Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Αγραβάνης, ο Γκριν, ο Παπαπέτρου και οι υπόλοιποι «ερυθρόλευκοι», που απόψε το βράδυ διεκδικούν το στέμμα της Ευρωλίγκας. Με μαέστρο τον Σφαιρόπουλο, θέλουν να παίξουν τη μελωδία της ευτυχίας. Τόσο δυνατά που να ακουστεί από την Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά.

Θέλουν να φέρουν στο Λιμάνι το ακριβότερο… δαχτυλίδι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το βαρύτιμο Κύπελλο, που έχουν βάψει κόκκινο τρεις φορές στην ιστορία τους. Το 1997, το 2012, το 2013. Πάνε για το καρέ.

Ο σημερινός τελικός της Ευρωλίγκας (21.00, ΕΡΤ2, Novasports1) ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε έρχεται για να πιστοποιήσει την αξία του Ολυμπιακού, που κόντρα στα προγνωστικά, φτάνει σε έναν ακόμα τελικό Ευρωλίγκας. Είναι η 8η συμμετοχή του σε τελικό (1994, 1995, 1997, 2010, 2012, 2013, 2015, 2017), μετά από 10 φάιναλ φορ στα οποία πήρε μέρος. Κάτι σαν το 8ο θαύμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι φτάνει ως το τέλος του δρόμου, απέναντι σε μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ που ξοδεύουν πολλαπλάσια χρήματα από αυτόν για την πολυπόθητη… κούπα. Το χρώμα του χρήματος όμως, δεν μπορεί να βάψει ένα τρόπαιο. Μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες. Ισως και αυταπάτες. Μέχρις εκεί. Μετά αναλαμβάνουν όσοι πιστεύουν στον εαυτό τους. Η ιστορία δεν γράφεται με χρήματα. Γράφεται με αγώνα, κόπο, ιδρώτα και αίμα.

Οι μνήμες των φίλων του Ολυμπιακού γυρίζουν πέντε χρόνια πίσω, στο 2012. Στην ίδια πόλη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Πόλη του, στο ίδιο γήπεδο, το «Σινάν Ερντέμ», κατέκτησε τη δεύτερη Ευρωλίγκα της ιστορίας του. Επέστρεψε στον τόπο της δόξας του και ετοιμάζεται.

Η μοίρα τα ’φερε έτσι και ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης διεκδικεί στην Κωνσταντινούπολη το σπουδαίο τρόπαιο. Οι φίλοι του έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι θα πιουν από το Κύπελλο σαμπάνια.

Ο Ολυμπιακός του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν πραγματική ομάδα. Δεν είχε μόνο έναν ηγέτη. Είχε τον Σπανούλη στα δύσκολα, τον Αγραβάνη στα πιο δύσκολα, τον Μάντζαρη στα κρίσιμα και τον Γκριν στα «καυτά». Είχε το μυαλό και την ικανότητα να μη λυγίσει όταν για ένα ολόκληρο ημίχρονο τα σουτ δεν έμπαιναν και οι Ρώσοι πανηγύριζαν.

Πώς να χάσει όμως ο Ολυμπιακός, όταν ο Βασίλης Σπανούλης δεν έχει φύγει ποτέ στην καριέρα του ηττημένος σε ημιτελικό Ευρωλίγκας; (2009 με Παναθηναϊκό, 2012, 2013, 2015 με Ολυμπιακό).

Αυτός ο Ολυμπιακός που μπαίνει στο παρκέ και λεπτό με το λεπτό γίνεται θεριό ανήμερο, είναι ικανός για όλα. Είναι ικανός να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες που μπορεί να βρει μπροστά του στον τελικό. Το είπε και ο Σπανούλης:

«Οταν η άμυνα της ΤΣΣΚΑ έπεσε πάνω μου, έκανα καλύτερους τους συμπαίκτες μου κι όταν βρήκα χώρο, αποφάσισα να σκοράρω». Το είπε και ο Σφαιρόπουλος: «Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Παλεύει μέχρι τέλους. Βρήκαμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πάμε τώρα για τον τελικό». Το είπαν και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι: «Υπάρχει χημεία και αυταπάρνηση. Οι άλλοι έχουν δισεκατομμύρια σε μπάτζετ και επενδύσεις, εμείς έχουμε οικογενειακό κλίμα και ψυχή. Κόντρα σε όλους και σε όλα».

Οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκουν μπροστά τους τη Φενέρ που διψά για τον τίτλο. Ποτέ στην ιστορία της δεν έχει σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Μέσα στην πόλη της, νιώθει ότι έχει ένα λόγο παραπάνω να πανηγυρίσει φέτος. Να πετύχει το ακατόρθωτο μέχρι σήμερα. Στο δρόμο του Ολυμπιακού ορθώνεται ο πολύπειρος Ομπράντοβιτς. Πανηγύρισε 8 φορές τον τίτλο αυτό. Λατρεία που έγινε… συνήθεια.

Σιγά μην τρομάξει ο Ολυμπιακός. Εχει τον τρόπο του να φτάσει στο τέλος του δρόμου και να γίνει ο Δαβίδ που θα ταπεινώσει τον Γολιάθ.

Αν και με τόσες επιτυχίες πια, ο τίτλος του Δαβίδ μάλλον τον αδικεί. Ο Ολυμπιακός μεγάλωσε πολύ και σήμερα το βράδυ είναι έτοιμος να το αποδείξει σε όλη την Ευρώπη. Να το φωνάξει…

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
[email protected]
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής