της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*
Την επόμενη Κυριακή, οι Γάλλοι θα προσέλθουν ξανά στα εκλογικά τμήματα για το β’ γύρο. Κι ενώ το μόνο βέβαιο είναι, ότι Μακρόν και Αριστερά θα προσπαθήσουν να συμμαχήσουν, εντούτοις δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε ότι το κόμμα της Λεπέν είναι αυτό που όχι μόνο θα σηματοδοτήσει τις εξελίξεις σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο στο εσωτερικό της Γαλλίας, αλλά θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη. Γιατί πολύ απλά η Λεπέν δεν είναι Μελόνι (παρά το γεγονός ότι εσφαλμένα παραλληλίζονται οι δύο γυναίκες πολιτικοί, αλλά κυρίως γιατί η Γαλλία δεν είναι Ιταλία ακόμα και στον εθνικο-κοινωνικό συμπεριφορισμό τους).
Η Ευρώπη (και εν πολλοίς τα κράτη -μέλη του θεσμικού οικοδομήματός της) ζει ή πιο σωστά ξαναζεί ιδεολογίες, κοινωνικές καταστάσεις και συμπεριφορισμό Κρατών που ξεπήδησαν κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, δηλαδή το διάστημα αυτό ανάμεσα σε δύο μεγάλους πολέμους που αιματοκύλισαν την Ανθρωπότητα, αλλά δεν παραδειγμάτισαν. Οι συσχετισμοί πολλοί με τα γεγονότα τού τότε με τα γεγονότα του σήμερα και πάλι και κάθε φορά με ένα κύριο ζήτημα που είναι η θρυαλλίδα, δηλαδή ικανό να διαμορφώσει τις πολιτικές των Κρατών, και κυρίως των ευρωπαϊκών Κρατών και τις ενέργειές του. Και ποιο είναι αυτό το ζήτημα;
Στον (ευρωπαϊκό) Μεσοπόλεμο η αποικιοκρατία, στην Ευρώπη του 2024 η μετανάστευση (και στο βάθος ο μουσουλμανικός ριζοσπαστισμός). Και παρά το γεγονός, ότι στο ιστορικό επίκεντρο τίθεται το πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως η συνθήκη αυτή που κλυδώνισε συθέμελα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και την αμερικανική οικονομία, εντούτοις στην πραγματικότητα στο ζήτημα που οι κοινωνικοί επιστήμονες θα έπρεπε να επικεντρωθούν, ώστε να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα για τα αίτια που οδήγησαν στην ανάρρηση στο ευρωπαϊκό προσκήνιο του ναζισμού και ακροδεξιών μορφωμάτων, είναι ένα και μοναδικό: ότι τόσο ο ναζισμός όσο και η ακροδεξιά φάνταζαν ως οι νέες (τότε) ιδεολογίες που ήταν ικανές να “πολεμήσουν” οτιδήποτε συμβατικό που οδήγησε την Ευρώπη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έδωσε δυναμική στην αποικιοκρατία, με πιο συμβατικό όλων τον καπιταλισμό. Οι ιδεολογίες αυτές βγήκαν με ένα τεχνητό προσωπείο απέναντι στις κοινωνικές ομάδες, απέναντι στις κοινωνίες των λαών (ακόμα και στις αραβικές), ακριβώς με το ίδιο προσωπείο που βγήκαν τα τελευταία χρόνια τα ακροδεξιά κόμματα στα ευρωπαϊκά περιβάλλοντα, θέλοντας να λάβουν το ρόλο του Μεσσία από τα δεινά των κοινωνιών που γέννησε η Μετανάστευση της τελευταίας δεκαετίας.
Σταϊκούρας: Ο απολογισμός του 2024 και οι προτεραιότητες για το 2025 σε υποδομές και μεταφορές
Και τότε και τώρα, μία Ρωσία που βίωνε και βιώνει μία εσωτερική ενδοσκόπηση. Τότε, επειδή υπήρξε η πολιτική μετάβαση στο Σοβιετισμό, τώρα λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Και τότε και τώρα, αυτό το τεχνητό πρόσωπο της ακροδεξιάς που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την αντισυμβατικότητα του πολιτικού Μεσσιανισμού από την απαγκίστρωση των κοινωνιών από προβλήματα κοινωνιολογικής φύσης που τους απασχολούν, έκανε και κάνει “συμμαχία” ή πιο σωστά έφερε και φέρνει στο προσκήνιο τη συνεργασία των δύο Άκρων (Ακροδεξιάς -Αριστεράς) με σκοπό την εξάλειψη του Κέντρου.
Η Γαλλία, όπως και τότε, ζούσε εν πολλοίς σε μία ψευδαίσθηση μεγαλείου, καθώς τότε ήταν μία κραταιά αποικιοκρατική δύναμη και ένας από τους δύο πυλώνες της Κοινωνίας των Εθνών, ενώ σήμερα (και εννοούμε τις τελευταίες δεκαετίες) είναι ο βασικός αμυντικός πυλώνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η δεύτερη οικονομία της. Και στις δύο περιπτώσεις, η Γαλλία δεν “είδε” τα προβλήματα που ξεπηδούσαν για την ίδια από την ανατολική περιφέρειά της, από το μουσουλμανικό Κόσμο που ιστορικά μέχρι σήμερα φέρει σχέσεις μαζί του. Τότε με την αποικιοκρατία και τις αποικίες της, τώρα με τη μετανάστευση, νεο-μετανάστευση, αλλά και γκετοποιημένα περιβάλλοντα μεταναστών στο εσωτερικό της ήδη από τη δεκαετία του 1970.
Χθες, η Γαλλία τραυματίστηκε. Και μαζί με αυτήν τραυματίστηκε σοβαρά η Ευρώπη. Γιατί η Γαλλία ανέκαθεν για το ευρωπαϊκό περιβάλλον ήταν το Κράτος αυτό που όχι μόνο έβαζε στις ιδεολογικές ράγες το συμπεριφορισμό του, αλλά ήταν η πυξίδα αυτή που διαμόρφωνε εν γένει το πολιτικό status του. Την επόμενη Κυριακή, ο Μακρόν θα βρει για το λαό του την ελάχιστη επονείδιστη συνθήκη για το μέλλον του Κράτους του, όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση και εν γένει η Ευρώπη ήδη από χθες μπήκε σε μία νέα τροχιά, διόλου ευχάριστη. Το πρόβλημα είναι ότι… ο Μακρόν ήρθε τρίτος. Το πρόβλημα είναι ότι η Γαλλία ηττήθηκε και μαζί η Ευρώπη.
* Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).
Ειδήσεις σήμερα
Μανώλης Λιδάκης: Στο νοσοκομείο για δυο επεμβάσεις- Ακυρώνονται οι προγραμματισμένες συναυλίες
Φωτιές: Πού είναι υψηλός ο κίνδυνος πυρκαγιάς σήμερα Δευτέρα (1/7)
Ροή Ειδήσεων 
