Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης* 

Η Μπαρτσελόνα έκανε τζίρο 700 εκατομμυρίων ευρώ για τη χρονιά που πέρασε, ενώ ακόμα και οι ομάδες που υποβιβάζονται στην Αγγλία λαμβάνουν τα διπλάσια χρήματα από τηλεοπτικά δικαιώματα από όσα θα μοιραστούν οι δεκαέξι ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος και στη Γερμανία όλα τα ματς του πρωταθλήματος είναι σχεδόν sold out.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ τα μεγέθη είναι εντελώς διαφορετικά και σαν χώρες και σαν brand name ομάδων, αλλά από την άλλη δεν έγινε ποτέ καμιά προσπάθεια να «αντιγράψουμε» ό,τι κάνουν στο εξωτερικό και να φτιάξουμε μια μικρογραφία. Στην Ευρώπη αντιλήφθηκαν πως για να πουλάει το ποδόσφαιρο πρέπει να αντιμετωπιστεί ως προϊόν το οποίο πρέπει να είναι ελκυστικό στον φίλαθλο.

Οι ομάδες πλέον λειτουργούν ως πολυεθνικές και όχι σαν το μαγαζάκι του κάθε προέδρου. Εχτισαν νέο φιλικό προφίλ προς τους πελάτες είτε της κερκίδας είτε της τηλεόρασης. Εχτισαν ολοκαίνουρια γήπεδα βρίσκοντας χορηγούς. Επένδυσαν στις ακαδημίες (πορτογαλικό μοντέλο) και σε μεταγραφές κύρους ανάλογα με το μπάτζετ της κάθε ομάδας.

Πέταξαν από τα γήπεδά τους μπαχαλάκηδες και βάζουν σιγά σιγά την τεχνολογία στο παιχνίδι για να σταματήσουν οι γκρίνιες προς τους διαιτητές. Και το πακέτο που δημιούργησαν πουλάει και όχι μόνο στη χώρα τους. Κάνουν εξαγωγή του προϊόντος τους και κερδίζουν και άλλα χρήματα.

ΕΔΩ στο ελληνικό πρωτάθλημα σταρ είναι οι πρόεδροι, οι χούλιγκαν και οι διαιτητές. Α, ναι, και μέσα στο γήπεδο τρέχουν πάνω-κάτω κάτι ταλαίπωροι που κλοτσούν την μπάλα. Υπάρχουν ματς που δεν ξεκινούν ποτέ ή ματς που διακόπτονται γιατί μισθοδοτούμενοι ή πρεζωμένοι κάφροι τα σπάνε στις εξέδρες. Υπάρχουν γήπεδα που χτίστηκαν πριν από πενήντα και εξήντα χρόνια, με υποτυπώδεις υπηρεσίες από το κυλικείο έως τις τουαλέτες.

Οι παράγκες εναλλάσσονται, τα οφσάιντ και τα πέναλτι συζητιούνται για εβδομάδες, άλλοι υποβιβάζονται και άλλοι σώζονται στα χαρτιά. Μοναδικός στόχος να καταφέρει μια ομάδα να πιάσει το «τζόκερ» του Champions League. Στόχος που έγινε ακόμα πιο δύσκολος τώρα πια που οι ελληνικές ομάδες παίζουν στα προκριματικά.

ΓΙΑΤΙ να πάει κάποιος στο γήπεδο; Γιατί να κάτσει κάποιος στο σαλόνι του να δει τα ματς; Για να ακούσει ότι γ… η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και ο Πειραιάς; Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν παράγει κάποιο προϊόν προς πώληση.

Και αν όλοι οι μεγαλοσχήμονες πρόεδροι δεν κάνουν κάτι άμεσα, χρόνο με το χρόνο το επίπεδο θα υποβαθμίζεται κι άλλο. Θα μείνουν αγκαλιά με τους χουλιγκάνους σε άδειες κερκίδες και με έσοδα που θα τείνουν στο μηδέν. Οσο για τους φιλάθλους του σαλονιού, έχουν πλέον τις επιλογές τους. Πατούν το κουμπί και παρακολουθούν την πραγματική μπάλα που παίζεται στην Ευρώπη.

* Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου