Η Αμερική αντιμετωπίζει πραγματικές προκλήσεις εθνικής ασφάλειας στην νέα εποχή των μη επανδρωμένων αεροσκαφών στον πόλεμο. Αλλά μια «εισβολή» από μυστηριώδη drones πάνω από το Νιου Τζέρσεϊ δεν είναι μία από αυτές.

Όπως αποδεικνύεται, ακριβώς όπως οι αυτόπτες μάρτυρες συχνά κάνουν λάθος στις κρίσιμες λεπτομέρειες, ας πούμε, ενός τροχαίου ατυχήματος που συμβαίνει στη γωνία του δρόμου, ως είδος είμαστε διαβόητα αναξιόπιστοι όταν πρόκειται για τον εντοπισμό και την αναφορά ΑΤΙΑ. Ένα τεράστιο ποσοστό των σχετικών «θεάσεων» αποδεικνύεται τελικά επρόκειτο για την Αφροδίτη ή για κάποιο ασυνήθιστα φωτεινό αστρονομικό φαινόμενο – οι άνθρωποι στο έδαφος εκτιμούν λανθασμένα τις αποστάσεις στον ουρανό, έτσι ώστε ακόμη και αντικείμενα που βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά να θεωρούνται ότι βρίσκονται κοντά μας.

Το πρόβλημα της λανθασμένης ταυτοποίησης των ΑΤΙΑ είναι ένα μεγάλο μέρος του λόγου για τον οποίο ο στρατός και οι επιστήμονες αναφέρονται πλέον σε τέτοιου είδους εμφανίσεις όχι ως UFO αλλά ως UAP, δηλαδή Unidentified Anomalous Phenomena «Άγνωστου Ταυτότητας Αφύσικα Φαινόμενα» – μια ετικέτα που έχει σκοπό να δείξει ότι συχνά δεν πρόκειται για «αντικείμενα», αλλά για γνωστά, ή ακόμα και άγνωστα, αστρονομικά και ατμοσφαιρικά φαινόμενα.

Ακόμα και οι έμπειροι πιλότοι κάνουν λάθη.

Στις 1 Οκτωβρίου 1948, ο Λοχαγός Τζορτζ Γκόρμαν, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πιλότος στην Εθνική Φρουρά της Βόρειας Ντακότα, καταδίωξε το φωτεινό φως ενός UFO μετά την εμφάνισή του στον ουρανό πάνω από το Φάργκο. Με ταχύτητες άνω των 400 μιλίων/ώρα όπως αναφέρει η Washington Post, εμπλέκεται σε αερομαχία για σχεδόν 30 λεπτά, με το σφαιρικό UFO να πετάει γύρω του εκτελώντας στροφές που θεωρούσε αεροδυναμικά αδύνατες. Τελικά, εγκατέλειψε την καταδίωξη, χωρίς ποτέ να εντοπίσει το αντικείμενο. «Ακριβώς όταν ήμασταν έτοιμοι να συγκρουστούμε, εκείνη τη στιγμή υποθέτω ότι φοβήθηκα», θα δήλωνε αργότερα, προσθέτοντας: «Είναι δύσκολο να πιστέψεις στα ίδια σου τα μάτια όταν κάτι χωρίς φτερά απομακρύνεται και σε αφήνει σύξυλο».

Οι ερευνητές διαπίστωσαν αργότερα ότι ο Γκόρμαν είχε καταδιώξει μια μετεωρολογική μπάλα αέρα που είχε εκτοξευθεί περίπου 10 λεπτά πριν την εντοπίσει. Η μπάλα απλώς έπλεε στον νυχτερινό ουρανό, ενώ εκείνος βυθιζόταν και έτρεχε γύρω της.

Ο αστρονόμος και θεμελιωτής της «ουφολογίας» Τζ. Άλεν Χάινεκ, ο οποίος πέρασε τέταρτο του αιώνα συνεργαζόμενος με την Πολεμική Αεροπορία για τη μελέτη των UFO και επινόησε τον όρο «στενές συναντήσεις τρίτου τύπου», δήλωσε σε μια συνέντευξη αργότερα στην καριέρα του: «Οι πιλότοι είναι γνωστό ότι στρίβουν τα αεροπλάνα τους έντονα όταν ξαφνικά συναντούν έναν πολύ φωτεινό μετεωρίτη που νομίζουν ότι βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης, αλλά που αργότερα αποδεικνύεται ότι ήταν 50 έως 100 μίλια μακριά».

Υπάρχει λόγος που όσοι ασχολούνται σοβαρά με τη μελέτη τέτοιων φαινομένων, προτιμούν να βγάζουν από την εξίσωση τις ανθρώπινες μαρτυρίες. Σε μια ακρόαση στο Κογκρέσο το περασμένο καλοκαίρι, ο Ράιαν Γκρέιβς, ένας πρώην πιλότος του Πολεμικού Ναυτικού που είχε τις δικές του εμπειρίες από συναντήσεις με UFO ή UAP και τώρα ηγείται μιας οργάνωσης που ονομάζεται Americans for Safe Aerospace, πρότεινε μια πιο αξιόπιστη εναλλακτική λύση στις κοκκώδεις, ασπρόμαυρες (αλλά υποτίθεται αποκαλυπτικές) φωτογραφίες που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο: τη χρήση αισθητήρων. Ομοίως, ο καθηγητής αστρονομίας του Χάρβαρντ Άβι Λεμπ, μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες στις έρευνες σχετικά με UAP, υποστηρίζει ότι πρέπει να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα πώς μοιάζει ένας «κανονικός» ουρανός προτού προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι είναι «αφύσικο». «Εμπιστευτείτε τα δεδομένα», δήλωνε πρόσφατα. «Οι άνθρωποι είναι χάσιμο χρόνου».

Είναι πάντως… γοητευτική η εγωιστική αυτοπεποίθηση που βρίσκεται πίσω από πολλές αναφορές UFO, ότι το πρώτο ένστικτο των ανθρώπων όταν βλέπουν ένα φωτεινό κινούμενο φως στον νυχτερινό ουρανό δεν είναι να υποθέσουν το προφανές — ας πούμε, ένα αστέρι, μετεωρίτη, δορυφόρο ή αεροπλάνο σε μεγάλη απόσταση — αλλά να φανταστούν ότι, μετά από ένα ταξίδι χιλιάδων ετών στο διάστημα, οι εξωγήινοι θα διάλεγαν εκείνη τη στιγμή για να αποκαλυφθούν σε κάποιον σε έναν σκοτεινό δρόμο της υπαίθρου ή σε αυλή προαστίου. Ο κανόνας του Όκαμ, η χρήσιμη μεσαιωνική θεωρία που υποστηρίζει ότι η απλούστερη εξήγηση είναι συνήθως η καλύτερη, θα σας έλεγε ότι ο ήχος των ποδιών πιθανότατα σημαίνει άλογα παρά ζέβρες.

Εν μέρει αυτό το ένστικτο προέρχεται από κάτι θεμελιώδες. Το ερώτημα «Είμαστε μόνοι;» είναι ένα από τα τρία πιο βασικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει τους ανθρώπους από την εποχή των σπηλαίων, μαζί με το «Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο;» και το «Υπάρχει Θεός;» Ποιος δεν θα ήθελε να βρει την απάντηση σε ένα από τα τρία μεγάλα ερωτήματα την ώρα που βγάζει τα σκουπίδια αργά το βράδυ;

Πέρα από αυτό, η έντονη γοητεία που μας προκαλεί η ιδέα των UFO πηγάζει από το γεγονός ότι είναι ένας σπάνιος τομέας όπου όλοι μας μπορούμε να ατενίσουμε τα βαθύτερα σύνορα της γνώσης. Όπως μας υπενθυμίζει το μυστήριο με τα drones πάνω από το Νιου Τζέρσεϊ, κάθε φορά που κάποιος από εμάς κοιτάζει τη νύχτα έξω από το παράθυρο της κουζίνας ή ρίχνει μια ματιά στον ουρανό από το μπαλκόνι ή οδηγεί σ’ έναν ερημικό αυτοκινητόδρομο, μπορεί να πιστέψει ότι είδε εκείνο το μοναδικό λαμπερό φως που η ύπαρξή του αλλάζει τα πάντα.