Κι αν το κομμάτι της σκηνοθετικής καθοδήγησης και της κειμενικής προσέγγισης δεν μπορούμε να τα δούμε άμεσα, αλλά τα φιλτράρουμε μέσα από το σκηνικό και τις ερμηνείες των ηθοποιών, για τους τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης “Ρίττερ Ντένε Φος” μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά. Δεν υπάρχει διαμεσολάβηση. Είμαστε εμείς απέναντι τους και αυτοί ενώπιον μας.

Αναφέρω επιγραμματικά τι πραγματεύεται το συγκεκριμένο κείμενο του Μπέρνχαρντ:

Ο Λούντβιχ, τρόφιμος σε μια κλινική για πνευματικά διαταραγμένους ασθενείς, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι όπου από πάντα κατοικείται από τις δύο αδερφές του, ηθοποιούς. Μπορούν να παίζουν στο θέατρο όποτε το επιθυμούν μιας και το πενηνταένα τοις εκατό του συγκεκριμένου θεάτρου τους ανήκει. Έτσι ξεκινάει το έργο. Και εκτυλίσσεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από ένα γεύμα όπου προσπαθούν να επικοινωνήσουν με παροιμιώδη ανικανότητα. Αυτό το γεύμα είναι μια προσπάθεια αναβίωσης των γευμάτων που έφτιαχνε η μητέρα τους. Αναβιώνει όμως και η αιμομικτική σχέση μεταξύ των τριών αδελφών.

Είναι ένα έργο που προσφέρει τη δυνατότητα σε όποιο το ανεβάσει, να κινηθεί με τον πιο λιτό τρόπο. Ακόμα και το ελάχιστο σκηνικό, τα ελάχιστα props, θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και πάλι να υπάρχει αυτή η δυναμική, αυτή η ροή χειμάρρου. Όχι όμως σε οποιοδήποτε ανέβασμα. Μόνο σε μια παράσταση με τα υλικά που αναφέρθηκαν στην πρώτη κιόλας παράγραφο. Ένα μόνο στοιχείο του σκηνικού μοιάζει εκ των ων ουκ άνευ: το τραπέζι της τραπεζαρίας. Γιατί εκεί, από την πρώτη στιγμή, η μία από τις ηρωίδες αποκαλύπτει την δική της σχέση με τον πνευματικά ασταθή αδελφό της. Ένας ψυχαναγκαστικός αδελφός επιβάλλει τους ψυχαναγκασμούς του στην αδελφή του και την μετατρέπει κι εκείνη σε ψυχαναγκαστική σιγά σιγά.

Από κει και πέρα, όλη η δύναμη του έργου βασίζεται στους ανθρώπους. Στο τέλος της παράστασης πιάνεις τον εαυτό σου να συνειδητοποιεί πως δεν θυμάσαι τους ήχους, δεν έδωσες μεγάλη βάση στο σκηνικό γιατί οι ηθοποιοί δεν σου επέτρεπαν να πάρεις από πάνω τους την απόλυτη προσοχή και αφοσίωσή σου.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου η καθολικά εκφραστική που θα μπορούσε να μην έχει καν λέξεις να πει και πάλι να μην αφαιρείται τίποτα από την ερμηνεία τους, αφού το πρόσωπό της είναι το κεντρικό της εργαλείο. Η Στεφανία Γουλιώτη κάνει τις άρτιες μεταβάσεις από την έντονη δραματικότητα στην επίπλαστη οικογενειακή ηρεμία, εκεί όπου το «φάε το φαγητό σου, δεν άγγιξες σχεδόν τίποτα» λέγεται με χείλη τρεμάμενα. Ο Αργύρης Ξάφης επιβλητικός, είναι ο μετρονόμος του έργου λόγω του ρόλου, αλλά και λόγω ταλέντου. Μεταβαίνει κι αυτός από την έξαρση, από την καλπάζουσα φιλοσοφική σκέψη στην σχεδόν επιτηδευμένη υπακοή προς τις αδελφές τους.

Ρίττερ Ντένε Φος. Σεισμικές δονήσεις στο σκοτάδι!

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Σκηνικά- Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Αντικείμενα- Props: Γεωργία Μπούρα

Κοστούμια: Άγις Παναγιώτου

Sound design: Λόλεκ

Κίνηση: Κατερίνα Φωτιάδη

Βοηθός Σκηνοθέτη-Εκτέλεση Παραγωγής: Μαρία Ξανθοπουλίδου

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιουλία Σταμούλη

Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσσα Τσιντικίδη

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Τους πίνακες στην παράσταση φιλοτέχνησε η εικαστικός Νατάσα Πουλαντζά

Συμπαραγωγή: Θέατρο Τέχνης – Θέατρο του Νέου Κόσμου – Kart Productions

Ερμηνεύουν:

Λουκία Μιχαλοπούλου (Ρίττερ)

Στεφανία Γουλιώτη (Ντένε)

Αργύρης Ξάφης (Φος)

* Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης