Σε αυτή την ταινία ο σπουδαίος 63χρονος μας ταξιδεύει στα τελευταία χρόνια του Ολλανδού ζωγράφου χωρίς να απαρνείται ότι οι δυο τους μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά πέρα από την ομοιότητά τους που είναι όντως εντυπωσιακή. «Θα ήθελα να βρω ένα νέο φως», λέει ο ζωγράφος στην «Πύλη της αιωνιότητας» και ο Νταφόε από την πλευρά του συμπληρώνει ότι «η ευελιξία είναι πολύ σημαντικό προσόν για έναν ηθοποιό. Αλλιώς ελλοχεύει η παρακμή. Κολλάς σε μια συγκεκριμένη ερμηνευτική γλώσσα μέχρι που ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι μίλια μακριά από την ανακάλυψη, το μυστήριο ή ακόμα και τον κίνδυνο», σημειώνει και προσθέτει: «Μου αρέσει η τελειότητα αλλά τείνω περισσότερο προς την αναζήτηση από το να κατέχω κάτι και να εκτελώ. Αυτή πιστεύω ότι είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν δημιουργό και έναν καλλιτέχνη. Κι εγώ φιλοδοξώ να είμαι καλλιτέχνης».

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που έχουμε για τον Βαν Γκογκ, ο Νταφόε πιστεύει ότι ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος. «Η ιστορία ψεύδεται. Είμαι σίγουρος ότι ο Βαν Γκογκ ήταν ένας άνθρωπος με ελπίδα, με χαρά. Εμείς συνήθως τον αντιμετωπίζουμε σαν το πρότυπο των βασανισμένων δημιουργών, αλλά δεν ήταν έτσι. Και αυτό ήταν που με έκανε να πω το ναι σε αυτή την ταινία στην οποία βλέπουμε τη χαρούμενη πλευρά του», υποστηρίζει ο Νταφόε που στα εφηβικά του χρόνια ποτέ δεν πίστεψε στο μύθο του κατεστραμμένου δημιουργού.

«Ημουν απλά ένα παιδί που του άρεσε να συμμετέχει στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Είχα την εντύπωση πως ήταν μια φάση που περνούσα, αλλά μετά από μερικά χρόνια στη δουλειά ως ηθοποιός συνειδητοποίησα τελικά ποιος είμαι», λέει. Βέβαια, από μικρός έδειχνε ότι δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Για μια εργασία στην τελευταία τάξη του Λυκείου πήρε συνέντευξη με κάμερα από έναν χρήστη χασίς, έναν σατανιστή και έναν γυμνιστή.

«Με πέταξαν έξω από το μοντάζ και τελικά με απέβαλαν από το σχολείο», θυμάται. Αυτή όμως ήταν η εκκίνηση της πορείας του καθώς εγκατέλειψε την πόλη του για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη και τη φημισμένη θεατρική ομάδα Wooster Group. «Ηταν απίθανη εποχή τότε, αλλά με πολλές δυσκολίες. Κερδίζαμε βραβεία κάνοντας πρωτοποριακές παραστάσεις, αλλά τα έσοδά μας ήταν μηδαμινά», λέει.

Ολα αυτά μέχρι να τον προσέξουν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Ολιβερ Στόουν («Platoon») και ο Μάρτιν Σκορσέζε («Τελευταίος πειρασμός»), οπότε αρχίζει να συμμετέχει σε όποια ταινία του φαινόταν ενδιαφέρουσα. Από μικρές ανεξάρτητες παραγωγές μέχρι πολυδάπανα μπλοκμπάστερ με σούπερ ήρωες. «Δεν με βρίσκει σύμφωνο η ιδέα ότι για να είσαι αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να είσαι φτωχός. Αλλά είναι σίγουρο ότι η επιτυχία συνοδεύεται από πράγματα που μπορούν να σε διαφθείρουν. Πάντοτε έτσι ήταν και θα πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός», σημειώνει.

Μετά την «Πύλη της αιωνιότητας» και τον Βαν Γκογκ, που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 17 Ιανουαρίου, ο Νταφόε θα μας απασχολήσει αρκετές φορές στη νέα χρονιά, καθώς οι ταινίες στις οποίες συμμετέχει είναι τουλάχιστον τρεις, ενώ πρόσφατα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Aquaman».

«Η αλήθεια είναι ότι είχα απομακρυνθεί από τους ανθρώπους για μεγάλο διάστημα, κλεισμένος σε αυτούς τους εσωτερικούς κόσμους που είναι οι ταινίες. Ενιωθα σαν να είχα μονάσει». Για την τέταρτη οσκαρική του υποψηφιότητα οδεύει ο Γουίλεμ Νταφόε με την ερμηνεία του ως Βίνσεντ Bαν Γκογκ στην ταινία «Στην πύλη της αιωνιότητας». Ηδη κατέκτησε το σχετικό βραβείο στο τελευταίο Φεστιβάλ της Βενετίας που η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα, ενώ έχει αποσπάσει και την υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα.

Σε αυτή την ταινία ο σπουδαίος 63χρονος μας ταξιδεύει στα τελευταία χρόνια του Ολλανδού ζωγράφου χωρίς να απαρνείται ότι οι δυο τους μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά πέρα από την ομοιότητά τους που είναι όντως εντυπωσιακή. «Θα ήθελα να βρω ένα νέο φως», λέει ο ζωγράφος στην «Πύλη της αιωνιότητας» και ο Νταφόε από την πλευρά του συμπληρώνει ότι «η ευελιξία είναι πολύ σημαντικό προσόν για έναν ηθοποιό.

Αλλιώς ελλοχεύει η παρακμή. Κολλάς σε μια συγκεκριμένη ερμηνευτική γλώσσα μέχρι που ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι μίλια μακριά από την ανακάλυψη, το μυστήριο ή ακόμα και τον κίνδυνο», σημειώνει και προσθέτει: «Μου αρέσει η τελειότητα αλλά τείνω περισσότερο προς την αναζήτηση από το να κατέχω κάτι και να εκτελώ. Αυτή πιστεύω ότι είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν δημιουργό και έναν καλλιτέχνη. Κι εγώ φιλοδοξώ να είμαι καλλιτέχνης».

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που έχουμε για τον Βαν Γκογκ, ο Νταφόε πιστεύει ότι ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος. «Η ιστορία ψεύδεται. Είμαι σίγουρος ότι ο Βαν Γκογκ ήταν ένας άνθρωπος με ελπίδα, με χαρά. Εμείς συνήθως τον αντιμετωπίζουμε σαν το πρότυπο των βασανισμένων δημιουργών, αλλά δεν ήταν έτσι. Και αυτό ήταν που με έκανε να πω το ναι σε αυτή την ταινία στην οποία βλέπουμε τη χαρούμενη πλευρά του», υποστηρίζει ο Νταφόε που στα εφηβικά του χρόνια ποτέ δεν πίστεψε στο μύθο του κατεστραμμένου δημιουργού.

«Ημουν απλά ένα παιδί που του άρεσε να συμμετέχει στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Είχα την εντύπωση πως ήταν μια φάση που περνούσα, αλλά μετά από μερικά χρόνια στη δουλειά ως ηθοποιός συνειδητοποίησα τελικά ποιος είμαι», λέει. Βέβαια, από μικρός έδειχνε ότι δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Για μια εργασία στην τελευταία τάξη του Λυκείου πήρε συνέντευξη με κάμερα από έναν χρήστη χασίς, έναν σατανιστή και έναν γυμνιστή.

«Με πέταξαν έξω από το μοντάζ και τελικά με απέβαλαν από το σχολείο», θυμάται. Αυτή όμως ήταν η εκκίνηση της πορείας του καθώς εγκατέλειψε την πόλη του για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη και τη φημισμένη θεατρική ομάδα Wooster Group. «Ηταν απίθανη εποχή τότε, αλλά με πολλές δυσκολίες. Κερδίζαμε βραβεία κάνοντας πρωτοποριακές παραστάσεις, αλλά τα έσοδά μας ήταν μηδαμινά», λέει.

Ολα αυτά μέχρι να τον προσέξουν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Ολιβερ Στόουν («Platoon») και ο Μάρτιν Σκορσέζε («Τελευταίος πειρασμός»), οπότε αρχίζει να συμμετέχει σε όποια ταινία του φαινόταν ενδιαφέρουσα. Από μικρές ανεξάρτητες παραγωγές μέχρι πολυδάπανα μπλοκμπάστερ με σούπερ ήρωες. «Δεν με βρίσκει σύμφωνο η ιδέα ότι για να είσαι αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να είσαι φτωχός. Αλλά είναι σίγουρο ότι η επιτυχία συνοδεύεται από πράγματα που μπορούν να σε διαφθείρουν.

Πάντοτε έτσι ήταν και θα πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός», σημειώνει.

Μετά την «Πύλη της αιωνιότητας» και τον Βαν Γκογκ, που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 17 Ιανουαρίου, ο Νταφόε θα μας απασχολήσει αρκετές φορές στη νέα χρονιά, καθώς οι ταινίες στις οποίες συμμετέχει είναι τουλάχιστον τρεις, ενώ πρόσφατα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Aquaman». «Η αλήθεια είναι ότι είχα απομακρυνθεί από τους ανθρώπους για μεγάλο διάστημα, κλεισμένος σε αυτούς τους εσωτερικούς κόσμους που είναι οι ταινίες. Ενιωθα σαν να είχα μονάσει».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]