Γράφει η Αμαλία Γιαννίκου

Ανήκω στους θεατές που γνώρισαν τη δραματουργική φωνή του Γιωργή Τσουρή μέσα από αυτό, το δεύτερο έργο του. Η παράσταση με συγκλόνισε. Ακούμπησε πάνω σε τόσα οικεία κομμάτια, ένιωσα σαν να παρακολουθώ ένα γλυκόπικρο μάθημα ανατομίας της ελληνικής κοινωνίας.  Την επόμενη χρονιά έσπευσα να δω το “Μακριά από Παιδιά”, το έργο που ολοκληρώνει την τριλογία γύρω από τη θεματική της πατρικής εστίας και της ελληνικής οικογένειας στο σήμερα. Μετά διάβασα το πρώτο έργο, τον “Χαρτοπόλεμο”, που φέρει την υπογραφή του Βαγγέλη Ρωμνιού με δραματουργική επεξεργασία από τον Γιωργή Τσουρή. Τρεις εντελώς διαφορετικές ιστορίες -με πολλά κοινά στοιχεία- που τις θαύμασα ΟΛΕΣ.

Και τα τρία έργα διαθέτουν μια φρέσκια, δυναμική φωνή, που αφηγείται με εύστοχο, ειλικρινή και χιουμοριστικό τρόπο παλιές αμαρτίες και χρόνιες κοινωνικές παθογένειες. Νομίζω πως, αν κάποιος παρακολουθήσει (ή διαβάσει) αυτήν την τριλογία και δεν νιώσει πως καθρεφτίζεται κάτι δικό του, ένα μέλος του κύκλου του, μια κατάσταση, κάποιο βίωμα… Μάλλον δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Όλοι ξέρουμε, ή είμαστε, τουλάχιστον ένας από αυτούς τους χαρακτήρες.

Η υπόθεση

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη των 170 τετραγωνικών, δύο αδελφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της, και τη μεγάλη αδερφή που επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία, με σκοπό να το πουλήσει.

Μια απογευματινή επίσκεψη-βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους αυτούς τους αντιήρωες με το παρελθόν, το παρόν και -κυρίως- το μέλλον τους. Κρυμμένα μυστικά θα βγουν στο φως και οικογενειακές δυναμικές θ’ αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα.

Ο πληγωμένος γελωτοποιός

Ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε πει: “Η ζωή είναι τραγωδία στο κοντινό πλάνο, κωμωδία στο γενικό”.

Στο θέατρο δεν υπάρχουν κοντινά και γενικά πλάνα, το μοντάζ το κάνει ο θεατής με τα μάτια του, ανάλογα με το πού εστιάζει. Και, αναπόφευκτα, το μάτι του θεατή δεν μπορεί να αγνοήσει τον ρόλο που ενσαρκώνει ο Γιωργής Τσουρής. Είναι ο “ελέφαντας στο δωμάτιο”, ένας χαρακτήρας φαινομενικά αφελής και υπερβολικός, που,  ωστόσο, ίσως να είναι πιο ρεαλιστής και γειωμένος απ’ όλους. Ένας άνθρωπος φύσει αισιόδοξος, παρά τις δυσκολίες που του έχει σερβίρει η ζωή.

Μετά την παράσταση, αφού του μετέφερα τα συγχαρητήριά μου, αστειεύτηκα πως “κράτησε τον καλύτερο ρόλο για τον εαυτό του”. Στ’ αλήθεια, είναι από αυτούς τους ρόλους που “φτιάχνουν καριέρες”, αυτούς που κάθε ηθοποιός ονειρεύεται να παίξει. Είναι, όμως, κι ένας ρόλος που δεν μπορεί να υποδυθεί οποιοσδήποτε. Απαιτείται συγκεκριμένη στόφα, από την οποία είναι φτιαγμένος 100% ο Γιωργής Τσουρής.

Κωμωδία, τραγωδία, ή και τα δύο;

Η κωμωδία είναι δύσκολη, ειδικά αν κρύβει μέσα της κάποια τραγική αλήθεια (όπως κάθε επιτυχημένη κωμωδία). Η ατάκα χρειάζεται δομή, ένα είδος μουσικού συγχρονισμού, ένα “μπα ντα μπινγκ” που όταν πετυχαίνει, κάνει ένα θέατρο να σείεται από τα γέλια. Κι αυτό συμβαίνει κατά κόρον στο θέατρο Ιλίσια, παρόλο που το έργο θεωρείται δραματικό.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πάτε να δείτε αυτήν την παράσταση: η εύρυθμη σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που έχουν γίνει “ένα” με τους ρόλους τους τόσα χρόνια, το συναισθηματικό βάθος του έργου. Αξίζει, και μόνο για να πάρετε μια δόση από την ψυχοσύνθεση αυτού του απρόσμενου επισκέπτη στα “170 Τετραγωνικά”. Γιατί, αν η ζωή σου φέρεται όπως της φέρεσαι, αν σε περπατά όπως την περπατάς… Τότε ας είναι σαν ένα σπαρταριστό, απολαυστικό MOONWALK.

INFO Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/170-tetragonika/