Οι δημοσιογράφοι Δέσποινα Σωτηροπούλου και Ρένα Κουβελιώτη, η οποία έχει διαγνωστεί με σταδιακή απώλεια μνήμης, είναι δύο φίλες που αναμετρήθηκαν με τον πόνο, λύγισαν και θύμωσαν από την πρόβλεψη ενός επιφανούς θανάτου, στο τέλος όμως κατάφεραν να κοιτάξουν το θεριό στα μάτια.

Η μετάλλαξη του τραύματος σε θαύμα είναι εκείνη που καθιστά το διανθισμένο από μουσικές επιλογές ντοκουμέντο της Δέσποινας Σωτηροπούλου και της Ρένα Κουβελιώτη, που διαγωνίζεται στο τμήμα podcast του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, σε ένα εγχειρίδιο ικανό να λυγίσει και τις πιο ακμαίες πεποιθήσεις για τις ψυχικές άμυνες. Η αδυναμία της μνήμης, τα πρώτα συμπτώματα, η τραυματική εποχή και η υπεροχή της αγάπης είναι τα συναισθήματα που εξομολογούνται στο posdcast «Το τραύμα μεταξύ μας» με έναν συγκλονιστικό τρόπο οι δύο φίλες.

«Μόνο όταν κοιτάζεις το θεριό στα μάτια έχεις ελπίδα να το τρομάξεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό σου», λέει ψύχραιμη, απενοχοποιημένη για όσα ξεχνάει, αλλά και με μια διάθεση να προλάβει να αλλάξει τον κόσμο, η Ρένα Κουβελιώτη.

Με τη Δέσποινα να γυρνάει πίσω και να μιλάει για τη γνωριμία μαζί της στην αίθουσα σύνταξης του Δελτίου Ειδήσεων του ALPHA. «Απο τότε δεν χωρίσαμε ποτέ. Στα τραγικά της ζωής, στις στιγμές της χαράς, στα αναπάντεχα, στο άγχος της επιβίωσης, στις μεγάλες αποφάσεις. Μια από αυτές ήταν και ο ερχομός του γιου της Ρένας σε μονογονεϊκή οικογένεια. Το βαφτιστήρι μου. Εγώ κοντά της στην εγκυμοσύνη, στον τοκετό, στο μεγάλωμά του, εγώ στις ανάσες του».

Και μετά ήρθαν οι δικές της απανωτές απώλειες. «Ο σύζυγος και η μητέρα μου. Τον πατέρα μου τον είχα χάσει στα δεκαοχτώ μου χρόνια. Η Ρένα στις εντατικές μαζί μου ή στα νοσοκομεία και τις θεραπείες, η Ρένα στα κοιμητήρια. Μαζί σε όλα. Σε κάθε χάδι, σε κάθε μαχαιριά, σε κάθε σάλτο. Αλλωστε, οι φράσεις που για χρόνια μας συνόδευαν ήταν: τo alter ego μου ή, κατά την έμπνευση του συζύγου μου, “γλιστρά η μια στα λάδια που χάνει η άλλη”».

«Η Δέσπω κάλυψε όλα τα κενά», λέει από την πλευρά της η Ρένα. «Μεγάλη υπόθεση το μοίρασμα της χαράς, ίσως μεγαλύτερο από εκείνο της φουρτούνας. Κάπως έτσι πέρασαν 20 χρόνια που μοσχοβολούσαν αγάπη και νοιάξιμο της μιας για την άλλη».

Μια «χλομή» ημέρα και μέσα στον εγκλεισμό της πανδημίας, η Ρένα ανακοίνωσε στη Δέσποινα τα αποτελέσματα των ιατρικών της εξετάσεων.

Η Δέσποινα περιγράφει: «Εσπασαν με μιας τα γόνατά μου. Αρνήθηκα να ακούσω, να αποδεχτώ, να την κοιτάξω στα μάτια. Μόλις πέντε χρόνια από τη φυγή της αγάπης μου και έναν χρόνο από τη φυγή της μητέρας μου. Κατέβασα τα ρολά των συναισθημάτων μου και κλειδαμπαρώθηκα. Δεν ήμουν ικανή να παρακολουθήσω τίποτα άλλο τόσο δυσάρεστο για εμένα».

Και έτσι εμφανίστηκε το ρήγμα ανάμεσά τους, μέχρι που αυτό έγινε τραύμα. «Δεν μας λύγισαν οι θάνατοι και τα κατάφερε η είδηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Η μετάβασή μας από αυτό δεν ορίζεται σε χρόνο, αλλά σε στάδια. Η άρνηση έφερε αμφισβήτηση, στη συνέχεια σύγκρουση και στο τέλος επίθεση. Και αφού βιώσαμε την απουσία, δειλά δειλά αλλά με επιφυλάξεις αρχίσαμε ξανά να φλερτάρουμε. Η Ρένα πιο συγκρατημένη κι εγώ πιο διατεθειμένη. Να φύγω από τη δική μου θέση και να μπω στη δική της», λέει η κ. Σωτηροπούλου.

Η ιδέα να μοιραστούν τις προσωπικές τους μαρτυρίες μέσω ενός podcast γεννήθηκε, σύμφωνα με την ίδια, λίγο πριν τις γιορτές, μετά το τέλος της ταινίας «Διπλανό Δωμάτιο» του Αλμοδόβαρ, που παρακολούθησαν στον κινηματογράφο. «Κοιταχτήκαμε και με τη σιωπή να θεριεύει στα μάτια μας γείραμε η μία στον ώμο της άλλης. Κι ενώ είχα προγραμματίσει άλλο θέμα podcast για το φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, της είπα: “Θα το κάνουμε; Eτσι κι αλλιώς, εμείς ποτέ δεν ανήκαμε στους σιωπηρούς. Αφού το ζήσαμε, γιατί να μην το ομολογήσουμε; Μπορεί κάποιοι να κρατήσουν την πληροφορία, πως δεν είναι μονόδρομος”. Και βέβαια, συμφώνησε».

ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΜΕ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΣΕ ΘΑΥΜΑ

«Ο τρόπος που βιώσαμε τη πιθανή διαγραφή των στιγμών μας από τον εγκέφαλο της Ρένας ήταν σαν να παραβγήκαμε με τον χρόνο», εξηγεί η Δέσποινα.

«Σαν να αποδεχτήκαμε το νέο δεδομένο και τάξαμε τους εαυτούς μας σε απόσταση, για να δούμε πώς θα είναι όταν έρθει. Κι όταν νιώσαμε τον πόνο που μας προκαλούσε κάτι τέτοιο, είπαμε “όχι, δεν θα πάρουμε”. Παραβγήκαμε με τα μαύρα σκοτάδια που καιροφυλαχτούν στον εγκέφαλό της και τα βιώσαμε, πριν ακόμα αυτά έρθουν. Ασυνείδητα μεταλλάξαμε το τραύμα σε θαύμα».