Ο Βαγγέλης Δημητρέας γεννήθηκε στο Μελίσσι Κορινθίας το 1934. Σπούδασε με υποτροφία του ΙΚΥ στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο του Μόραλη (1958-1963). Τα χρόνια της δικτατορίας εργάστηκε στο Παρίσι (1967-1975), όπου, παράλληλα με τη ζωγραφική, παρακολούθησε μαθήματα κοινωνιολογίας της τέχνης στη Σορβόννη και συμμετείχε, καλλιτεχνικά και πολιτικά, στις εκδηλώσεις του παρισινού Μάη του ’68.

Η πρώτη ατομική έκθεσή του στην Αθήνα έγινε το 1969 (Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών). Ακολούθησαν ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Από τα πρώτα έργα του τον ενδιέφεραν οι εκφραστικές δυνατότητες μίας πειθαρχημένης γραφής, με αναγνωρίσιμες μορφές, αλλά χωρίς νατουραλιστικές ευκολίες. Επεξεργάστηκε το εικαστικό ιδίωμά του επιμένοντας στις αυστηρά δομημένες συνθέσεις και στην ακρίβεια του σχεδίου. Αρχικά απέφευγε το χρώμα και προτιμούσε την καθαρή γραφή του μαύρου πάνω στο άσπρο, που ταιριάζει και με το κριτικό περιεχόμενο των έργων του. Αργότερα στράφηκε προς τις τρισδιάστατες κατασκευές με διάφορα υλικά. Στην πιο πρόσφατη ζωγραφική του ασχολήθηκε με θέματα που αφορούν την ιστορική μνήμη και τις προσωπικότητες που διαμόρφωσαν το πρόσφατο παρελθόν.

Η παρουσία του δεν περιορίστηκε στην εκθεσιακή δραστηριότητά του. Η θεωρητική του κατάρτιση του επέτρεπε από παλιά να συμμετέχει σε συνέδρια με καλλιτεχνικό ή φιλοσοφικό θέμα, να δίνει διαλέξεις και να δημοσιεύει άρθρα και μελέτες σε διάφορα έντυπα. Το ενδιαφέρον του για την κοινωνική λειτουργία της τέχνης εκφράστηκε επίσης από νωρίς, με τη συμμετοχή του στην Ομάδα Τέχνης Α και αργότερα στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών, στην Ομάδα 4+ και στην Ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη.

Δίδαξε αρχικά (1965 -1967) στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών (ΚΤΕ). Επιστρέφοντας από το Παρίσι, δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Βακαλό και στην ΑΣΚΤ (1981-1985). Το 1984 εκλέχτηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και από το 2002 ήταν ομότιμος καθηγητής.