Η γε­νιά που, όπως με πίκρα αλλά και με τη σοφία των 90 χρόνων της σημειώνει, βί­ω­σε στη νι­ό­τη της έναν ξεριζωμό, μια λεηλασία ζωής και εδαφών, έναν πα­γκό­σμιο πό­λε­μο, τη γερ­μα­νι­κή κα­το­χή, την Εθνι­κή Αντί­στα­ση, έναν εμ­φύ­λιο πό­λε­μο και τα πέ­τρι­να χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν!

Δυστοπία

Διαβάζοντας το βιβλίο πραγματικά μεταφερόμαστε σε μια δυστοπία που η συγγραφέας αφουγκράστηκε ή φαντάστηκε μέσα από τη μαρτυρία της Ευτέρπης Μαυρουδή-Αμυρά, σε σκηνές τραγικές, συγκινητικές, ρεαλιστικές αλλά και σουρεαλιστικές, μέσα από μια γραφή που προσδίδει ακόμα ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στο βιβλίο. Η αφήγηση ξεκινά με παράλληλες εναλλαγές στην οπτική γωνία αλλά και στην ταυτότητα του αφηγητή, ενώ ο συγγραφέας παίζει με τη ροή του χρόνου αλλάζοντας παράλληλα την αφηγηματική φωνή.

Μια χώρα γεμάτη ερείπια, τάφους, δυστυχία, πολλοί πέρασαν απ’ αυτήν… Ξεχάσαμε ποιοι και πόσοι.

Πολλοί πάτησαν και καταπάτησαν αυτήν τη γη. Ηταν Γερμανοί; Ηταν αντάρτες; Hταν Χίτες; Τι σημασία έχει, άλλωστε, αρκεί που μετά ήρθε η ειρήνη… Αραγε, αυτό αρκεί;

Eιρήνη είπαν τα παιδιά που πλανιούνταν στους δρόμους. Ειρήνη είπαν την καμένη γη, τα ρημαγμένα χωριά, ειρήνη και τα χαλάσματα, τα βομβαρδισμένα σπίτια και νοσοκομεία, ειρήνη τα είπαν κι αυτά!

Και μέσα σε όλη αυτήν την κοσμοχαλασιά, τους είπαν: Ζήστε, αυτή είναι η ζωή… Ζωή που βγαίνει μέσα από μνήμες, μαρμάρινους σταυρούς και ερείπια.

Στη λήθη, έτσι κι αλλιώς, αυτός ο λαός έχει μάθει να παραδίδει τα περασμένα στην ελπίδα, εμπιστεύεται τα μελλούμενα.

Ενα από τα πιο συγκλονιστικά διδάγματα που πήρε αυτή η γενιά αποτυπώνεται σ’ αυτήν τη μικρή παράγραφο για το βιβλίο.

Είναι φορές που οι στιγμές, ξεχειλωμένες και μακρόσυρτες, μας πλακώνουν, βαρύθυμες, δύσκαμπτες. Και είναι άλλες, οι ευτυχισμένες, πόσο βιαστικές περνούν από πάνω μας σαν μελτεμάκι. Κι εμείς όλοι για αυτές τις στιγμές ζούμε που τόσο απειροελάχιστο χώρο καταλαμβάνουν μέσα στο μακρύ οδοιπορικό μας στον χρόνο…

Θαύμασα τη δύναμη αυτής της γυναίκας που μέσα στο λυκόφως της ζωής της έχει τη δύναμη στο τέλος και ευχαριστεί τον Θεό για όλα όσα δύσκολα έζησε… Της αρκεί που έχει μάτια και βλέπει λουλούδια ν’ ανθίζουν, πουλιά να κελαηδούν, παιδιά και εγγόνια να παίζουν ξέγνοιαστα… μια καρδιά γεμάτη αγάπη και τη δύναμη να μην κρατά κακία ούτε μίσος σε κανέναν. Γιατί μόνο με την αγάπη τα πάντα νικιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο… Αλλωστε, η αγάπη δεν νικιέται, ποτέ δεν ξεπέφτει και δεν εξευτελίζεται… Σοφή γυναίκα! Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά της, ας αγγίξουμε απαλά λίγο τη δύναμή της, ας αναλογιστούμε ότι στα δύσκολα αντέχουμε για να μη χάσουμε τελικά το μυαλό μας!

Τη λάτρεψα την κυρία Αμυρά πραγματικά! Ενα ταξίδι γεμάτο μνήμες που συγκεντρώθηκαν στα χρόνια ζωής και είναι αμέτρητες. Η συγγραφέας Χριστιάννα Λούπα κατάφερε να φέρει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία τη δύσκολη αποστολή της και να μας μεταφέρει ζωντανά και άμεσα την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης σκληρής εποχής…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χριστιάννα Λούπα αποφοίτησε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και τη Νομική Σχολή Αθηνών. Τα βιβλία της «Μετά την καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή», «Στους Δρόμους του Πεπρωμένου, Μεσοπόλεμος – Κατοχή – Εμφύλιος» και η ποιητική της συλλογή «Απόπειρες» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Ιωλκός». Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο του National Ethnic Press and Media Council of Canada για την προώθηση του Ελληνισμού στο εξωτερικό. Επίσης, ποιήματά της έχουν βραβευθεί σε διεθνείς ποιητικούς διαγωνισμούς. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες της Ελλάδας και της Ομογένειας και είναι ιδρύτρια της ηλεκτρονικής εφημερίδας www.palmografos.com.

Ειδήσεις σήμερα