Μέσα από σαράντα ποιήματα, η Γκίκα αναδεικνύει τις αντιφάσεις της ψυχής, φανερώνοντας μια συνεχόμενη αναζήτηση για νόημα σε έναν κόσμο αβεβαιότητας και αλήθειας. Η γραφή της είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση, ειλικρίνεια και σκοτεινές εικόνες, που αντανακλούν την ανάγκη του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τις εσωτερικές του αντιφάσεις και την καταστροφή που τον συνοδεύει.

Από το πρώτο κιόλας ποίημα, η Γκίκα εισάγει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο βαθιά προσωπικό, γεμάτο πόνο και αναγνώριση της ανθρώπινης αδυναμίας. Η έννοια της μοναξιάς είναι πανταχού παρούσα, αλλά σε συνδυασμό με την αποδοχή και την προσδοκία για μια αναγέννηση, ακόμα κι αν αυτή μοιάζει αβέβαιη. Η ποιήτρια φέρνει μπροστά μας την καθημερινή πορεία του ανθρώπου μέσα από τις απώλειες και τα σφάλματα, καθώς και την αδιάκοπη αναζήτηση για έναν σκοπό. Η αίσθηση ότι κάθε άνθρωπος είναι “χαμένος” στις σκέψεις του ή στις επιλογές του είναι συνεχής, και η ποιήτρια καταφέρνει να την εκφράσει με γλώσσα έντονα αισθητηριακή και πολύπλοκη.

Η δύναμη του έργου έγκειται στο γεγονός ότι η δημιουργός δεν αποφεύγει τον πόνο, αλλά τον αντιμετωπίζει άμεσα, ενσωματώνοντάς τον στη διαδικασία της προσωπικής εξιλέωσης. Η εικόνα του μολυβιού –που συχνά αναφέρεται στο έργο της Γκίκα– λειτουργεί ως το όπλο για την εξιλέωση της ψυχής, αναδεικνύοντας την γραφή ως τρόπο απόλυτης αλήθειας και αναδημιουργίας. Στην ίδια πορεία, ο θάνατος και η ζωή συναντώνται επανειλημμένα, με τη μία να εισχωρεί στην άλλη με έναν σχεδόν εναγώνιο τρόπο, επισημαίνοντας τη διαιώνια φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η ποιητική φωνή της Γκίκα παραμένει συναισθηματικά φορτισμένη, ειλικρινής και εξομολογητική, χωρίς φόβο να εξερευνήσει τις πιο σκοτεινές και επίπονες πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού. Η συλλογή «Εν ερημίαις επλανήθησαν» είναι, τελικά, μια αναγνώριση των εσωτερικών συγκρούσεων που κάθε άνθρωπος βιώνει, αλλά και μια αναζήτηση για αποδοχή και λύτρωση μέσω της τέχνης και της γραφής. Η Γκίκα καλεί τον αναγνώστη να αναγνωρίσει τη δική του εσωτερική περιπλάνηση και να βρει, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, το φως της εξιλέωσης και της κατανόησης.