Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Δεν έγιναν για μικροπολιτικούς λόγους. Ο Τσίπρας πίστευε ότι κρατούσε στα χέρια του τη ρύθμιση του χρέους και δεν ήθελε να μοιραστεί την «επιτυχία» με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ήταν που παραμονές του Eurogroup της 22ας Μαΐου έλεγε στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι είναι έτοιμος να φορέσει γραβάτα γιατί τα νέα που ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ήταν «too good to be true».

Και ύστερα ήρθε η ανώμαλη προσγείωση, που οριστικοποιήθηκε στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της 15ης Ιουνίου όπου η Ελλάδα πήρε τη δόση των 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ αλλά έχασε την ποσοτική χαλάρωση και την έναρξη της συζήτηση για το χρέος πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018.

Επομένως οι συνομιλίες που έχει αυτές τις ημέρες ο πρωθυπουργός με τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, αλλά και πάλι εντάσσονται στα παιχνίδια της κυβέρνησης.

Οι επιτελείς του Μαξίμου πιστεύουν ότι με τη διοργάνωση συναντήσεων, στο υψηλότερο για τα εγχώρια πράγματα επίπεδο, η συμφωνία αποκτά πρόσθετη σπουδαιότητα ενώ η επιλογή να γίνει ο πολιτικός διάλογος κεκλεισμένων των θυρών και όχι μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου παραπέμπει σε κρυφούς όρους του Eurogroup, τους οποίους «πετύχαμε» αλλά δεν θέλουμε να το μάθουν οι Ευρωπαίοι. Σε αντίθετη περίπτωση διευκρινίσεις για τη συμφωνία μπορούσαν να δοθούν με μια συνέντευξη Τύπου του υπουργού Οικονομικών ή με ανοιχτή συζήτηση στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Το γεγονός είναι ένα: Ο Τσίπρας ανέλαβε εξ αρχής την ευθύνη της διαπραγμάτευσης, επομένως θα υποστεί και τις συνέπειες για το αποτέλεσμα. Στους 12 μήνες που διαπραγματευόταν δεν ζήτησε ποτέ ειλικρινώς τη βοήθεια της αντιπολίτευσης, Αντιθέτως, πότε για τρόικα εσωτερικού διαβάζαμε στα non papers του Μαξίμου και πότε για φανέλα του ΔΝΤ και της Siemens ακούγαμε.
Ο πρωθυπουργός έπαιξε και έχασε. Απλώς τώρα θέλει να βάλει στη χασούρα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και μάλιστα σε κλειστό κύκλο.

Η μοναδική χρησιμότητα που μπορούν να προσφέρουν αυτές οι συναντήσεις είναι να τεθεί το ζήτημα των εκλογών, όταν μάλιστα η κυβέρνηση ανέλαβε δεσμεύσεις πέραν της θητείας της. Οι αρχηγοί ας επικαλεσθούν τις παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα ότι κάτι τέτοιο ήταν αντισυνταγματικό και δεν θα το δεχόταν. Ευκαιρία είναι να αποδείξει ότι πιστεύει σε κάθε λέξη του Συντάγματος…

Η ΔΕΗ ΣΕ ΑΣΦΥΞΙΑ

Η χθεσινή κατάρρευση της μετοχής της ΔΕΗ λόγω της απόσχισης του ΑΔΜΗΕ που πλέον διαπραγματεύεται αυτόνομα έχει οδηγήσει την κεφαλαιοποίηση της εταιρίας κοντά στα 450 εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για ιστορικό χαμηλό ενώ η οικονομική ασφυξία της ΔΕΗ μεγαλώνει λόγω των μεγάλων ληξιπρόθεσμων χρεών που αντιμετωπίζει ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ αλλά και των ζημιών που καλείται να καλύψει από την κατάρρευση των ορυχείων στο Αμύνταιο. Εάν δεν γίνουν τώρα κινήσεις εξυγίανσης της Επιχείρησης, η ΔΕΗ θα έχει την τύχη της Ολυμπιακής, στην καλύτερη περίπτωση.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ

Το βασικό πρόβλημα της ΕΡΤ είναι ότι δεν αισθάνεται την ανάγκη να λογοδοτεί στο χρηματοδότη της, που δεν είναι ο εκάστοτε υπουργός Επικρατείας ή Ψηφιακής Πολιτικής, αλλά οι φορολογούμενοι. Οταν ξανάνοιξε η ΕΡΤ, ο δημόσιος φορέας είχε μια εκπληκτική ευκαιρία να αλλάξει τις δομές λειτουργίας του και να δημιουργήσει περιεχόμενο σε ενημέρωση και ψυχαγωγία χωρίς τις συνήθεις κομματικές παρεμβάσεις. Πολλοί μιλούν για το πρότυπο του BBC, μόνο που εκεί η λογοδοσία στους πολίτες είναι εξαντλητική, η λειτουργία αυστηρώς εντός κανόνων δεοντολογίας ενώ όποιοι παραβιάζουν τις αρχές του μέσου απομακρύνονται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Με άλλα λόγια, είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος δεν δέχεται παρεμβολές αλλά και δεν ανέχεται αντιδεοντολογικές συμπεριφορές. Χωρίς λογοδοσία στην ΕΡΤ όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει και ιδίως όποιος αισθάνεται περαστικός στο Ραδιομέγαρο.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου