ΠΑΡΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ στην κοινωνία, η οποία κάτω από το βάρος των 57 ανθρώπινων απωλειών φαίνεται να συμφωνεί με την κατάργηση της «ασυλίας», προσωπικά διαφωνώ. Προτείνω, μάλιστα, χωρίς να είμαι νομικός, να βρεθεί θεσμικός τρόπος ώστε ένας υπουργός να χάνει τη λεγόμενη «υπουργική ασυλία» μόνο αν υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για δόλο. Να μην είναι, δηλαδή, δυνατόν να τη χάνει για αμέλεια ή παράλειψη σε θέματα αφορώντα την εκτέλεση των καθηκόντων του.

ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ την άποψή μου δίνοντας ένα παράδειγμα. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, έναν υπουργό υποδομών που δέχεται από υπηρεσιακούς παράγοντες επιστολή, με την οποία τον προειδοποιούν για τη λάθος κλίση σε μια σημαντική στροφή ενός μεγάλου οδικού άξονα. Παρ’ όλα αυτά, λόγω λάθους του υπουργού στην προτεραιοποίηση των ζητημάτων ή αδυναμίας του να λύσει γραφειοκρατικά προβλήματα, δεν εκτελείται το απαιτούμενο έργο. Αργότερα, αν ένας μεθυσμένος οδηγός λεωφορείου προκαλέσει εκεί ένα πολύνεκρο ατύχημα, θα οδηγήσουμε στα δικαστήρια τον υπουργό;

ΑΝ ΝΑΙ, τότε ένας υπουργός Υποδομών δεν θα κάνει τίποτε άλλο σε όλη του τη ζωή, παρά να βρίσκεται διαρκώς στα δικαστήρια ακόμη και για κάποιες τρύπες στην άσφαλτο και τελικά να αθωώνεται.

Εναλλακτικά θα μπορούσε να μην υπογράφει ποτέ τίποτε και έτσι να μην προχωράει ποτέ και τίποτε.

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ, παρά την πίεση από την κοινή γνώμη, συμπολίτευση και κυρίως αντιπολίτευση πρέπει να λειτουργήσουν σε αντίθετη κατεύθυνση και αν αλλάξουν το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών, όχι μόνο να μη διευκολύνουν την άρση της ασυλίας, αλλά αντίθετα να διευκρινίσουν, με κάποιο νομικά ενδεδειγμένο τρόπο, ότι δεν μπορεί αυτή να αρθεί χωρίς να υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για δόλο και όχι απλώς να αίρεται για ενδεχόμενο δόλο.

ΤΟΝΙΖΩ, τέλος και πάλι, ότι δεν είμαι νομικός και φυσικά αναφέρομαι σε ποινικές ευθύνες και όχι σε πολιτικές.