Επίσης είναι πιθανό να υπάρχει μόνο μία από τις δύο (μόνο ψυχαναγκασμοί ή μόνο επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές) και η διάγνωση τους να παραμένει η ίδια .
Αυτός που πάσχει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, συνήθως είναι ικανός να συνειδητοποιήσει ότι οι ψυχαναγκαστικές ιδέες του είναι παράλογες και προσπαθεί να τις αγνοήσει ή να τις σταματήσει. Αυτό έχει ως τελικό αποτέλεσμα σταδιακά να αυξάνεται η αγωνία και το άγχος του. Τελικά, συνήθως καταφεύγει στην εκτέλεση ψυχαναγκαστικών πράξεων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μειώσει τα επίπεδα του άγχους του και να κατευνάσει τα δυσφορικά του συναισθήματα.
Η διαταραχή συχνά επικεντρώνεται γύρω από συγκεκριμένα θέματα , όπως ο φόβος του ασθενούς μη μολυνθεί από μικρόβια. Για να απαλύνει τους φόβους της μόλυνσης , μπορεί να πλένει ψυχαναγκαστικά, αναρίθμητες φορές τα χέρια μέχρι αυτά να γίνουν επώδυνα και σκασμένα. Αυτός που πάσχει από την νόσο, παρά τις προσπάθειες του να αγνοήσει ή να απαλλαγεί από τις ενοχλητικές «εισβάλουσες» «παρεισφρύνουσες» σκέψεις, αυτές συνεχίσουν να επανέρχονται πίσω. Αυτό οδηγεί σε πιο τελετουργική συμπεριφορά προκαλώντας τον χαρακτηριστικό «φαύλο κύκλο» της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.
Διάγνωση και θεραπεία
Η διάγνωση της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής γίνεται από τον ψυχίατρο ή τον κλινικό ψυχολόγο. Κατά την κλινική εξέταση, ο ειδικός καταγράφει το ιστορικό του ασθενούς (τι νιώθει, πώς συμπεριφέρεται, τι σκέφτεται), αλλά και τη συνολική κατάσταση της υγείας του. Στη συνέχεια, μέσω κάποιων τεστ τίθεται η διάγνωση.
Η αντιμετώπιση και θεραπεία της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής γίνεται μέσω φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας. Στην ψυχοθεραπεία συνήθως επιλέγεται η συμπεριφοριστική προσέγγιση, ωστόσο εξαρτάται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε περιστατικού, γι’ αυτό η επιλογή της θεραπείας γίνεται μόνο από τον ειδικό.
Ειδήσεις σήμερα
Τουρισμός για όλους: Πότε ανοίγει η πλατφόρμα tourism4all – Όλη η διαδικασία