Από τον κανόνα αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε “Τα παιδιά της Αφροδίτης” (Aphrodite’s Child ή AC), ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά συγκροτήματα της ψυχεδελικής-προοδευτικής μουσικής με πετυχημένη διεθνή πορεία στα τέλη της δεκαετία του 60 με αρχές της δεκαετίας του 70. Ιδρυτικά μέλη τους είναι οι Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλήκτρα) Ντέμης Ρούσος (μπάσο, κιθάρα και φωνητικά, Λουκάς Σιδεράς (ντραμς – φωνητικά) και Αργύρης Κουλούρης (κιθάρα). Βγάζουν μαζί τρεις δίσκους και δώδεκα σιγκλ και ενώ βρίσκονται στην κορύφωση της διεθνούς καριέρας τους, το 1971 τα μέλη του αποφασίζουν να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους. Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου δίνει μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό “Φαντάζιο” στην οποία δίνει την δική εκδοχή για το τέλος του συγκροτήματος.

Το ραντεβού γι αυτήν κανονίζεται στο ξενοδοχείο “Χίλτον” στο οποίο ο Παπαθανασίου εν μέσω μάξι φορεμάτων καλοντυμένων κυρίων και εντυπωσιακών φορεμάτων, εμφανίζεται με ακατάστατα μαλλιά, μαύρα γυαλιά, ανοιχτό μέχρι κάτω πουκάμισο, χαϊμαλιά στο στήθος, τεράστια ζώνη στη μέση, τζιν παντελόνι και χοντρό πούρο.  Πριν φύγει για τη συνέντευξη στον Κώστα Παπαπέτρου, σταματά ξαφνικά στην αίθουσα των “Εσπερίδων” για να χαιρετίσει, απ’ ότι λέει, “κάποιο καλό φίλο”, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από το πιάνο του χώρου. Στέκεται, παίζει λίγες νότες και φεύγει συγκινημένος φορώντας τα μαύρα γυαλιά λέγοντας :“Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που κάναμε πρόβες ως “Φόρμνινξ”. Εν συνεχεία μπαίνουν στο αυτοκίνητο του Ντέμπλερ του 1965 το οποίο, κατά τον σοφέρ του,  “Δύο μόνο τέτοια μοντέλα κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Το άλλο το έχει η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ”.

“Δυστυχώς, ουδέποτε είμαστε μαζί. Πάντα υπήρχε ο μικρόβιο ν’ ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του. Αυτό ήταν το λάθος μας. Καθένας είχε κάποιο απόκρυφο σκοπό μέσα του. Κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει με όλα τα γκρουπ σήμερα. Λέγονται γκρουπ χωρίς να είναι. Στην ουσία επιδιώκουν κάποια αναγνώριση ομαδική, για να κατορθώσουν κατόπιν με αυτή να κερδίσει ο καθένας την δική τους επιτυχία. Αποτέλεσμα; Να μην επιτυγχάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Υπολόγιζα όλα τα ρίσκα φεύγοντας για το εξωτερικό, ελπίζοντας ότι με κάποια επιτυχία ίσως κατάφερνε να “δεθεί” το συγκρότημα. Τελικά αυτό αποδείχτηκε αδύνατον.

Στη συνέχεια ο Παπαθανασίου κατηγορεί τους πρώην συνεργάτες ότι ενδιαφέρονταν μόνο για τα χρήματα. “Σημαντικό ρόλο έπαιξε το τελείως διαφορετικό πνεύμα του καθενός, και η γραμμή που ο καθένας ήθελε ν’ ακολουθήσει. Εγώ ήθελα, ειλικρινά, καθαρά καλλιτεχνική πορεία. Αν τώρα αυτή η γραμμή συνέπιπτε να είναι και εμπορική είχε καλώς, αλλιώς, στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα έπρεπε να επηρεάζει την κατεύθυνσή μας. Οι άλλο δύο έδειχναν μάλλον μια εμπορική διάθεση. Δηλαδή να βγάλουμε λεφτά τώρα που είναι ευκαιρία και ας αφήσουμε όλα τα άλλα περί τέχνης κλπ”.

Ο δημοσιογράφος κατανοώντας τη βαρύτητα αυτών των δηλώσεων, τον πιέζει να γίνει πιο συγκεκριμένος :“ Δεν θα ήθελα να πω ορισμένα πράγματα. Διότι αν απ’ τον καθένα μας ζητούσες ξεχωριστά να σου πει, ο καθένας θα σου έλεγε τα δικά του. Προτιμώ λοιπόν την ερώτηση στην απάντησή σου να τη δώσει ο χρόνος. Θα ήταν και η σωστή. Τώρα τι είπε, ή τι έκανε ο καθένας δεν έχει καμία σημασία”.

Εκείνη την εποχή ο Παπαθανασίου καταφεύγει στη δικαιοσύνη γιατί τα πρώην μέλη του συγκροτήματος χρησιμοποιούν το όνομά του :“Μετά τη διάλυση, οι άλλο συνέχισαν να χρησιμοποιούν το όνομα του συγκροτήματος για να κερδίσουν λεφτά, οπότε εγώ αναγκάστηκα να καταφύγω στα γαλλικά δικαστήρια.

Εν συνεχεία ο δημοσιογράφος ρωτά αν θεωρεί ότι εκπροσωπεί το ελληνικό τραγούδι στο εξωτερικό, και ποιοι Έλληνες μουσική μπορούν να κάνουν διεθνή καριέρα : “Βέβαια είμαι Έλληνας, αλλά δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι εκπροσωπούσα τη μουσική της χώρας μου. Το είδος αυτής της μουσική που έκανα, απλά με βοήθησε να πετύχω. Με τα σημερινά δεδομένα όχι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελληνική μουσική. Υπάρχουν πλούσια μουσικά κοιτάσματα, αλλά αυτά κανείς δεν τα βλέπει. Δυστυχώς. Και απορώ γιατί. Μόνο ο Σαββόπουλος έκανε ένα βήμα. Ένα βήμα πραγματικά πολύ μεγάλο για την Ελλάδα. Μπορώ να πω ότι είναι ο μόνος που εκφράζει την γνήσια ελληνική μουσική”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τη διάλυσή τους του 1971 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κυκλοφορεί το τελευταίο του δίσκο ως “Παιδιά της Αφροδίτης” χωρίς τους πρώην συνεργάτες του το 1972. Πρόκειται για το, κλασικό σήμερα, “666”…

Ειδήσεις σήμερα

Δίκη Τοπαλούδη: Ισόβια και 15 χρόνια στους δολοφόνους και βιαστές της Ελένης

Βαγγέλης Παπαθανασίου: Στους δρόμους της αθανασίας ο Vangelis – Το πολύτιμο έργο που μας άφησε