Αρχικά, ο ηθοποιός δήλωσε για την μάχη του με τον καρκίνο: «Φυσικά θυμάμαι που μου φέρθηκαν άσχημα στην τηλεόραση όταν έχασα τα μαλλιά μου, αυτά δεν ξεχνιούνται. Δεν είναι θέμα προτύπων ομορφιάς, έχει να κάνει με τι αρέσει στον άλλον και αν σε κάποιον δεν αρέσει θα σου κάνει ένα αρνητικό σχόλιο. Αν δεν είσαι λίγο καλά ψυχολογικά, θα σε ρίξει στα τάρταρα. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν σχολιάζουμε τις δηλώσεις των άλλων, γιατί κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να έχει προηγηθεί».

Στη συνέχεια, όπως εξήγησε, η ψυχολογική κατάσταση του ασθενή παίζει σημαντικό ρόλο: «Δεν άφηνα τους φίλους μου να μου συμπαρασταθούν και πριν και κατά την διάρκεια και μετά. Έχει να κάνει με το τι με κάνει να νιώθω ζωντανός. Αν αφήσω τον εαυτό μου να πέσει στην φροντίδα του άλλου, νιώθω ανύμπορος. Οι άνθρωποι όταν έχουν μία πληροφορία για δικό τους ασθενή, υπεραγαπάνε, υπερδείχνονται, υπερπροστατεύουν και αυτοί οι υπερθετικοί βαθμοί εμένα δεν μου κάνουν. Γιατί με κάνουν και νιώθω σαν να έχει τελειώσει η ζωή μου και μετά δεν μπορώ να επικοινωνήσω. Αυτό δεν μου κάνει καλό.

Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον καρκίνο τον πέρασα μόνος μου από επιλογή. Δεν μου άρεσε να με λυπούνται, η αυτολύπηση μου ήταν αρκετή για να διαχειρίζομαι και την λύπηση στα μάτια των άλλων. Για πάρα πολλά χρόνια τον καρκίνο τον έλεγαν “επάρατη νόσο”, είναι λέξη ταμπού, δεν τολμάμε να την ξεστομίσουμε».