Αστυνόμος και συγγραφέας. Για κάποιους, πιθανό, ιδιότητες ασυμβίβαστες. Για μένα, όχι. Θα σας πω γιατί. Γυρνώντας στο παρελθόν, θυμάμαι πως, από πολύ μικρή είχα αποκτήσει τη συνήθεια να παρατηρώ τους ανθρώπους, καταγράφοντας τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μου για τον κόσμο μες τον οποίον γεννήθηκα κι ο οποίος δεν αποδεικνυόταν πάντα του γούστου μου.

Φύση έντονα συναισθηματική σε έναν παράδοξο συνδυασμό με το λογικό συλλογισμό, ήρθε και μια μέρα, που κατάλαβα πως, είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης. Στη ζωή πορεύτηκα με την πεποίθηση πως: «Ό,τι θέλουμε μπορούμε κι ό,τι μπορούμε οφείλουμε».

Έτσι, το 2003 αποφοίτησα από τη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας και λίγο μετά πέρασα τις πύλες της Νομικής Σχολής Αθηνών, όπου ολοκλήρωσα σπουδές στα οικονομικά. Σήμερα, η σταδιοδρομία μου στο σώμα μετρά ήδη είκοσι τρία χρόνια. Χρόνια κατά τα οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσω ακόμα πιο βαθιά την ανθρώπινη φύση, να ψάξω την αλήθεια και να αναγνωρίζω τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις και πίσω από τις προθέσεις.

Η συγγραφή είναι η δική μου λύτρωση. Έμπνευσή μου η Ιστορία, το κοινωνικό παράδοξο κι ο δαιδαλώδης κόσμος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Μέσα από τις λέξεις, αναπαριστώντας την ίδια τη ζωή, εξισορροπώ την καθημερινότητά μου, έχοντας πάντα σαν γνώμονα πως, οι λέξεις έχουν τη δύναμη να γιατρέψουν. Στο ενεργητικό μου ως τώρα έχω τρία λογοτεχνικά έργα: «Στη σκιά της σιωπής», «Το σπίτι των γλάρων» και την «Ευχή», μαζί με τα οποία ταξίδεψα σε τόπους θαυμαστούς, συνάντησα και συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους, συμμετείχα σε διεθνείς εκθέσεις και τα οποία μεταφράστηκαν στα αγγλικά και τα κινεζικά.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: «Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό». Τελικά, ο Νίτσε δεν ήταν και τόσο τρελός, όσο υποστήριζαν κάποιοι.

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Τη μυρωδιά της μητέρας μου. Μύριζε πάντα καθαριότητα και κολόνια Αναΐς.

…την ωραιότερη εκδρομή: Στην Ινδία, το 2017. Η αδερφή μου κι εγώ, φορώντας σάρι και ένα χαμόγελο στα χείλη, να σεργιανίζουμε σε ένα ατελείωτο παζάρι, διάσπαρτο χρώματα και αρώματα Ανατολής. Τότε, που ο κόσμος ήταν, όπως τον θυμόμαστε.

…το αγαπημένο μου παιχνίδι:  Το παιχνίδι των λέξεων. Από πολύ μικρή είχα υποταχτεί στη σαγήνη τους.

…μια ανομολόγητη αμαρτία: «Ἁμαρτία ἐξομολογουμένη οὐκ ἔστιν ἁμαρτία». Κάτι πρέπει να κρατήσω μόνο για μένα, έστω για να διαφυλάξω το μυστήριό μου. Γυναίκα γαρ…

…μια στιγμή απελευθέρωσης: Την πρώτη φορά, που είπα όχι, δίχως να αισθάνομαι ενοχές.

…την πρώτη επανάστασή μου: Όλη μου η ζωή είναι ένα συνονθύλευμα από μικρές και μεγάλες επαναστάσεις. Η πιο καθοριστική ήρθε λίγο μετά τα τριάντα, έχοντας χτίσει ήδη μια καριέρα στις τάξεις της Αστυνομίας, αλλά αποφάσισα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε δύο πράξεις και παράλληλα με τη δουλειά μου, να αφοσιωθώ και στην φυσική μου κλίση, αυτήν της λογοτεχνίας.

…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Η ημέρα που φόρεσα τη στολή.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, ντυμένο βιολετί, στη Μάνη.

…το πιο πικρό δάκρυ: Όταν έχασα τον πιο πιστό μου φίλο.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Σε ένα σταθμό τρένων. Σούρουπο με ομίχλη. Το τρένο γλιστρούσε στις ράγες κι εγώ έτρεχα στην έρημη αποβάθρα για να το προλάβω. Όταν ξύπνησα, δεν μπορούσα να θυμηθώ, αν τελικά κατάφερα να επιβιβαστώ… Ο χρόνος που κυλάει τόσο γρήγορα κι όλες αυτές οι προσδοκίες, μικρές και μεγάλες, που ίσως, μια ζωή δεν είναι αρκετή για να τις εκπληρώσεις όλες.

…το μυστικό που διέρρευσε: Η στιγμή που αποκάλυψα πως κάτω από την αυστηρή στολή της Αστυνόμου, ζούσε και μια άλλη γυναίκα, που τις νύχτες ξαγρυπνούσε σκυμμένη πάνω από τα χαρτιά της, χτίζοντας κόσμους και ήρωες, φτιαγμένους από μελάνι, ελπίζοντας πως μια μέρα θα έβλεπε το όνομά της γραμμένο με μεγάλα γράμματα σε ένα κομμάτι χαρτί, που θα ζούσε περισσότερο από εκείνην. Συνέβη τον Μάιο του 2015, που η είδηση πως το πρώτο μου λογοτεχνικό έργο, «Στη σκιά της σιωπής», ανήκε πια στο αναγνωστικό κοινό, τάραξε κάπως τα νερά. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής μου με «Το σπίτι των γλάρων» και την «Ευχή» να ακολουθούν κι όσο είμαι γερή, έπεται συνέχεια. Υπόσχεση!

…την απροσδόκητη γοητεία: Μιας καθαρής καρδιάς, που αποκαλύπτεται.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Εκείνο το δεν μπορώ, που φωνάζει πως φοβάμαι.

…το ανεκπλήρωτο θέλω: Η ικανοποίηση ενός άδειου μυαλού. Έστω για λίγο…

…την εντονότερη σύγκρουση: Λογική και Συναίσθημα. Η αιώνια ακροβασία!

…μια χαρακτηριστική γεύση: Της σοκολάτας, αδιαμφισβήτητα.

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Ότι ζω σε ένα σύμπαν, φτιαγμένο από θάλασσες και βιβλία.

…το ελάττωμά μου που αγάπησα:  Να ’ταν μόνο ένα! Το πείσμα μου. Η αφόρητη κάποιες φορές καλοσύνη μου. Κι ας πληρώνω το τίμημα.

…την αθεράπευτη ενοχή: Να βοηθήσω. Όσο μπορώ. Όσο μου επιτρέπεται. Ξέρω πως δεν μπορώ να «σώσω» τον κόσμο, αλλά κάποιους, σίγουρα, ναι. Ο καθένας από εμάς έχει αυτή τη δύναμη, αρκεί να έχει και τη βούληση.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Πρέπει να ξυπνήσω από τα όνειρά μου.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η γαλήνη στο πρόσωπό του, όταν ψιθύρισε: «Σ’ αγαπώ».

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Ο σάλαγος των κυμάτων.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Έχω συμφιλιωθεί με τα μελαγχολικά μου βράδια. Τα ξορκίζω με ένα ποτήρι κρασί, ανάλογη μουσική και τα λέω λίγο με τον εαυτό μου. Συνήθως, κάτι καλό βγαίνει από αυτήν τη διεργασία.

…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Η απώλεια του πατέρα μου. Ήμουν πολύ μικρή, τότε. Η συνειδητοποίηση ήρθε πολύ αργότερα.

…την προδοσία που δέχτηκα: Πόνεσα και πονάω. Κάθε προδοσία είναι μια ανοιχτή πληγή.

…την πληγή που άνοιξα: Δε θέλω να πληγώνω τους ανθρώπους. Δε θέλω να κουβαλάω αυτό το βάρος. Τουλάχιστον, όχι ηθελημένα. Ωστόσο, κάθε αποχωρισμός είναι μια πληγή. Τόσο και για εκείνον, που φεύγει, αλλά κυρίως για εκείνον, που μένει πίσω, αντιμέτωπος με τον εαυτό του.

Concept: Βίκυ Μπαφατάκη – Αντώνης Μάριος Παπαγιώτης

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Αγγελική Τριάντη

Φωτογραφική επιμέλεια: Χρήστος Τρίγκας

[email protected]

https://www.facebook.com/mariakaragianniauthor