1. Η Τεχνητή Νοημοσύνη φαίνεται να έχει κεντρικό ρόλο στην πλοκή του βιβλίου σας, αμφισβητώντας τις παραδοσιακές έννοιες της αλήθειας και της ελευθερίας. Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες σας σε αυτή τη νέα πραγματικότητα και πώς συνδέονται αυτές με τον σύγχρονο κόσμο στον οποίο ζούμε;

Στο βιβλίο παρουσιάζω την Τεχνητή Νοημοσύνη διττά. Από τη μία, δίνω μια ιδέα για τα σύγχρονα εργαλεία επίλυσης εγκλημάτων και από την άλλη, τις πιθανές νέες μορφές παρανομίας και ελέγχου που αλλοιώνουν τις έννοιες της αλήθειας και της ελευθερίας.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, οι ήρωές μου, η νεαρή αντεισαγγελέας Δήμητρα Λαζάρου και ο αστυνόμος Αντύπας βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες προκλήσεις. Η Δήμητρα ακολουθεί τον λαβύρινθο της πλοκής και του νου, ενώ ο Αντύπας πειραματίζεται με τις νέες τεχνολογίες, ακολουθώντας το όραμά του και τα πάθη του.

Στην ουσία, μέσα από την περιπέτεια των χαρακτήρων επιχείρησα να αναδείξω τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, όπου η Τεχνητή Νοημοσύνη εξελίσσεται ραγδαία και ανεξέλεγκτα, θέτοντας ερωτήματα για την ανθρώπινη επαφή, τη δημιουργία και την αλλοίωση της αλήθειας.

2. Στο μυθιστόρημα, η νεαρή αντεισαγγελέας ανακαλύπτει μια πλεκτάνη που συνδέει την οικογένειά της με το έγκλημα. Ποια είναι η σημασία της οικογενειακής κληρονομιάς και των σχέσεων στην αφήγηση του βιβλίου σας; Πώς επηρεάζουν αυτές τις επιλογές των χαρακτήρων σας;

Η οικογένεια και οι αξίες της αποτελούν τη βάση του καθενός μας. Ετσι λοιπόν η Δήμητρα, ως μέλος μιας δικαστικής δυναστείας, κουβαλάει το βάρος των προσδοκιών της οικογένειας. Η αποκάλυψη της πλεκτάνης που συνδέει τη δικαστίνα μητέρα της με εγκληματικές πράξεις δεν είναι απλά μία επαγγελματική πρόκληση, αλλά μία προσωπική αναζήτηση ταυτότητας και στοχασμού πάνω στο ηθικό και το δίκαιο.

Πάντα προσπαθώ να αναπτύξω τους χαρακτήρες μέσω των σχέσεων που αναπτύσσουν με τον οικογενειακό τους περίγυρο και αυτό προέρχεται από τη μελέτη μου στο αρχαίο δράμα αλλά και τη σύγχρονη ψυχολογία. Μελετώ ακόμα και νευροεπιστήμη για να καταλάβω τους ανθρώπους. Ψάχνομαι διαρκώς.

Όμως, θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι ακόμα. Το «ΓΕΝΕΣΙΣ» δεν είναι ένα true crime για να μάθετε πώς λειτουργεί το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα. Οι εισαγγελείς δεν δρουν έτσι στην πραγματική ζωή, αν και ίσως θα έπρεπε. Το βιβλίο μου δεν έχει στόχο τη δημοσιογραφική κάλυψη. Το «ΓΕΝΕΣΙΣ» είναι ένα μεταμοντέρνο ταξίδι αναψυχής σε ένα νησί δοκιμαστικό σωλήνα της εποχής. Είναι μια αφήγηση που στοχεύει στην ανάδειξη της ουσίας.

3. Ο αστυνόμος Αντύπας, με τις τεχνικά εξελιγμένες μεθόδους του, είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας. Πώς φαντάζεστε τον ρόλο της τεχνολογίας και της επιστήμης στην ανακάλυψη της αλήθειας και στην επίλυση εγκλημάτων στον σύγχρονο κόσμο; Μπορεί η Τεχνητή Νοημοσύνη να αντικαταστήσει τον ανθρώπινο παράγοντα στην ανακριτική διαδικασία;

Ο αστυνόμος Αντύπας, μέσω της Τεχνητής Νοημοσύνης, καταφέρνει να εντοπίζει συνδέσεις και στοιχεία που πιθανόν θα παραβλεπόταν από τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό. Το βέβαιο είναι ότι έχει όραμα για τον έλεγχο του εγκλήματος και σκοπεύει να το κάνει πράξη.

Ομως, ο αστυνόμος Αντύπας είναι άνθρωπος που έχει πάθη και κάνει λάθη και ίσως τα εργαλεία του να μην τα χρησιμοποιεί πάντα σωστά ή για καλό. Επειδή λοιπόν αυτό μπορεί να συμβεί σε κάθε δρώντα, εκτιμώ ότι είναι ανάγκη να υπάρξει το αναγκαίο ρυθμιστικό πλαίσιο γύρω από την εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης στην αστυνομική έρευνα αλλά και σε κάθε της έκφανση στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Διαφορετικά, όπως έχει σημειώσει ο έγκριτος δημοσιογράφος των «New York Times» Κέβιν Ρους ή ο νομπελίστας Τζέφρι Χίντον, η ανεξέλεγκτη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης ενδέχεται να επιφέρει σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία. Και το λέω ευγενικά. Οποιος θα διαβάσει το «ΓΕΝΕΣΙΣ» θα πάρει μια ιδέα.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

4. Η πλοκή του βιβλίου συνδυάζει έντονα στοιχεία αστυνομικής και στοχαστικής λογοτεχνίας με το love story. Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε αυτά τα στοιχεία και ποια είναι η σημασία της σχέσης των κεντρικών χαρακτήρων στην εξέλιξη της ιστορίας;

Χρησιμοποιώντας μοτίβα της αστυνομικής λογοτεχνίας σε συνδυασμό με στοχαστικά ιντερλούδια δημιούργησα ένα παζλ, όπου το love story έρχεται να κουμπώσει ως μέρος της ερωτικής διάστασης της δημιουργίας.

Σε κάθε περίπτωση, έχοντας γράψει ήδη επτά μυθιστορήματα, έχω εκπαιδευτεί στις υβριδικές αφηγήσεις. Ηθελα να δημιουργήσω κάτι φρέσκο, κάτι νέο, να πλάσω μία πρωτότυπη ιστορία σε ένα ιδιαίτερο αφηγηματικό πλαίσιο. Και πιστέψτε με, η προσπάθεια να δημιουργήσεις ένα πρωτότυπο αστυνομικό μυθιστόρημα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται θάρρος και γνώση. Πρέπει να ρισκάρεις. Και μπορεί να αποτύχεις οικτρά. Ευτυχώς οι πρώτες εντυπώσεις από κοινό και κριτικούς είναι ενθουσιώδεις. Ελπίζω να τα κατάφερα.

Επιστρέφοντας πάλι στους χαρακτήρες του βιβλίου, ήθελα να σημειώσω επίσης ότι η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της αντεισαγγελέως Δήμητρας Λαζάρου και του γιατρού Νίκου Μακρή λειτουργεί ως αντίστιξη με τον ψυχρό κόσμο της Τεχνητής Νοημοσύνης. Και γίνεται ο καταλύτης της πλοκής. Διότι όπως αναφέρω και κάπου στο βιβλίο: «Ο σύγχρονος άνθρωπος έγινε απάνθρωπος. Και μην ακούς αυτά που λένε ότι κινδυνεύει από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Από τον εαυτό του κινδυνεύει ο άνθρωπος. Τόσα χρόνια τώρα ζει σαν ρομποτάκι…».