Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Ήταν μια εποχή όπου ο κόσμος δεν είχε ανάγκη από τα ατομικά, που κι αυτά έχουν τη σπουδαιότητα τους. Είχε ανάγκη από τα μεγάλα, τα συλλογικά. Από ανθρώπους που θα άλλαζαν τον κόσμο προς το καλύτερο. Όχι το φαινομενικά καλύτερο.

Μια καθημαγμένη Γερμανία, πρώην Πρωσία, από τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο και η Αυστρία, πρώην Αυστροουγγαρία. Δουλειές υπάρχουν λίγες. Κι όσες υπάρχουν δίνουν λεφτά λιγότερα απ΄αυτά που θα έδιναν σε άλλες χώρες. Ειδικά αυτές που είχαν νικήσει στον Ά Παγκόσμιο.

Στο Δάσος της Βιέννης ηχεί δυνατά ο Γιόχαν Στράους. Κάτω από τις μελωδίες του ακούγονται φωνές, στριγγλιές, ένα σύμφυρμα υπάρξεων. Εκείνη που ακούγεται είναι η ανέμελη Μαριάννε. Ο πατέρας της θέλει να την παντρέψει με το ζόρι με τον Όσκαρ τον χασάπη.

Εκείνη όμως παρασύρεται από τη γοητεία ενός άλλου άντρα και χαλάει τον γάμο λίγο πριν γίνει. Η απόφαση της, υποκινούμενη από έρωτα, θα αποδειχθεί τραγική. Κι όταν θα το καταλάβει, θα υπάρχει στη μέση ένα παιδί. Ένα παιδί που τελικά μόνον εκείνη θέλει ζωντανό. Ούτε καν η μοίρα.

Οι Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης είναι μια τόσο απλοϊκή παράσταση, όσο επιτάσσει και το κείμενο του Έντεν φον Χόρβατ. Δεν χρειάζεται πολλά παραπάνω. Μόνο τις πολύ καλές ερμηνείες όλου του θιάσου που αποτυπώνουν τη λανθασμένη στόχευση των ανθρώπων. Την ώρα που εκείνοι κοιτούν αλλού, κάτι κίβδηλο έρχεται με βήμα ταχύ και καλυμμένη τη μαυρίλα του. Έτσι πείθει τον κόσμο ότι είναι κάτι καλό.

Μέσα από την ανεκδοτολογική απεικόνιση των χαρακτήρων, βλέπει κανείς ότι οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να σταθούν μπροστά στο μεγάλο κύμα. Θα λυγίσουν την τελευταία στιγμή και θα προτιμήσουν να πάνε προς την κατεύθυνση του. Όχι να του εναντιωθούν.  Κι είναι σημαντικό εργαλείο η διαχείριση πληθώρας ηθοποιών. Καλών ηθοποιών πάνω απ΄όλα.

Γιατί δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να παντρέψει πολλά διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους, να πειραματιστεί με όλους και να τους εμφανίζει στη σκηνή με ίδια ρούχα, μα αλλιώτικη αύρα. Είναι μια παράσταση που ξεναγεί τον θεατή σε μικρές ανακαλύψεις.

Ανακαλύψεις που έχουν λιγότερες οδύνες και περισσότερες ανάλαφρες στιγμές. Είναι όμως οι οδύνες που τελικά καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο μέσα στον θεατή. Γιατί αυτές γδύνουν την αλήθεια και την παρουσιάζουν όπως είναι.

Ο σαρκασμός πάνω στην ανθρώπινη φύση που μάλλον έρμαιο είναι, παρά χαλιναγωγεί, αποτελεί το όχημα της παράστασης για να ακουστούν πιο σωστά οι Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης. Βγαλμένες από το παρελθόν, εξασθενημένες, αλλά αρκετά σαφείς. 

Ταυτότητα Παράστασης:

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη με τη συνεργασία του θιάσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά: Χριστίνα Κάλμπαρη

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Μουσική Επιμέλεια: Μαρίνα Χρονοπούλου – Μαριάννα Κάλμπαρη

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά):

Νίκος Αλεξίου,  Θόδωρος Γράμψας, Δημήτρης Δεγαΐτης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ιωάννα Μαυρέα, Σμαράγδα Σμυρναίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Χατζόπουλος.

Στο πιάνο η Μαρίνα Χρονοπούλου

Συμμετέχουν: Μαριλένα Μόσχου και οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κωνσταντίνος Καραντζής, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Άννα-Μαρία Παπαϊωάννου, Ματίλντα Τουμπουρού.

Θέατρο Τέχνης, Στοά Πεσματζόγλου 5,  Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 8μμ (εκτός Τετάρτης 3 Απριλίου), Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 9.15μμ, Απογευματινή: Σάββατο 6.15μμ

Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη και Κυριακή: 16 κανονικό, 12 μειωμένο, 8 ανέργων, Σάββατο: 18 κανονικό, 12 μειωμένο- ανέργων, Πέμπτη και Παρασκευή γενική είσοδος 12 ευρώ (και ανέργων)