Η Τατιάνα Στεφανίδου είχε καλεσμένη τη Δόμνα στην εκπομπή της και ακούσαμε την περιγραφή της για πως εκδηλώθηκε αυτή η κατάσταση και πως προσπαθεί να την αντιμετωπίσει.

Αυτό που τόνισε η Δόμνα Κουντούρη είναι πως η κατάσταση της είναι ιάσιμη, δεν είναι μη αναστρέψιμη, αλλά είναι πολύ δύσκολη, ειδικά στην περίπτωση της που πρόκειται για κάτι κληρονομικό. Η ίδια εξηγεί ότι χρειάστηκε πολύ καιρό να βρει ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία, αφού στην αρχή έπαιρνε χάπια που προκαλούσαν προβλήματα σε όργανα όπως το συκώτι.

«Το 2011 είχα κάποια δείγματα υπομανίας. Η υπομανία είναι μια κατάσταση εγρήγορσης, που στην ουσία όλες οι αισθήσεις σου είναι τεταμένες και σε υπερδιέγερση και είχα κάποια συμπτώματα, όπως το ότι δεν μπορούσα να ακινητοποιηθώ. Μπορεί να περπατούσα και μια εβδομάδα στην Αθήνα ασταμάτητα.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Μετά από αυτό ήρθε η κατάθλιψη, η οποία κράτησε για πολύ χρονικό διάστημα. Ευτυχώς είμαι τυχερή που έχω μια οικογένεια που με στηρίζει και με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτή τη φάση. Εννοείται ήμουν στη Λήμνο ένα 8μηνο με το κεφάλι στο μαξιλάρι. Θα το πάθαινα ούτως ή άλλως. Είναι γονίδιο. Είναι θέμα χημείας στον εγκέφαλο. Μπορεί να μην έχεις πιεστεί απαραίτητα από την καθημερινότητα σου.

Όταν μου συνέβη το επεισόδιο της μανίας το βαρβάτο, αυτό που νοσηλεύτηκα μετά. ήμουν σε ψυχωσικό επεισόδιο. Είχα μια αίσθηση ότι αν αναπνεύσω θα πεθάνω. Ότι αν θα κουνηθώ θα διαλυθεί το σύμπαν. Μια ρώσικη ρουλέτα με τον εαυτό μου έπαιζα, δεν ήταν ότι έκανα κάτι ανάρμοστο. Δεν ήταν τόσο εύκολο να επικοινωνήσω στην κατάσταση που ήμουν διότι η μανία είναι μια κατάσταση εκτός εαυτού, μια κατάσταση εκτός ορίων.

Δεν είναι μια κατάσταση που μπορείς να ελέγξεις. Εγώ ένιωθα ότι έχω εγκλωβιστεί σε ένα κακό ταξίδι. Σαν ένα άσχημο όνειρο που ζούσα ξύπνια. Κράτησε ώρες. Άργησε πολύ να έρθει το ασθενοφόρο. Έμεινα έξι μέρες στο Δρομοκαϊτειο. Δεν ξέρω αν γνωρίζει ο κόσμος για την κατάσταση των κρατικών ψυχιατρείων, αλλά είναι τραγικά. Φρικτά. Είναι φρικτά και για αυτούς που εργάζονται εκεί και για αυτούς που μένουν. Δεν υπάρχει αυτό το περιβάλλον που ένας άνθρωπος μπορεί να ηρεμήσει να βρει την ψυχική του υγεία.

Σε πρώτη φάση δεν το είχα δεχτεί ότι έχω πρόβλημα και ότι έχω ένα ψυχικό νόσημα ανίατο και θέλει φροντίδα καθημερινή εφόρου ζωής. Μια μέρα έκλαψα πικρά και είπα ότι Δόμνα έχεις κάτι και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Υπάρχουν χάπια που έχουν επιπτώσεις. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν παίρνω κάτι που έχει επίπτωση. Γενικότερα οι διπολικοί συνηθίζεται να παίρνουν χάπια που είναι για τους επιληπτικούς.

Έχουν πολύ καλά αποτελέσματα στην καταστολή της μανίας. Αυτά όμως τα χάπια είναι πολύ βαριά για το συκώτι, για το στομάχι, για τα νεφρά. Ήταν πολύ δύσκολο, μου πήρε τρία χρόνια σχεδόν να βρω τη σωστή θεραπεία και να βρεθώ σε μια κατάσταση νορμοθυμίας, δηλαδή να μην είσαι ούτε πάνω, ούτε κάτω».

https://www.youtube.com/watch?v=QB4xBc2ZeE4

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]