Γράφει η *Δέσποινα Κονταράκη

Τα πρώτα 24ωρα μετά τον τραγικό και αδικαιολόγητο χαμό ενός 11χρονου παιδιού, αντί να ασχολούμαστε με την καρδιά του προβλήματος, ασχολούμαστε για τους λάθος λόγους με όλους τους λάθους τρόπους. Οι μεν βρίσκουν ευκαιρία για να στρώσουν κόκκινο χαλί στη Χρυσή Αυγή, οι δε βρίσκουν την ώρα να μιλήσουν για το ρατσισμό απέναντι στους Ρομά και τις ιδιαίτερες συνθήκες ζωής τους. Οσο για τους κυβερνώντες, απλώς ρίχνουν την ευθύνη στους προηγούμενους, αφού «τα άβατα δεν καθαρίζουν σε 24 ώρες». Ολοι λένε περισσότερα από όσα πρέπει, την ώρα που οι μόνοι που πρέπει να μιλούν και να ακούγονται είναι η οικογένεια του παιδιού και οι κάτοικοι του Μενιδίου.

Αν εξαιρέσουμε ορισμένες ομάδες που δρουν καταδρομικά και ίσως σχετίζονται με ακροδεξιά στοιχεία, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων διαμαρτύρεται ειρηνικά και με όση δύναμη έχει για να διεκδικήσει το αυτονόητο: Να μην πάθει άλλο παιδί αυτό που έπαθε ο Μάριος. Να μη θρηνήσει άλλη μάνα το παιδί της. Να μπορούν μεγάλοι και μικροί να πάνε στις δουλειές και στα σχολεία τους χωρίς να φοβούνται. Μια ασφαλή καθημερινότητα διεκδικούν, δεν θέλουν να κάνουν διατριβή στην Εγκληματολογία ούτε διάλεξη για τα ήθη και τα έθιμα των Ρομά.

Η συγκλονιστική δήλωση της οικογένειας θα έπρεπε να φρενάρει τις υπερβολές και τις πολιτικές μεγαλοστομίες. «Το μόνο που ζητάμε ως γονείς από την Πολιτεία είναι να ακούσει με σοβαρότητα τη φωνή αυτών των ανθρώπων που και οι ίδιοι είναι γονείς και ζητούν την προστασία της, έτσι ώστε στο μέλλον να μη βρεθεί καμία οικογένεια σε παρόμοια θέση με την δική μας». Σοβαρότητα και προστασία. Δύσκολα πράγματα για ένα κράτος που έχει μάθει να επιβιώνει προσωρινά. Με επιχειρήσεις-αστραπή που την άλλη μέρα ξεχνιούνται, με τροπολογίες της νύχτας, με συσκέψεις μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες, με πολύ πόνο στην καρδιά, αλλά με σχέδιο κανένα.

Το είπαμε ξανά. Και οι πέτρες γνωρίζουν τι συμβαίνει στο Μενίδι, στο Ζεφύρι, στο στρατόπεδο Καποτά ή στον Δενδροπόταμο. Αν ήθελαν να περιορίσουν τα παραβατικά στοιχεία, είτε είναι Ρομά είτε όχι, μπορούσαν. Δεν το έκαναν, όμως, αφήνοντας τις σφαίρες να πέφτουν χαλάζι και το εμπόριο ναρκωτικών να ανθεί. Ηρθε η στιγμή, λοιπόν, να απολογηθούν γιατί δεν το έπραξαν. Χρωστούν μια συγγνώμη, που κανείς δεν τολμά να πει. Εστω και τώρα, θα έπρεπε να υπάρξει διακομματική συνεργασία των τομεαρχών των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη και Παιδείας, ώστε να συμφωνήσουν σε ένα μακροχρόνιο σχέδιο δράσης, από κοινού με την τοπική αυτοδιοίκηση και τους συλλόγους κατοίκων. Θα έπρεπε, αλλά δεν θα το κάνουν.

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου