Ολα παγώνουν, ωστόσο, όταν ακούγονται δύο πυροβολισμοί. Η Αννα πέφτει νεκρή. Και το κλείσιμο της αποικίας θα μείνει συνδεδεμένο για πάντα με την τραγωδία.

Ο «Ε.Τ.» της Κυριακής συνομιλεί με τη συγγραφέα των επιτυχιών, Βικτόρια Χίσλοπ («Το Νησί»), με αφορμή τη μεταφορά του βιβλίου της, «Μια νύχτα του Αυγούστου» (εκδόσεις «Ψυχογιός»), στη μικρή οθόνη.

Δύο οικογένειες σημαδεύονται από τη μοίρα. Πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτοί που έμειναν πίσω;

Οι ζωές αυτών των δύο οικογενειών αλλάζουν για πάντα μετά τη δολοφονία της Αννας, η λέπρα ήταν το στίγμα στο βιβλίο «Το Νησί». Στο «Μια νύχτα του Αυγούστου», θα έλεγα ότι η σύνδεση με ένα τέτοιο έγκλημα (γυναικοκτονία) στιγματίζει με διαφορετικό τρόπο όλους τους χαρακτήρες. Ετσι, είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν τη ζωή σε αυτήν την αλλοιωμένη πραγματικότητα και να βρουν τον δρόμο τους σε αυτές τις νέες και απροσδόκητες συνθήκες με τον τρόπο που όλοι μας πρέπει να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που προκαλούνται από εξωτερικές δυνάμεις. Δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε μόνο και μόνο λόγω μιας αλλαγής…

Η αδελφή της η Μαρία, ο σύζυγος της Αννας ο Αντρέας, ο εραστής της ο Μανόλης… Πώς θα αντιμετωπίσουν το στίγμα και το σκάνδαλο;

Για τον Αντρέα οι επιλογές είναι πολύ περιορισμένες. Περνά το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα κελί φυλακής. Φυσικά, μέσα στη φυλακή υπάρχουν δράματα και διλήμματα. Οσο για τον Μανόλη, φέρει την ενοχή του θανάτου της Αννας, παρόλο που δεν πάτησε τη σκανδάλη. Πρέπει να μάθει να ζει ξανά. Αυτή είναι η πρόκλησή του.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη σειρά;

Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η συγκέντρωση και ο συνδυασμός παλιών και νέων μελών του καστ, αλλά η μεγάλη ευλογία ήταν ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν διαθέσιμοι και ενθουσιασμένοι που θα έρθουν και θα παίξουν στη σειρά. Και ως διά μαγείας, στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από «Το Νησί», φάνηκαν να έχουν γίνει ακόμα καλύτεροι στην υποκριτική και νομίζω ότι οι ερμηνείες τους είναι πραγματικά εξαιρετικές στο «Μια νύχτα του Αυγούστου». Δεν μπορέσαμε να φέρουμε πίσω τον αρχικό μας Μανόλη, αλλά ο Γιώργος Καραμίχος έχει παίξει τον ρόλο με τεράστιο βάθος και ένταση. Μια άλλη πρόκληση ήταν ότι τα γυρίσματα έγιναν, κυρίως, στην Αθήνα, αλλά με υπέροχα σκηνικά και τοποθεσίες, όλα αυτά συνδυάστηκαν.

Ποιος ήρωας σας δυσκόλεψε περισσότερο, ώστε να καταφέρετε να αποφορτιστείτε συναισθηματικά από αυτόν και να προχωρήσετε στον επόμενο;

Νομίζω ότι έλειψε σε όλο το κοινό της σειράς «Το Νησί» ο χαρακτήρας της Ελένης Πετράκη, η οποία πεθαίνει (ρόλος που υποδυόταν η Κατερίνα Λέχου). Ηταν ένας πολύ όμορφος χαρακτήρας, τόσο τρυφερός, μακρόθυμος και δυνατός. Αλλά έπρεπε να προχωρήσουμε! Νομίζω ότι η Μαρία (την οποία υποδύεται η Γιούλικα Σκαφιδά) στο «Μια νύχτα του Αυγούστου» μοιάζει πολύ με τον μυθιστορηματικό χαρακτήρα της μητέρας της, Ελένης Πετράκη.

Φοβηθήκατε το θέμα; Μήπως δεν έχει την απήχηση που είχε το «Νησί»;

Νομίζω ότι τα θέματα χρέους/τιμής/επιβίωσης είναι πολύ δυνατά και κάνουν τους χαρακτήρες του «Μια νύχτα του Αυγούστου» τόσο περίπλοκους και ενδιαφέροντες όσο ήταν στο «Νησί» – ίσως ακόμη περισσότερο! Και μετά έχουμε την Αγάθη, την οποία υποδύεται η Μαρία Καβογιάννη, που έχει φορτωθεί τα δικά της μεγάλα βάρη από το παρελθόν. Επίσης, με όλους τους χαρακτήρες βλέπουμε πώς προχωρούν, κάνοντας πρόοδο στη ζωή. Το παρελθόν είναι οι «αποσκευές» τους που πρέπει να κουβαλούν μαζί τους. Πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός για να κουβαλάς το παρελθόν.

Σας ικανοποίησε η απόδοση του έργου στην τηλεοπτική του μεταφορά;

Ναι, είμαι πολύ ευχαριστημένη με την προσαρμογή. Από τα σενάρια, που έγραψε ο πολύ ταλαντούχος Παναγιώτης Χριστόπουλος, μέχρι τους ηθοποιούς, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη μουσική κ.λπ. Νομίζω ότι καταλήγει σε ένα πολύ πλούσιο και πολυεπίπεδο αποτέλεσμα – πιο κινηματογραφικό από πολλά τηλεοπτικά δράματα και πολύ ενδιαφέρον.

Πιστεύετε στη συγχώρεση;

Πιστεύω ότι η συγχώρεση θεραπεύει και αυτόν που τη δίνει και αυτόν που τη λαμβάνει!

Ακόμα κι αν η ζωή μας δεν παίρνει την τροπή που θα θέλαμε, το παρελθόν δεν πρέπει να είναι πληγή, αλλά μάθημα;

Ναι, αν έχουμε τη σοφία να πάρουμε το μάθημά μας! Το σημαντικό δεν είναι να κοιτάμε πάντα προς τα πίσω, αλλά να κοιτάμε και μπροστά. Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να έχεις τον έλεγχο του τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «υποκλίθηκαν» στο έργο σας «Μια νύχτα του Αυγούστου» και τους ηθοποιούς που το ενσαρκώνουν. Σας δικαιώνουν αυτές οι εκφράσεις θαυμασμού;

Είμαι πραγματικά περήφανη για τη δουλειά αυτής της υπέροχης ομάδας στο «Μια νύχτα του Αυγούστου». Οχι μόνο έχουν δουλέψει με τεράστια αφοσίωση για πάρα πολλούς μήνες, αλλά είναι και πολύ ταλαντούχοι. Ενα τεράστιο ευχαριστώ, λοιπόν, σε όλους τους από εμένα -τα ονόματά τους είναι όλα στους τίτλους στο τέλος κάθε επεισοδίου- και καθένας από αυτούς είναι καθοριστικός για το τελικό αποτέλεσμα.

Πώς μια Αγγλίδα καταφέρνει να επιβιώνει μέσα στα ελληνικά δρώμενα;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πλέον μόνο Αγγλίδα… Αισθάνομαι πολύ Ελληνίδα και νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι είμαι αρκετά ανεκτική (μερικές φορές ούτε καν εκπλήσσομαι από αυτό) σε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και στην ελληνική πραγματικότητα. Ξέρω, ωστόσο, ότι έχω διαφορετική οπτική γιατί δεν μένω στην Ελλάδα όλο το χρονικό διάστημα, οπότε νομίζω ότι αυτό με διευκολύνει.

Ενα πράγμα που θα έλεγα, είναι ότι η σταθερότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι πλέον βέβαιη – η Βρετανία κατάφερε να δημιουργήσει κάποιο πολιτικό χάος (τρεις πρωθυπουργοί σε διάστημα δύο μηνών). Δεν μπορεί κανείς πλέον να θεωρήσει τη Βρετανία σταθερή χώρα. Τίποτα δεν με εκπλήσσει πραγματικά σε καμία από τις δύο χώρες τώρα. Αγαπώ και τις δύο, αλλά με πολύ διαφορετικούς τρόπους.

ΓΙΟΥΛΙΚΑ ΣΚΑΦΙΔΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

«Μια ζωή όπου όλα πάνε καλά ακούγεται λίγο βαρετή…»

Η Γιούλικα Σκαφιδά πρωταγωνιστεί και υποδύεται ξανά, 11 χρόνια μετά το «Νησί», στη σειρά «Μια νύχτα του Αυγούστου» τον συγκλονιστικό και πολύπαθο ρόλο της Μαρίας Πετράκη.

Ο ρόλος αυτήν τη φορά είναι πιο δυνατός, πιο καθοριστικός, τρομερά πολυεπίπεδος, μιας γυναίκας με έντονη προσωπικότητα. Η Μαρία μεγάλωσε και οι εμπειρίες στη ζωή της είναι πολλές και τραυματικές!

Εντεκα χρόνια μετά, συναντάω ξανά τη Μαρία Πετράκη. Ηρωίδα με την οποία έζησα μαζί 16 μήνες. Στην Ελούντα, στον Αγιο Νικόλαο, στη Σπιναλόγκα. Δέθηκα μαζί της, την αγάπησα, την πόνεσα.

Εντεκα χρόνια μετά, είμαι ένας λίγο διαφορετικός άνθρωπος, το ίδιο όμως και εκείνη. Η ηρωίδα μου αρκετά ώριμη πια -ούτως ή άλλως κλήθηκε να ενηλικιωθεί νωρίτερα-, έχει μια χαρούμενη ζωή, αλλά και μία θλίψη στα μάτια. Ισως για το παρελθόν της, ίσως για τα προβλήματα που βλέπει να έρχονται στη ζωή της ξανά και ξανά. Το γελαστό κορίτσι, που όταν έμαθε ότι αρρώστησε είχε κύριο μέλημά της να συμπαρασταθεί στον πατέρα της, τώρα πια θυμώνει, αγανακτεί, συνεχίζει να βλέπει το καλό στις ψυχές των ανθρώπων, αλλά παράλληλα να προστατεύει τον εαυτό της και την οικογένειά της από εκείνους.

Η αναζήτηση εκδίκησης θα την ικανοποιήσει; Θα καταφέρει να αποδώσει δικαιοσύνη;

Δεν αναζητά εκδίκηση, δεν είναι ο άνθρωπος που χαίρεται με τη δυστυχία των άλλων, ακόμα και αν εκείνοι ήταν η πηγή της δικής της δυστυχίας. Θέλει όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη, κανείς να μην ξεχάσει ότι κάποτε είχε μία αδελφή, που ήταν όμορφη και την έλεγαν Αννα. Η δική της δικαιοσύνη είναι να διαδώσει πως μία γυναίκα δεν κατάφερε να ζήσει και να μεγαλώσει το παιδί της γιατί κάποιοι δεν την άφησαν. Αυτή είναι η δικαιοσύνη της Μαρίας.

Τα μυστικά του παρελθόντος θα μείνουν καλά κρυμμένα ή θα στοιχειώσουν τους αποδέκτες τους;

Η Μαρία δεν είναι ο άνθρωπος που θα κρατήσει μυστικά από τους ανθρώπους που αγαπάει και, αν το κάνει, θα είναι μόνο για λίγο. Κανείς και τίποτα δεν θα στοιχειώσει την οικογένειά της, γιατί με τον τρόπο της θα αποκαλύψει όλη την αλήθεια και το φως θα πλημμυρίσει ξανά τη ζωή της έπειτα από μία καταιγίδα που δείχνει να είναι αναπόφευκτη.

Ολες αυτές οι σκηνές, με μεγάλο εσωτερικό σπαραγμό, σας επηρεάζουν;

Υπάρχει κάτι στη δουλειά μας που λέγεται τεχνική και είναι ωραίο να υπάρχει, γιατί την επιστρατεύεις όταν λείπει η έμπνευση ή όταν καλείσαι να εμπλακείς με τον ψυχισμό του ήρωά σου όταν αυτός βιώνει ακραία συναισθήματα. Είναι χρήσιμη η τεχνική κάποιες μέρες. Παρ’ όλα αυτά, δεν διανοούμαι ότι υποδύομαι έναν ρόλο χωρίς να εμπλακώ συναισθηματικά, χωρίς ένα μεγάλο μέρος μου να ταυτιστεί μαζί του. Αν δεν το έκανα, θα ήταν σαν να τον προδίδω. Κάπου διάβασα ότι η ζωή του ηθοποιού πρέπει να είναι άγραφο χαρτί όπου επάνω του θα γραφτούν όλες του οι εμπειρίες από τη ζωή, τα ερεθίσματα. Οποια και αν είναι αυτά. Ενα χρώμα στον ουρανό, ένας ήχος σε μια απογευματινή βόλτα, μία κυρία στο λεωφορείο. Η παρατήρηση είναι ένα μεγάλο όπλο της δουλειάς μας, καθώς και τα προσωπικά μας βιώματα. Προσπαθώ να ανασύρω προσωπικά βιώματα, αλλά, επειδή μερικές φορές το ψυχικό κόστος είναι μεγάλο, προτιμώ να κλέβω τις ζωές των άλλων. Είναι μια πιο ασφαλής μέθοδος για εμένα αυτή. Πολλές φορές κάνοντας και τα δύο διατηρώ μια ισορροπία.

Τι κοινό έχετε με τους ήρωες που ενσαρκώνετε; Και ποια τα κριτήρια της επιλογής τους;

Διαβάζοντας ένα σενάριο προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου, εάν θα αντιδρούσα το ίδιο, εάν θα γελούσα με τα ίδια πράγματα, προσπαθώ να θυμηθώ εάν υπήρξα ποτέ εκείνος ο χαρακτήρας ή αν θα μπορούσα ποτέ να με φανταστώ να πράττω όπως εκείνος. Η φαντασία είναι το όπλο μου και το ένστικτό μου. Στο τέλος κάθε δουλειάς συνειδητοποιώ ότι έχω αναπτύξει πολλά κοινά με τον ήρωα που υποδύομαι, γιατί πολύ απλά έχω χρησιμοποιήσει σαν βάση τον ίδιο μου τον εαυτό και τον έχω εμπλουτίσει μέσα από τη φαντασία μου με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκάστοτε ήρωα. Η βάση όμως παραμένω εγώ.

Τι εμπειρίες είχατε από τη ζωή σας;

Η ζωή είναι όμορφη και απρόβλεπτη. Με τα καλά της και τα κακά της. Προσπαθώ να τη ζω με θάρρος, να είμαι γενναία στις αποτυχίες και ευγνώμων για τις επιτυχίες. Και ευτυχία στη ζωή είναι στιγμές, αυτές προσπαθώ να φτιάξω στην καθημερινότητά μου. Επίσης, το να είσαι ο εαυτός σου είναι πολύ σημαντικό για να ζήσεις μια ζωή ειλικρινή. Δεν είναι εύκολο και θέλει πολλή δουλειά. Είχα την τύχη μέχρι τώρα να έχω μια όμορφη ζωή, με πολλούς ανθρώπους γύρω μου να με αγαπάνε. Είχα την τύχη να έχω τα σωστά εφόδια από την οικογένειά μου και παρηγοριές από τους φίλους μου. Σίγουρα δεν ήταν η πορεία μου στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά είχα το θάρρος να την κοιτάξω στα μάτια και τη δύναμη να αποφύγω τα αδιέξοδα που μπορούν να σε βυθίσουν στο σκοτάδι χωρίς να το καταλάβεις. Αν θα έπρεπε να περιγράψω τη ζωή μου με ένα χρώμα, αυτό δεν θα ήταν το ροζ ούτε το άσπρο ούτε το μαύρο. Θα ήταν το γκρι, γιατί τα περιέχει όλα, και τα καλά και τα κακά.

Πολλοί φοράνε τη μάσκα τού «όλα πάνε μια χαρά». Σας ταιριάζει αυτό;

Πιστεύω στους ανθρώπους και στις επιλογές τους, η φράση πως «όλα θα πάνε καλά» κάπως με αγχώνει. Μια ζωή όπου όλα πάνε καλά ακούγεται λίγο βαρετή. Δεν έχει μέσα της την εξέλιξη, δεν έχει μέσα της καμιά πρόκληση, δεν έχει μέσα της τη χαρά της νίκης σε έναν δύσκολο αγώνα όπως είναι η ζωή. Προτιμώ να λέω πως θα κάνω το καλύτερό μου και, αν δεν τα καταφέρω, θα κρατήσω τη γνώση για να πετύχω την επόμενη φορά.

Ειδήσεις σήμερα