Tο eleftherostypos.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.
Μια παράσταση με έναν μόνο ηθοποιό και μερικά καβαλέτα αντί σκηνικού, είναι σταθερά sold-out από το 2019. Όσοι δεν έχετε δει ακόμα τον “Αίαντα”, αξίζει να ζήσετε αυτήν τη θεατρική εμπειρία, σε κάποια από τις τελευταίες στάσεις της καλοκαιρινής περιοδείας της.
Γράφει η Αμαλία Γιαννίκου
Δύο πράγματα μου είχαν κάνει εντύπωση, πριν καν αρχίσει η παράσταση στο κατάμεστο θέατρο. Πρώτον, το κοινό: νεανικό, ενθουσιώδες, αποτέλεσμα μιας καλής δουλειάς που διαδίδεται “στόμα με στόμα”.
Δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής, πριν “μπει” σε κάποιον από τους εννέα ρόλους που επρόκειτο να ενσαρκώσει, απευθύνθηκε στο κοινό, ζητώντας να απενεργοποιηθούν τα κινητά τηλέφωνα. Ήταν μια παράκληση γεμάτη ευγένεια και αμεσότητα, πολύ διαφορετική από τη συνηθισμένη οδηγία μέσω προηχογραφημένου μηνύματος.
Αργότερα, αφού έστησε με φροντίδα τα κομμάτια του λιτού σκηνικού, αφού ξεκίνησε η παράσταση, κατάλαβα γιατί μας το είχε ζητήσει σε τόσο προσωπικό τόνο. Ήθελε να γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα, να τον βοηθήσουμε με τον τρόπο μας, να γίνει όλα αυτά που μπορούσε να γίνει. Και έγινε.
Ο πρωταγωνιστής «συνομιλεί» με όλους τους χαρακτήρες, μέσα από τα πορτρέτα τους.
Η τραγωδία του Σοφοκλή
Επιστρέφοντας από την Τροία ως ο καλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, ο Αίαντας δικαιούται τα όπλα του αποθανόντα Αχιλλέα. Όταν με δολοπλοκία αυτά καταλήγουν στα χέρια του Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Ωστόσο, γίνεται έρμαιο της θεάς Αθηνάς, και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων. Ατιμασμένος και απεγνωσμένος, αυτοκτονεί.
Το διακύβευμα της τραγωδίας του Σοφοκλή ενδεχομένως να παραξενεύει ένα σύγχρονο μυαλό- “τόση τραγωδία για ένα-δυο όπλα”; Κι όμως αγγίζει βαθιά ψυχολογικές έννοιες, τις ευαίσθητες χορδές του πώς αντιλαμβάνεται κανείς την αξία του, σε σχέση με την αξία που του αποδίδουν οι άλλοι. Ποιός δε θέλει να αναγνωρίζονται οι κόποι του, ειδικά όταν πολεμά (και κερδίζει) μια μάχη που δεν ήταν δική του;
Προετοιμασία για την παράσταση.
Ο Ερμηνευτής
Η λέξη που έρχεται στο μυαλό σε σχέση με την ερμηνεία του χαρισματικού Μιχάλη Σαράντη, είναι “αγωγός”. Μ’ ένα εντυπωσιακά εύπλαστο σώμα, τεράστια φωνητική γκάμα, και -κυρίως- ευρεία συναισθηματική και ερμηνευτική παλέτα, είναι ο τέλειος αγωγός μέσα από τον οποίο ζωντανεύουν και συνδιαλέγονται εννέα εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Αίαντας, Αθηνά, Τεύκρος, Οδυσσέας, Τέκμησσα, Μενέλαος, Αγαμέμνων… Τιτάνιες μορφές της ελληνικής μυθολογίας αποκτούν σάρκα και οστά μέσα από τον Μιχάλη Σαράντη.
Ε ναι. Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε ως θεατές, ήταν να κλείσουμε τα κινητά μας.
Αισθητική και Συντελεστές
Στην πρώτη του αναμέτρηση με το αρχαίο δράμα, ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης πήρε ένα καλλιτεχνικό ρίσκο, που απέδωσε. Έχοντας πίστη στον γερό ηθοποιό του, τον άφησε σχεδόν γυμνό στη σκηνή κι ενορχήστρωσε εναλλαγές ρόλων με διαφοροποιήσεις σε φωτισμούς, μουσική κι ελάχιστα αντικείμενα. Το αποτέλεσμα ίσως μοιάζει “απλό”, αλλά κρύβει σύνθετη, έμπειρη σκηνοθετική καθοδήγηση, για την οποία του αξίζουν εύσημα.
Η καλλιτεχνική ταυτότητα της παράστασης είναι άρρηκτα δεμένη και με τα πορτραίτα του Απόστολου Χαντζαρά, που “συνομιλούν” με τον πρωταγωνιστή πάνω στη σκηνή, δημιουργώντας έναν εικαστικό, ποιητικό “χορό” ασπρόμαυρων φιγούρων. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει: “Η καλύτερη αισθητική είναι η πιο απλή που λειτουργεί.” Κι εδώ, πιστέψτε με… Λειτουργεί.
Ροή Ειδήσεων 
