Στις έξι παραστάσεις, οι μετέχοντες σπουδαστές της σχολής «Δήλος», δεν δίστασαν να καταθέσουν τον καλύτερο εαυτό τους και να προσφέρουν στους θεατές μία έντιμη και άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση.

Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος 

Ο χώρος του Fox ανορθόδοξος, αλλά και προκλητικά ευρηματικός. Ασυναίσθητα, έπιασα τον εαυτό μου να αναζητά ανάμεσα στους θεατές την μορφή του Μπρέχτ καθώς, προς στιγμήν, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι βρισκόμουν σε ένα Γερμανικό καμπαρέ της μεσοπολεμικής περιόδου -και της bell époque-, στο οποίο ο Βάλεντιν και η σύντροφός του έδιναν τις παραστάσεις τους.

Βέβαια, η παράσταση αυτή ούτε το ύφος ούτε και ανήκε στο είδος θεάτρου που συνιστούν τα κλασικά, πλέον μονόπρακτα του Βάλεντιν, αλλά αφορούσε σε μια ανορθόδοξη κωμωδία (ή μήπως τραγωδία;), όμως, η αίσθηση ήταν παρόμοια και ειλικρινά, η ώρα που διήρκεσε απολαυστική και αξιοποιήσιμη.

Ανάμεσα σε παλάτια και νεκροταφεία, μεταξύ Ουρανού και Γης, Ύλης και Πνεύματος, σαρκικών απολαύσεων και πνευματικών αναζητήσεων, ο Ντον Ζουάν παραπαίει ανάμεσα στην επιθυμία αυτού που έχει και αυτού που δεν έχει. Με βασικό μότο «η υποκρισία είναι μια διαστροφή στην μόδα» και ότι «όλες οι διαστροφές που είναι στην μόδα θεωρούνται αρετές», ο Ντον Ζουάν πορεύεται σε ένα σύμπαν που δεν διαφέρει πολύ από το δικό μας και όπου οι επιλογές του τον οδηγούν νομοτελειακά προς το τέλος του, την έξοδό του από τον χρόνο.

Πριν πέσει επάνω μας η οργή του Ουρανού, ο θίασος μας προ(σ)καλούσε στην αμαρτία, την ηδονή, την επικούρεια ελευθερία της ύλης γιατί «πρέπει κανείς να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των ανθρώπων και ένα σοφό πνεύμα να συντονίζεται με τις διαστροφές του αιώνα του…».

Τέλος, αξίζουν εύσημα στους σπουδαστές και όλους, όσους εργάσθηκαν για την πραγματοποίηση αυτής της παράστασης. Οι επίδοξοι καλλιτέχνες –σπουδαστές ακόμη-, έδειξαν ότι δικαιολογείται αισιοδοξία για το αύριο του θεάτρου στην Ελλάδα.

Ζήλεψα το πάθος, το κέφι τους και την ζωντάνια τους τόσο κατά την παράσταση όσο και πριν, κατά την προετοιμασία. Ευχή όλων, να συνεχίσουν με την ίδια αφοσίωση και αγάπη για την εργασία τους, στην διαδρομή τους στην δύσβατη ατραπό επαγγελματικής σταδιοδρομίας, την οποία επέλεξαν και σε κάθε τους προσπάθεια, στο μέλλον, να προσεγγίζουν με την ίδια χαρούμενη διάθεση και πνεύμα συλλογικότητας και συνεργασίας.
Καλή συνέχεια σε όλους και πάντα επιτυχίες.

Ταυτότητα παράστασης

«Ντον Ζουάν ή η Πέτρινη Ευωχία», Μολιέρος
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Διδασκαλία: Σίμος Κακάλας
Σκηνογραφία, μουσική, κοστούμια, φωτογραφίες, αφίσα: ο θίασος των είκοσι σπουδαστών
Έπαιξαν: Αναστασία Δένδια, Γεωργία Ζάχου, Γιώργος Κορομπίλης, Λουκάς Κυριαζής, Νίκος Μάνεσης, Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Γιώργης Παρταλίδης, Νίκος Σαμουρίδης, Νίκος Σιγάλας, Γιάννης Σίμος, Κατερίνα Σκυλογιάννη, Ιωάννα Σουλελέ, Αρίστη Σπύρου, Έλλη Στεργίου, Σοφία Τριανταφυλλάκη, Δημήτρης Τσίκλης, Θεώνη Τσούρμα, Χριστιάνα Χατζηπιέρα, Γιάννης Χόρτης, Άλκηστις Χριστοπούλου.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]