στην κοινωνία, το δικό του αφήγημα και την δική του πρόταση για το πού πρέπει να βαδίσει η Κεντροαριστερά. Όλοι τους είναι πολιτικοί που έχουν κριθεί ή κρίνονται για την πορεία τους.

Ο νέος αρχηγός, λοιπόν, έχει μια πολύ σημαντική δουλειά. Να φέρει την ελληνική κεντροαριστερά στο σήμερα. Αυτό δεν θα γίνει αλλάζοντας σύμβολα, αλλά οράματα και διαδικασίες. Το όραμα της νέας Κεντροαριστεράς εάν θέλει να είναι πραγματικά αντάξια του παρελθόντος της, είναι να εκθρονίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα είναι το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας του νέου επικεφαλής.

Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ; Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτός είναι που άδειασε την δεξαμενή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και όχι η Νέα Δημοκρατία. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αυτός ο οποίος με τον λαϊκισμό, τα ψέμματα και τις αυταπάτες ξεγέλασε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να τον ακολουθήσουν στον γκρεμό της υπερήφανης διαπραγμάτευσης και των Plan X.

Υπό αυτό το πρίσμα και λαμβάνοντας υπόψιν την πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας στις επόμενες εκλογές, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, στόχος του νέου φορέα δεν πρέπει να είναι να καταστεί ένας υπολογίσιμος «τρίτος πόλος» αλλά να καταλάβει την δεύτερη θέση.

Την ώρα που το τέρας του λαϊκισμού ακόμα κυριαρχεί στην ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και η μόνη ορθολογική και με ευρωπαϊκό πρόσημο πρόταση διακυβέρνησης διατυπώνεται από την Νέα Δημοκρατία, ο νέος αρχηγός του πολιτικού αυτού φορέα, θα πρέπει να αρθρώσει λόγο σοσιαλδημοκρατικό, λόγο σύγχρονο και λόγο με όραμα που θα φέρει όλους τους σοσιαλδημοκράτες σπίτι τους.

Αυτό χρειάζεται η χώρα για να μπορέσει να βγει από το τέλμα. Φιλοευρωπαϊκά κόμματα που λένε την αλήθεια φέρνουν τον πολίτη πάλι κοντά στην πολιτική και δεν αναλώνονται στην υπεράσπιση του Σταλινισμού την ώρα που η λαιμητόμος των φόρων είναι ακόμα πάνω από τα κεφάλια των πολιτών.

Υπό αυτό το πρίσμα ίσως μπορούμε να πούμε, υπερβάλλοντας και λίγο, πως μόνη ελπίδα για την χώρα είναι η Κεντροαριστερά.

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής σύνταξης του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter