Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου κατάφερε να παρουσιάσει μια νέα ανάγνωση της αρχαίας κωμωδίας και να συνδυάσει διαφορετικότητες και ασύνδετες, με την πρώτη ματιά τουλάχιστον, καταβολές των στοιχείων της.

Παρότι υπήρχε μια δυσκολία στον ρυθμό της παράστασης, οι εναλλαγές του κωμικού και τραγικού στοιχείου σε συνδυασμό με την πλούσια μουσικότητα συνέθεσαν μια ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση με χιούμορ, που προκάλεσε σε αρκετές περιπτώσεις προβληματισμούς. Η θεατρική πρόταση θύμισε αυτό που ο ποιητής φωτίζει, την αναγκαιότητα της Ειρήνης, αλλά και έθεσε τα ερωτήματα του: «Τι είναι η Ειρήνη; Μια ουτοπία; Οπως η ευτυχία; Ενα διάλειμμα στον διαρκή πόλεμο;».

Πρωταγωνίστρια εκτός των ηθοποιών ήταν η μουσική του Νίκου Κυπουργού με την Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Οι νότες πατούσαν στην όπερα, στο μιούζικαλ, στην ποπ, ακόμα και στις παραδοσιακές και ρεμπέτικες μουσικές. Στις ερμηνείες, ο Τζίμης Πανούσης αναμετρήθηκε με τον αμπελουργό Τρυγαίο και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων με το γνωστό στυλ και μπρίο του. Δίπλα του είχε τους έμπειρους λυρικούς ερμηνευτές, τον Τάση Χριστογιαννόπουλο στον ρόλο του Ερμή και την Ειρήνη Καράγιαννη ως Ειρήνη που ο χρόνος της ήταν αρκετά περιορισμένος. Εύσημα επίσης παίρνουν ο Νίκος Καρδώνης και η Ευαγγελία Καρακατσάνη που απέδειξαν ξανά ότι διαθέτουν τη γερή στόφα των ηθοποιών που θριαμβεύει με ό,τι καταπιάνονται.

Ο συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος που υπογράφει το λιμπρέτο συνέθεσε ένα εύστοχο μωσαϊκό σύγχρονων στίχων και πρόζας. Ξεχωριστή στιγμή ο μονόλογος του Πολέμου (Αιμιλιανός Σταματάκης), που ως «πατήρ Πάντων» αναλαμβάνει να βάλει «στον αποχυμωτή τα πάντα: τον φόβο, την ολιγαρχία, την αδικία, τα χρέη, την ανεργία, την πείνα, τους πρόσφυγες». Στη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης φάνηκε από το αποτέλεσμα πως συντόνισε εύστοχα τους διαφορετικούς κόσμους, χωρίς όμως να δώσει τον επιθυμητό ρυθμό στην παράσταση. Πέρα από κάποιες αστοχίες, η φετινή «Ειρήνη» σύστησε έναν Αριστοφάνη που συνομίλησε εύστοχα με το σύγχρονο μουσικό θέατρο.

Δυνατό χειροκρότημα σίγουρα λαμβάνει ο Στάθης Μήτσιος που υπογράφει την εικονική σκηνογραφία. Το τεχνολογικό εύρημα projection mapping δημιούργησε νοητά σκηνικά γεμίζοντας τη γυμνή ορχήστρα του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού. Η χορογράφος Σεσίλ Μικρούτσικου έκανε επίσης σπουδαία δουλειά. Κατάφερε πολύ εύστοχα να αναπαραστήσει ακόμα και τη Ζωφόρο του Παρθενώνα με τα σώματα του 17μέλους χορού, του οποίου τα λόγια σε κάποια σημεία χάνονταν στο κοίλον του θεάτρου.

Εν πολλοίς, η παράσταση του Εθνικού με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών του λυρικού θεάτρου και με τη σύμπραξη του Τζίμη Πανούση πάνω στο άρτιο μουσικό μωσαϊκό του Νίκου Κυπουργού ξεκαθάρισε το στίγμα της και στάθηκε με σεβασμό στη διαφορετική ανάγνωση της αρχαίας κωμωδίας. Και αν σε αυτά προστεθεί η γλυκιά μουσική αναφορά που έγινε επί σκηνής σε εμβληματικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες που δεν ζουν πια, στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Μάρκο Βαμβακάρη, στον Τζον Λένον, στον Βασίλη Τσιτσάνη και σε άλλους, τότε σίγουρα η «Ειρήνη» διακρίνεται για την ποικιλία αποχρώσεων στον φετινό θεατρικό καμβά.

«Ειρήνη» του Αριστοφάνη
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Παίζουν: Τζίμης Πανούσης, Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Ειρήνη Καράγιαννη, Αιμιλιανός Σταματάκης
Παραστάσεις:
10/9 Αιγάλεω, Θέατρο «Αλέξης Μινωτής»
14/9 Πάτρα, Ρωμαϊκό Ωδείο
17/9 Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο

Ξένια Στούκα
[email protected] 
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου