Κρίσιμο σημείο για την εκδήλωση αυτού του συναισθήματος στον άνθρωπο φαίνεται πως δεν ήταν άλλο από τη Βιομηχανική Επανάσταση, με την έλευση της οποίας άλλαξε άρδην η αντίληψη του χρόνου από μεριάς μας.

Για να βαρεθεί κανείς, τουλάχιστον με την σύγχρονη έννοια της λέξης, χρειάζεται να έχει α) λόγο να βαριέται και β) καλή αντίληψη του περάσματος του χρόνου.

Μέχρι και τη Βιομηχανική Επανάσταση, όσοι άνθρωποι εργάζονταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο είχαν πάντα δουλειά να κάνουν, και ελάχιστο άγχος ως προς την υλοποίησή της μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια.

Ορισμένες εργασίες ήταν προτιμότερο να γίνονται το πρωί, αλλά και πάλι τα χρονικά όρια ήταν πολύ πιο ρευστά σε σχέση με σήμερα.

Η ανθρωπολόγος Yasmine Musharbash του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας λέει πως, με την Βιομηχανική Επανάσταση, η ανάγκη του ανθρώπου να ελέγχει συχνά το ρολόι έγινε πιο επιτακτική.

«Τα τρένα, η χρήση των οποίων εγκαινιάστηκε τότε, περνούσαν συγκεκριμένες ώρες. Οι βάρδιες στα εργοστάσια ξεκινούσαν και έληγαν επίσης σε συγκεκριμένη ώρα», σχολίασε.

Το ότι ο χρόνος που αφιέρωνε ο άνθρωπος στις δουλειές του ήταν, πλέον, αυστηρότερα καθορισμένος σήμαινε πως ο ελεύθερός του χρόνος έγινε και αυτός πιο συγκεκριμένος, με ελάχιστους να έχουν τους πόρους και τις κοινωνικές διασυνδέσεις για να τον αξιοποιήσουν ποικιλοτρόπως.

Έτσι, ο δυτικός άνθρωπος άρχισε να βαριέται, και σύντομα μετέδωσε τη…βαρεμάρα του και αλλού.

Η  Musharbash, ερχόμενη σε επαφές με τους Αβορίγινες, τους ιθαγενείς δηλαδή κατοίκους της Αυστραλίας, επιβεβαίωσε τις υποψίες ότι πριν από την έλευση της αποικιοκρατίας στην Αυστραλία η αίσθηση του χρόνου στο νησί ήταν διαφορετική.

«Η βαρεμάρα, αίσθημα που προκαλείται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το χρόνο, δεν υπήρχε προηγουμένως. Με την αποικιοκρατία άλλαξε η «δομή» της καθημερινότητας- οι ώρες εργασίας, οι ώρες στο σχολείο- ο χρόνος έγινε πιο ασφυκτικός», παρατήρησε.

Ολοένα και περισσότεροι νεαροί ιθαγενείς φαίνεται πως υιοθετούν τους ρυθμούς ζωής των Δυτικών, αντιμετωπίζοντας, ωστόσο, δυσκολίες προσαρμογής σε αυτούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι τα παιδιά των ιθαγενών δεν εκπαιδεύονται από μικρά στο να πηγαίνουν για ύπνο σε συγκεκριμένες, λίγο έως πολύ, ώρες.

«Δεν κοιμούνται όλοι τις ίδιες ώρες, κοιμούνται όποτε το έχουν ανάγκη. Μετά μπορεί να φάνε, να συζητήσουν μεταξύ τους…όποτε θελήσουν. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τις ανάγκες που να τους ορίζει πότε πρέπει να κάνουν τι. Είναι δύσκολο για κάποιον Δυτικό να το φανταστεί», εξηγεί η ανθρωπολόγος.

«Όποτε θέλουν να διασκεδάσουν ή να χαλαρώσουν, μπορεί να κάτσουν γύρω από μια φωτιά συζητώντας έως όποτε θελήσουν. Μετά μπορεί να πάνε για κυνήγι, να κάνουν το οτιδήποτε», προσθέτει.

«Η ανάγκη του να αξιοποιεί κανείς τον ελεύθερό του χρόνο εξαφανίζεται όταν δεν έχει ένα ρολόι να σου καθορίζει το πότε πρέπει να επιστρέψεις στην δουλειά», καταλήγει.

Δεν αποτελεί επομένως έκπληξη το γεγονός πως οι ιθαγενείς πληθυσμοί δεν μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν στην δυτική πραγματικότητα.

«Οι ώρες του ύπνου, στις οποίες συνηθίζουμε εμείς από μικροί,  μας εκπαιδεύουν για την δουλειά, ώστε να γίνουμε μια μέρα καλοί εργαζόμενοι», επισημαίνει η Musharbash.

«Μαθαίνουμε πως συγκεκριμένα πράγματα πρέπει να γίνονται συγκεκριμένες ώρες. Είναι ένα σκληρό μάθημα, αλλά είναι και ο τρόπος που μαθαίνουμε ότι ο χρόνος είναι το αφεντικό όλων μας».

ΠΗΓΗ: BBC 

Ειδήσεις

Viral ο κόκκινος ουρανός της Αθήνας λίγο πριν την καταιγίδα 

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr