-Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε σε μια αισθητική αφήγηση την δυστοπία με τον ρεαλισμό στο τελευταίο σας βιβλίο «Συλλέκτης μανιταριών», εκδόσεις Καστανιώτη;
Ήταν το πιο εύκολο κομμάτι το βιβλίου. Έτσι είναι η ζωή μας σήμερα. Στην καθημερινότητά μας έχει εισβάλλει απρόσκλητη η δυστοπία. Ο ζόφος. Δεν θα σταθώ μόνο στους ιούς και στις μάσκες που ήμασταν υποχρεωμένοι μέχρι πρότινος να φοράμε. Δεν θα σταθώ ούτε και στην ανελεύθερη δημοκρατία που απλώνεται σαν μαύρο σύννεφο πάνω στη Γη. Θα σταθώ στο παράλογο που κυριαρχεί. Πρόσφατο παράδειγμα, ο πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Μου έκανε εντύπωση το μένος με το οποίο στράφηκαν ο ένας προς τον άλλον δύο λαοί με (σχεδόν) κοινή γλώσσα, παράδοση και κουλτούρα. Το πόσο γρήγορα έφτασαν σε σημείο να τους χωρίζει μια άβυσσος, που θα κάνει πολλές γενιές να ξεπεραστεί.
-Η φανταστική ομιλούσα κοινωνία των όντων του δάσους, ως άλλος μύθος του Αισώπου, τι ρόλο παίζει στην ιστορία σας;
Είναι η ηλιαχτίδα. Το ουράνιο τόξο. Η ελπίδα που αναφύεται απρόσκοπτα και δείχνει ότι όλα μπορούν να ξαναρχίσουν από την αρχή. Μας φανερώνει ότι η φύση έχει σοφία, ότι αντιπαθεί το κενό και βρίσκει τρόπους να το πληρώνει. Μας δείχνει ότι ο πλανήτης δεν μας ανήκει, μολονότι κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον καταστρέψουμε. Θα προσέξατε ότι το δάσος και τα πλάσματά του έχουν χιούμορ. Αυτή είναι μια οπτική που δύσκολα βρίσκει κανείς στη σύγχρονη λογοτεχνία – τα ζώα και τα δέντρα να ειρωνεύονται, να σαρκάζουν τα συμβάντα. Η φύση και τα πλάσματά της βρίσκουν χίλιους δυο τρόπους για να εκφραστούν.
– Ήταν τυχαία η επιλογή του πρωταγωνιστή με την ιδιότητα του συλλέκτη μανιταριών, ως συμβόλου δραστηριότητάς με καθορισμένες ιδέες και αξίες;
Τίποτα δεν τοποθετήθηκε τυχαία. Ο «Συλλέκτης μανιταριών» είναι ένα βιβλίο κοινωνικού, περιβαλλοντικού, πολιτικού και υπαρξιακού προβληματισμού. Μια κοινωνιογραφία, μια αλληγορία των καταστάσεων που ζούμε σήμερα. Το κυοφορούσα πέντε χρόνια δίνοντάς του πολλές μορφές και τελικά ξεπήδησε από μέσα μου τώρα, ανάμεσα σε διαφορετικές γραφές και διαβάσματα, λες και μου έλεγε «τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή».
-«Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους και λύκους», είπε ο συλλέκτης. «Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος είναι ένα σώμα, ο άνθρωπος είναι το κεφάλι και ο λύκος το σώμα». «Ο μανιταροσυλλέκτης τι είναι;»
Εφόσον με ρωτάτε μέσα από το βιβλίο, θα σας απαντήσω κι εγώ μέσα απ’ αυτό: ««Η καρδιά. Προσφέρει σταθερότητα. Και ισορροπία. Συγχρονίζει τις διαφορετικές λειτουργίες του σώματος». Το κείμενο βρίθει από συμβολισμούς και γρίφους, οι οποίοι όμως (θέλω να πιστεύω) δεν εμποδίζουν την εύκολη διέλευση του κειμένου. Ένας δηλαδή αναγνώστης μπορεί να διαβάσει την ιστορία και να μείνει εκεί. Κάποιος άλλος μπορεί να τη διαβάσει με διαφορετικό τρόπο και να διεισδύσει σε μεγαλύτερο βάθος. Κάποιος τρίτος μπορεί να την ξαναδιαβάσει μετά το τέλος και να ψάξει τις πετρούλες που θα του δείξουν άλλη κατεύθυνση.
–O λύκος ως δεύτερος πρωταγωνιστής σας, αντιπροσωπεύει το άλλο πρόσωπο μέσα μας; την δύναμη της ανεξαρτησίας που πρέπει να καλλιεργεί ο καθένας στην ψυχή του;
ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ
Ο λύκος αντιπροσωπεύει το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας που στέκεται απέναντί μας, που λέει τα πράγματα όπως είναι, με θάρρος και σοβαρότητα. Είναι η φωνή της λογικής, της συνείδησης, της πραγματικότητας. Εκτός αυτού, η παρουσία του θέτει ορισμένα ερωτήματα. Παρά την εξέλιξή του, ο άνθρωπος (ένα μεγάλο κομμάτι του) παραμένει ένα επικίνδυνο ζώο; Μοιάζει αυτό το ζώο με λύκο; Υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν λύκοι;
-Ο μαύρος κόρακας ως αφηγητής, η σεκόγια ως το πολυδιάστατο σύμβολο της ενότητας, της αρμονίας. Ποια είναι η βαθύτερη σκέψη που θέλει να περάσει στους αναγνώστες o συγγραφέας Κώστας Αρκουδέας ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τη νουβέλα του;
Ο «Συλλέκτης μανιταριών» ταξιδεύει τον αναγνώστη στο δάσος με τις γιγάντιες σεκόγιες, εκεί όπου παραφυλάνε λύκοι και αγορεύουν κόρακες. Είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης και αυτεπίγνωσης, Μια συνομιλία του ανθρώπου με τη φύση λίγο πριν από το καμπανάκι της τελευταίας στροφής. Δεν σας κρύβω ότι επιχείρησα να γράψω ένα βιβλίο που να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Που δεν θα μπορούσες να τον δεις ολόκληρο όταν στεκόσουν πολύ κοντά και θα έπρεπε να αποστασιοποιηθείς για να δεις πώς λειτουργεί μέσα σου. Αν το κατάφερα ή όχι θα το πουν φυσικά οι αναγνώστες, οι τελικοί κριτές.
Και τέλος
Σε μια παραμυθητική λογοτεχνία οι ήρωες βιώνουν στο τέλος την μεταμόρφωση. Πιστεύετε κ. Αρκουδέα ότι θα έρθει και για μας κάποια στιγμή αυτή η μεταμόρφωση; Υπάρχει ελπίδα; Θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε κάποια στιγμή;
Αν δεν το πίστευα, δεν θα έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου. Θα είχα βρει ένα ασφαλές καταφύγιο και θα περίμενα το επερχόμενο τέλος. Ο «Συλλέκτης μανιταριών» είναι μια κραυγή αφύπνισης. Ένα βιβλίο πανανθρώπινο. Απευθύνεται στους πάντες –άντρες, γυναίκες, παιδιά– σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Δεν θα βρει κανείς στις σελίδες του ούτε ονόματα ούτε γεωγραφικές τοποθεσίες να το προσδιορίζουν και να το περιορίζουν. Είμαστε αλληλένδετοι και πρέπει να μεταμορφωθούμε προς το καλύτερο. Αυτό πρέπει να κατανοήσουμε πρωτίστως για να αντιμετωπίσουμε τις ασύμμετρες απειλές του σύγχρονου βίου.
Κώστας Αρκουδέας, «Συλλέκτης μανιταριών», νουβέλα, σελ. 120, εκδόσεις Καστανιώτη, ημερομηνία κυκλοφορίας 25 Απριλίου 2023 –
Ειδήσεις σήμερα
Πατέρας για τέταρτη φορά o Αλ Πατσίνο – Γέννησε η νεαρή σύντροφός του
Καλοκαίρι 2023 – «Γυμνά» μαγιό: Η νέα σέξι τάση που επιλέγουν οι celebrities
Ροή Ειδήσεων 
