Από τη ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Υπογράφετε τα βιβλία σας ως John Killian. Μυθιστορήματα περιπετειώδη, περιπέτειες-θρίλερ με κοινό στοιχείο τους την Αμερική ως τόπο δράσης. Ποια η ανάγκη σας να γράφετε με ψευδώνυμο;

Δεν είναι ακριβώς ψευδώνυμο, είναι μια άλλη περσόνα. Εχω και άλλες, που γράφουν άλλα είδη, με άλλο τρόπο. Είμαι πολλά μαζί. Ο Killian είναι, όμως, ο αγαπημένος μου. Πολύ μακριά από εμένα, αλλά ταυτόχρονα και πολύ κοντά μου με διάφορους τρόπους.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον άνθρωπο John Killian; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που σας προσδιορίζουν;

Δεν τον ξέρω καθόλου σαν άνθρωπο. Προφανώς θα έχει τα καλά του και τα κακά του, όπως όλοι. Και πολλά προβλήματα επίσης – όπως όλοι. Μου φτάνουν τα δικά μου.

 Είμαστε στην Αμερική. Μια κοινωνία στην οποία ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχουν ένα τσιγαριλίκι στο τσεπάκι τους και ένα όπλο στην τσάντα τους. Είναι ο ιδανικός τόπος για την εξιχνίαση σαδιστικών και άγριων φόνων;

Για τα ναρκωτικά, μαλακά ή σκληρά, δεν ξέρω – πιθανόν είμαστε στα ίδια κι εμείς στην Ελλάδα. Οσο για τα όπλα, ναι, έχετε δίκιο. Είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Αμερικής αυτό. Δεν θα το δούμε σύντομα να αλλάζει, αλλά όταν αλλάξει, θα είναι μια ημέρα χαράς για όλο τον κόσμο. Από την άλλη, ναι, είναι ιδανικός τόπος για το έγκλημα και την εκδίκηση σε ακραίες μορφές. Ενα μεγάλο μέρος της δεν έχει πάψει ακόμη να είναι Αγρια Δύση. Ούτε θα πάψει. Γι’ αυτό αρέσει και στον John Killian και την επιλέγει σαν τόπο δράσης των βιβλίων του.

 Θεωρείτε δεδομένο ότι το κείμενο, το αφήγημα, το μυθοπλαστικό έργο είναι ένας τρόπος έκφρασης του αδιεξόδου που νιώθει ο κάθε συγγραφέας;

Είναι απλώς ένας τρόπος να αφηγείσαι ιστορίες, αν σου αρέσει να αφηγείσαι ιστορίες. Και ο πιο παλιός, όταν ακόμη δεν υπήρχε γραφή. Οι άνθρωποι αγαπάμε να ακούμε, να λέμε, να γράφουμε και να διαβάζουμε ιστορίες. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

 Γράφετε για μυστήρια με έναν δικό σας τρόπο, κορυφώνετε την πλοκή και δημιουργείτε από τη μία σκηνές ζεστές και οικείες και την άλλη στιγμή μας παγώνετε το αίμα. Για παράδειγμα, η βροχερή, μουντή, σκοτεινή φύση αποδίδεται λυρικότατα: «Και ούτε είχε καταλάβει πότε και από πού είχε έρθει εκείνη η ομίχλη, εκείνη η σαν ζωντανή ομίχλη που ανέπνεε και λαχάνιαζε, ανέπνεε και λαχάνιαζε. Καταλαμβάνοντας κάθε εκατοστό μέσα του και ολόγυρά του και πνίγοντας ολόκληρο το Φόλσβιλ στην αγκαλιά της, ψιθυρίζοντάς του λόγια που κανείς δεν έπρεπε ν’ ακούσει και που όμως όλοι άκουγαν με λαχτάρα» (σελ. 257).

Ολη η πεζογραφία στηρίζεται πάνω σε δίπολα, επειδή και η ίδια η ζωή είναι φτιαγμένη έτσι. Ο Σαίξπηρ συνήθιζε να βάζει μια μικρή «χιουμοριστική» σφήνα μετά από μια έντονα δραματική σκηνή. Πρέπει να παλαντζάρει κανείς τα συναισθήματα που έχει κάποιος όταν διαβάζει. Ενα βιβλίο γραμμένο κατά 100% «στα άκρα» θα ήταν εντελώς κωμικό.

 Ποια είναι η πλευρά σας που ενθουσιάζει ή απογοητεύει όσους σας γνωρίζουν;

Μαγειρεύω πολύ καλά μεξικάνικη κουζίνα. Αλλά βάζω πολλές καυτερές πιπεριές.

 Οι φόνοι που διαπράττονται στα βιβλία σας είναι σκληροί. Νιώθετε την ανάγκη να εντυπωσιάσετε το κοινό σας – ένα κοινό εθισμένο στο κινηματογραφικό σπλάτερ;

Δεν είναι πολλοί οι εθισμένοι πλέον. Σε παλαιότερες δεκαετίες ήταν πολλοί περισσότεροι. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ειδικά στον κινηματογράφο, επιζητεί τον υπαινιγμό περισσότερο παρά την περιγραφική βία. Εμένα από την άλλη μου αρέσει, είμαι μεγάλος φαν. Οπότε μου αρέσει η graphic violence του Killian.

 Στο βιβλίο σας «Νεκρή πόλη» (Εκδόσεις BELL), μου άρεσε η προσπάθειά σας να το περάσετε κατά την άποψή μου και σαν ένα κοινωνικό ψυχογράφημα πέρα από αυτή καθ’ αυτήν την ιστορία του, με μυστηριώδη αινίγματα και ακραίες ψυχολογικές συνθήκες. Σας ιντριγκάρει περισσότερο αυτός ο τρόπος γραφής ή οι ανατριχιαστικές σκηνές που σου δένουν κόμπο το στομάχι ;

Και τα δύο έχουν ενδιαφέρον. Μάλιστα, το ένα χωρίς το άλλο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για τον John Killian. Κυρίως, και μιλώντας πάντα για το συγκεκριμένο είδος βιβλίων, από μόνα τους δεν λένε κάτι, οφείλουν να συνδυάζονται. Είναι ένας παλιός καλός κανόνας που τον ακολουθούν όλοι.

Σας ενδιαφέρει η σκοτεινή πλευρά του ήρωα και, όταν αρχίζετε να την περιγράφετε, εξηγείται το τέρας που κρύβει μέσα του, άραγε συνδέεστε μαζί του; Μπορείτε να δείτε και τη μια και την άλλη πλευρά του; Την εναλλακτική λογική της τρέλας στις πράξεις του;

Ναι, με ενδιαφέρει κυρίως αυτή η σκοτεινή πλευρά. Γι’ αυτό γράφουμε και διαβάζουμε, άλλωστε. Η μη σκοτεινή συνήθως δεν έχει λογοτεχνικό-αφηγηματικό ενδιαφέρον. Και σίγουρα δεν έχει λογοτεχνικό-αφηγηματικό ενδιαφέρον στα θρίλερ.

 Εχετε την περιέργεια να δείτε κάποιον από τους ήρωές σας με σάρκα και οστά;

Οχι, με τίποτε, οι περισσότεροι είναι πολύ επικίνδυνοι.

 Είστε ικανοποιημένος από το ελληνικό κοινό σας; Υπάρχει τελικά προκατάληψη προς τους Ελληνες συγγραφείς;

Οχι, ζούμε μια περίοδο που αγαπά πολύ τους Ελληνες συγγραφείς, πολύ περισσότερο από ποτέ. Δεν υπήρξε άλλη στιγμή στην ιστορία μας που τόσο πολλοί Ελληνες συγγραφείς είχαν ένα τόσο μεγάλο κοινό. Στο αισθηματικό μυθιστόρημα υπήρξε και παλαιότερα, αλλά πλέον και στο αστυνομικό οι Ελληνες έχουν πολλούς θαυμαστές. Κυρίως χάρη στα social media. Καλό είναι αυτό.

 Σκεφτήκατε ποτέ ότι γενικά οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων θεωρούνται ακόμα συγγραφείς μιας πιο εύπεπτης λογοτεχνίας;

Εξ ορισμού το αστυνομικό είναι πιο εύπεπτο, όπως όλα τα είδη, όπως όλη η genre λογοτεχνία. Είναι κομμάτι του πυρήνα αυτών των βιβλίων, δεν είναι προς ψόγο – το αντίθετο θα ήταν.

 Υπάρχει πιθανότητα να περάσετε από μια φάση όπου οι ήρωές σας να μην είναι τόσο βίαιοι και να ενδιαφέρονται για την απόδοση δικαιοσύνης, να μπορούν να υπάρξουν πέρα από το καλό και το κακό;

Οχι. Αντιθέτως, τα πράγματα πρόκειται να χειροτερέψουν πολύ στη συνέχεια.

 Υπάρχει, πιστεύετε, σε όλους μας μια σκοτεινή πλευρά που απλώς δεν έχει βρει την ευκαιρία να βγει στο φως; (Αρχίζω και φοβάμαι με τόσα αστυνομικά που διαβάζω, επηρεάζομαι και αναρωτιέμαι αν όντως ένας απλός άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε εν δυνάμει δολοφόνο!)

Ναι, το πιστεύω. (Κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ.)