Σήμερα, διανύοντας πλέον την τρίτη μου θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο, με την εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια ως ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, διαπιστώνω εξακολουθητικά ότι η Ε.Ε. είναι ένας στίβος συνύπαρξης ανταγωνιστικών επιδιώξεων και συμφερόντων, εντός του οποίου οφείλουμε να αγωνιστούμε, με σχέδιο, σοβαρότητα και συμμαχίες.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ δύο χρόνια, η πανδημία έδρασε ως επιταχυντής αλλαγών στην Ε.Ε. Ανάγκασε την ευρωπαϊκή ηγεσία να αναλάβει, έστω και με καθυστέρηση, μέτρα που μέχρι πριν φάνταζαν αδιανόητα. Οπως η δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, η έκδοση κοινού χρέους της Ε.Ε. με ισχυρό το σκέλος των επιχορηγήσεων και η προσωρινή αναστολή των δημοσιονομικών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας. Ολα αυτά τα θετικά βήματα είναι, ωστόσο, ανεπαρκή σε σχέση με τη σφοδρότητα και τη διάρκεια της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που επέφερε. Και, επιπρόσθετα, ανέδειξαν τις αδυναμίες και τα ελλείμματα της Ε.Ε.: Ο ελέφαντας στο δωμάτιο, πλέον, δεν είναι μόνο η απειλή μιας νέας οικονομικής κρίσης με επίκεντρο το δημόσιο χρέος, όπως εκείνη της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά ένας συνδυασμός της, με αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις, όπως η κλιματική-ενεργειακή κρίση, η τρέχουσα κρίση της πανδημίας και η αποτυχημένη ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού.

ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ επίπεδο και εν όψει των αλλαγών στο Σύμφωνο Σταθερότητας, είναι ανάγκη, πλέον, να επιτύχουμε νέους ρεαλιστικούς κανόνες στην απομείωση του δημόσιου χρέους και να ξαναδούμε την εφαρμογή ενός «χρυσού κανόνα», ο οποίος θα εξαιρεί από τον υπολογισμό του ελλείμματος όσες δημόσιες επενδύσεις σχετίζονται π.χ. με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και την ενίσχυση των δημόσιων υποδομών Υγείας.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΠΙΣΗΣ, να εξετάσουμε έξυπνους τρόπους ελάφρυνσης, μετακύλισης στο μέλλον ή και διαγραφής -μερικής ή ολικής- του πρόσθετου δημόσιου κορονοχρέους που δημιουργεί η αντιμετώπιση της πανδημίας, παρά τις αντιδράσεις των «φειδωλών» κρατών-μελών, που πιέζουν για το αντίθετο. Να ολοκληρώσουμε, επιτέλους, την Τραπεζική Ενωση από την οποία λείπει ο τρίτος πυλώνας, που είναι το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εγγύησης Καταθέσεων (EDIS). Και η Tραπεζική Ενωση να συνοδευτεί από ισχυρότερο δημοσιονομικό συντονισμό και μονιμοποίηση «εργαλείων», όπως το Ταμείο Ανάκαμψης και το Κοινωνικό Ταμείο για το Κλίμα, που υποστηρίζουν πολιτικές ενίσχυσης της κοινωνικής και της περιφερειακής συνοχής.

‘ΑΚΟΜΗ, να καθορίσουμε έναν οδικό χάρτη για τον τερματισμό των φορολογικών παραδείσων, εντός της Ε.Ε., έτσι ώστε να περιορίσουμε τη μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή. Να γίνουμε αποτελεσματικότεροι στην καταπολέμηση του μαύρου χρήματος. Τέλος, να κάνουμε περισσότερα για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στην αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος. Να προχωρήσει ο ευρωπαϊκός πυλώνας κοινωνικών δικαιωμάτων. Να μην επιτρέψουμε εντός της Ε.Ε. ριζικές υπονομεύσεις των κανόνων του κράτους δικαίου, της δημόσιας λογοδοσίας και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΘΕΣΗ της Ελλάδας, ως μίας από τις φτωχότερες χώρες και με την υψηλότερη ανεργία εντός της Ε.Ε., σίγουρα δεν είναι αυτό που μας αξίζει. Μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, θα έρθουν στη χώρα μας, τα επόμενα χρόνια, 30,5 δισ. ευρώ: 17,8 δισ. ευρώ σε επιδοτήσεις και 12,7 δισ. σε δάνεια. Για μια χώρα όπως η Ελλάδα που το δημόσιο χρέος της αγγίζει το 210% του ΑΕΠ της, το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει είναι να αξιοποιήσει παραγωγικά, μακριά από πελατειακά δίκτυα, κομματικές σκοπιμότητες και προχειρότητες, τα σημαντικά αυτά κονδύλια. Ενισχύοντας τη δημόσια Υγεία, το κοινωνικό κράτος, την οικονομία και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τη δίκαιη πράσινη και ψηφιακή μετάβαση χωρίς αποκλεισμούς.