Λέξεις, υποσχέσεις και μυστικά σείουν το έδαφος. Ένα έδαφος που καταρρέει και τότε φθάνει αυτή.

Η ΟΙΜΩΓΗ.

Μια κραυγή σπαρακτική είναι το νέο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη, ένα  ψυχολογικό θρίλερ, με ήρωες του σήμερα και αναφορές σε στερεότυπα και κοινωνικά φαινόμενα που η κοινωνία δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποβάλει και να υπερνικήσει..

-Οιμωγή, δύσκολος τίτλος, γιατί τον διαλέξατε;

Ήθελα έναν ξεχωριστό τίτλο, έναν τίτλο που να βάζει τον αναγνώστη σε σκέψη, σε απορία. Η «οιμωγή», που σημαίνει κραυγή, είναι μια λέξη που δε χρησιμοποιούμε συχνά στην καθημερινότητά μας. Τώρα που έχει περάσει ο καιρός, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να βρω και πιο ταιριαστό τίτλο.

-To νέο σας βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μίνωας αν και έχει χαρακτηριστεί ως ψυχολογικό θρίλερ, εγώ θα το έβαζα και στην κατηγορία του κοινωνικού εσείς τι λέτε;

Για να σας είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως είναι συνδυασμός ψυχολογικού και κοινωνικού θρίλερ. Γι’ αυτό και σε κάθε ευκαιρία προσπαθώ να το αναφέρω. Γενικώς δεν είμαι υπέρ των ταμπελών, καταλαβαίνω ωστόσο πως τα βιβλία πρέπει με έναν τρόπο να κατηγοριοποιηθούν. Η «Οιμωγή» λοιπόν διαθέτει τα χαρακτηριστικά του ψυχολογικού θρίλερ, όπως η ένταση και η αγωνία, αλλά εκτείνεται και κοινωνικά, λόγω των ζητημάτων που άπτεται.

-Ποια η αρχή του νήματος γι αυτό το ταξίδι;

Αφορμή υπήρξε μια εικόνα της Μήδειας του Ευριπίδη. Όταν συνειδητοποίησα πως αυτή η γυναίκα σκότωσε τα παιδιά της, συγκλονίστηκα. Συχνά ακούμε για εγκλήματα αλλά τα προσπερνάμε ως κάτι πολύ σύνηθες. Σκέφτηκα αν θα μπορούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα στο οποίο κατηγορούμενη για τον φόνο ενός παιδιού θα ήταν η μητέρα του.

-Από το εφηβικό μυθιστόρημα μεταπηδήσατε  στο ψυχολογικό θρίλερ, με ένα αρκετά δύσκολο θέμα. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε αυτή την αλλαγή; Η διαφορετικότητα σαν θέμα σας έλκει;

Δεν ξέρω τι είναι στην πραγματικότητα «διαφορετικό» και αν με ελκύει. Θέλω όμως να θίγω θεματολογίες που ίσως συχνά δεν έρχονται στην επιφάνεια. Η λογοτεχνία υπάρχει για να αναδεικνύει κάθε πλευρά, κάθε άνθρωπο. Αυτό πρέπει να υπηρετούμε οι συγγραφείς. Να έχουμε ερεθίσματα, να συλλέγουμε ιστορίες, να τις μπλέκουμε μεταξύ τους και να δημιουργούμε ένα αποτέλεσμα που έχει κάτι να δώσει στον αναγνώστη. Όχι διδακτικά, προς Θεού. Η ταύτιση όμως είναι πολύ σημαντική και η ταύτιση αυτή πρέπει να αφορά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.

-Ο αυτισμός είναι θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Ήταν ένα κίνητρο για να ασχοληθείτε; Σας αρέσουν τα δύσκολα;

Θέλω να καταπιάνομαι με ζητήματα που γνωρίζω καλά, ώστε να μπορώ να είμαι όσο το δυνατόν ακριβέστερος σε ό,τι γράφω. Οι σπουδές μου πέρα από τη φιλολογία αφορούν και την ειδική αγωγή. Αυτό συνέβαλε στο να επιλέξω τον αυτισμό ως ένα μικρό κομμάτι. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα αντιληφθεί πως η διαταραχή δεν είναι το θέμα που κυριαρχεί στην ιστορία αλλά απλώς υπάρχει. Είναι σημαντική η ορατότητα.

-Η ψυχή προστάζει το σώμα αδυνατεί, η λύτρωση που υπάρχει;

Σχετικά με το βιβλίο, ακούω από πολλούς αναγνώστες πως λυτρώνονται μέσα από τις τελευταίες σελίδες ενώ άλλοι θα ήθελαν ένα άλλο τέλος. Αυτό βέβαια είναι καθαρά υποκειμενικό, όπως ακριβώς και ο τρόπος που καθένας μας λυτρώνεται. Προσωπικά επιλέγω να ακολουθώ την ψυχή.

-Για να «σπάσει» οριστικά το ταμπού πρέπει να ενημερωθεί καταλλήλως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Πώς ενημερώνεται ο κόσμος σήμερα γι’ αυτά τα ζητήματα, πέρα από το σχολείο;

Το σχολείο φυσικά διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Καίριο ρόλο όμως παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Αν δεν υπάρξουν συζητήσεις και παραδείγματα, τίποτα δε θα θεωρηθεί δεδομένο. Είναι σημαντικό να δείξουμε στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία τι σημαίνει κατανόηση και αποδοχή. Αυτό βέβαια δε γίνεται μόνο με νουθεσίες αλλά με εμάς τους ίδιους ως πρότυπα προς μίμηση. Τα παιδιά μιμούνται από την πρώτη μέρα ζωής τους κι εμείς οφείλουμε να τους παρέχουμε κάτι αξιόλογο να μιμηθούν.

-Τώρα, ας περάσουμε στη συγγραφή. Περιγράψτε μου τη σχέση σας με τους ήρωες του βιβλίου σας. Ζείτε μια μυστική ζωή μέσα από αυτούς;

Όταν ξεκινάω να γράφω ένα βιβλίο, έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Δε γνωρίζω ακόμα τους ήρωές μου, δεν ξέρω τα θετικά τους, τα ελαττώματά τους. Όσο περνούν τα κεφάλαια, τόσο δένομαι μαζί τους. Άλλους τους συμπαθώ ενώ άλλους απορώ γιατί τους δημιούργησα. Βέβαια μόνο έτσι είναι ενδιαφέρουσα μια ιστορία, έχοντας τους μεν και τους δε. Όπως ακριβώς και στην πραγματική ζωή. Όσον αφορά το αν ζω μια μυστική ζωή μέσα από αυτούς, πράγματι σε πολλούς εντάσσω υποσυνείδητα δικά μου χαρακτηριστικά, είτε θετικά είτε αρνητικά.

–Στη χώρα μας τα ζητήματα διαφορετικότητας δεν είναι λυμένα, και μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας αντιμετωπίζονται σαν παρίες. Πότε πιστεύετε θα έχουμε τη δύναμη να πάμε ουσιαστικά παρακάτω και να δεχτούμε ότι όλα δεν γυρίζουν μόνο γύρω από το άτομό μας;

Όταν απεκδυθούμε των προσωπείων που φοράμε καθημερινά. Νομίζω πως μονάχα τότε θα είμαστε έτοιμοι να αντιληφθούμε πως κανένας δεν υπερτερεί κανενός. Το «εμείς» είναι πολύ πιο σημαντικό από το «εγώ». Όταν λοιπόν η αντωνυμία αυτή κλιθεί και φτάσει στον πληθυντικό αριθμό, τότε θα σημαίνει πως κάναμε βήματα προόδου. Δεν πρέπει να γίνει επιφανειακά, όχι για το φαίνεσθαι. Είμαι αισιόδοξος για τη νέα γενιά.

Μια τελευταία ερώτηση

Ποιο είναι το καλύτερο που ακολουθεί μία αναγνώριση των κόπων ενός συγγραφέα όπως το βραβείο Public που κερδίσατε το 2022 και ποιο είναι το χειρότερο τίμημα αυτής της επιτυχίας;

Το φως που βλέπω στα μάτια των ανθρώπων που έρχονται στις παρουσιάσεις, συζητάμε και μοιραζόμαστε εμπειρίες, για εμένα είναι το μεγαλύτερο βραβείο. Αυτό το φως κάνω σύμμαχό μου σε οτιδήποτε σκοτεινό και τοξικό γεννιέται. Αναμφισβήτητα το να με τιμούν οι αναγνώστες με την εμπιστοσύνη τους, μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω να γράφω γνωρίζοντας πως έχω κάποιον να περιμένει να μοιραστούμε ξανά ένα ακόμα ταξίδι. Χειρότερο τίμημα; Τίποτε! Κρατάω το φως.