Το ταξίδι του στον κόσμο μιας αμφιλεγόμενης για πολλούς βασίλισσας κράτησε δύο χρόνια και στόχος δεν ήταν ούτε η αγιογραφία της αλλά ούτε η δαιμονοποίησή της ότι «αυτή φταίει για όλα τα κακά στον τόπο». Η έρευνα ξεκινά από τη γέννηση της πριγκίπισσας Σοφίας της Πρωσίας, στέκεται στα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια, στην αρρώστια και τον μαρτυρικό θάνατο του Φρειδερίκου, εμβαθύνει στη ζωή της στην Αθήνα, στο άδικο τέλος του γιου της, βασιλιά Αλέξανδρου, και φτάνει μέχρι το τέλος της.

Ο συγγραφέας, στο βιβλίο του «Βασίλισσα Σοφία των Ελλήνων», ευχαριστεί ιδιαιτέρως τον εκδότη Χρήστο Ζαμπούνη και μέσα από τις 400 σελίδες «υποδέχεται» τους αναγνώστες σε ένα ταξίδι γεμάτο με μυστικά και συγκινήσεις.

Η βασίλισσα Σοφία ήταν η τρίτη κατά σειρά βασίλισσα της Ελλάδας, σύζυγος του Κωνσταντίνου του Α’. Γεννήθηκε το 1870 και πέθανε το 1932. Ηταν κόρη του Φρειδερίκου Γ’ της Γερμανίας, αδελφή του Γουλιέλμου Β’ της Γερμανίας, καθώς και μητέρα τριών βασιλέων, του Γεωργίου Β’, του Αλέξανδρου και του Παύλου. Σε ηλικία 17 ετών στο Λονδίνο με αφορμή τον εορτασμό του Χρυσού Ιωβηλαίου της βασίλισσας Βικτωρίας θα γνωρίσει για πρώτη φορά, τον Ιούνιο του 1887, τον 19χρονο Κωνσταντίνο τότε διάδοχο του ελληνικού θρόνου. Ο γάμος του ζεύγους θα γίνει στις 15 Οκτωβρίου 1889 στη Μητρόπολη Αθηνών και ήταν η πρώτη φορά που τελέστηκαν πριγκιπικοί γάμοι στο ελληνικό κράτος.

Αγάπη για τα δένδρα

«Αν κάτι οφείλουμε να συγκρατήσουμε από τη Σοφία, και το οποίο πλήρως δικαιολογεί το ότι φέρει το όνομά της μία από τις μεγαλύτερες λεωφόρους των Αθηνών, δεν είναι ούτε το Νοσοκομείο των Παίδων που ίδρυσε ούτε ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων, πρόδρομος του ΠΙΚΠΑ. Είναι η αγάπη της για το πράσινο και η έμπρακτη και τόσο πρωτοποριακή αφοσίωσή της όχι μόνον ώστε να… πρασινίσει η άδενδρη μέχρι τότε ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και να ενσταλάξει και να καλλιεργήσει την αγάπη για τα δένδρα στη νέα γενιά, ξεκινώντας από τους μαθητές των σχολείων. Με δική της παρότρυνση, η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας αποτεινόμενη στο πλήρωμα ανακοινώνει ότι η φροντίδα και ο σεβασμός του πρασίνου αποτελούν υποχρέωση των χριστιανών, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρώτη.

Με εντολή επίσης αλλά και έμπρακτη υποστήριξη της Σοφίας (συνεπικουρούμενης από τον βασιλόπαιδα Νικόλαο) οι αθηναϊκές οδοί πλαισιώνονται με νεραντζιές και οι λεωφόροι με πιπεριές, ενώ στις όχθες του Ποδονίφτη σχεδιάζεται μητροπολιτικό πάρκο έκτασης 800 στρεμμάτων. Δενδροφυτεύονται ο Αρδηττός, η κοίτη του Ιλισού, ο Λόφος του Φιλοπάππου, οι έρημες τότε πλαγιές πέραν του Ιλισού, υπόλειμμα των οποίων είναι το σημερινό Αλσος Ιλισίων. Θεσπίζεται, τέλος, η «σχολική πράσινη εορτή», η οποία ξεκινά κάθε χρόνο με τη φύτευση μικρού αριθμού δένδρων από κάθε μαθητή που καθίσταται υπεύθυνος για την ανάπτυξή τους, εορτή στην οποία συνήθως ήταν παρούσα η ίδια η βασίλισσα», τονίζει ο Κώστας Μ. Σταματόπουλος στην παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Τα παιδικά χρόνια, ο έρωτας που την έφερε στην Ελλάδα και η τραγωδία…

Η Σοφία ήταν η εγγονή και από τον πατέρα της και από τη μητέρα της των ισχυρότερων μοναρχών της Ευρώπης και μεγάλωσε στα λαμπρότερα παλάτια. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλωσε από δύο φιλελεύθερους γονείς που αφιέρωναν στα παιδιά τους χρόνο, στοργή και φροντίδα για τη σωστή διαπαιδαγώγησή τους.

Στα 17 της χρόνια, στον Κωνσταντίνο βρήκε την αγάπη που ήταν κεραυνοβόλα και αμοιβαία και τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Ασπάστηκε την Ορθοδοξία, αγάπησε την Ελλάδα, λάτρευε τα δάση και, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «η Σοφία πήρε τίτλο βασίλισσας πριν γίνει βασίλισσα των Ελλήνων. Από το 1900 την ονόμαζαν η βασίλισσα του δάσους!».

Χαρές και λύπες

Θα ζήσει μια ζωή γεμάτη με χαρές, λύπες, απιστίες, αλλά και τραγωδίες. Η μεγαλύτερη γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1920 στο Τατόι: «Ο Φριτς το λυκόσκυλο του Αλέξανδρου αρπάζει στα δόντια του έναν πίθηκο από αυτούς που υπήρχαν στο κτήμα. Ο Αλέξανδρος σπεύδει να τους χωρίσει. Τότε αισθάνεται έναν δυνατό πόνο στη γάμπα. Το αρσενικό ταίρι του πιθήκου τον δαγκώνει με μανία. Τις πρώτες μέρες ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν ήθελε να κοινοποιηθεί ο τραυματισμός του, γιατί θεωρούσε την όλη υπόθεση γελοία».

Η κατάστασή του όμως χειροτέρευε. Το γεγονός πληροφορήθηκαν οι γονείς του Αλέξανδρου στην Ελβετία. «Η βασίλισσα Σοφία μέχρι το τέλος της ζωής της δεν θα πάψει να φορά την πλερέζα του πένθους: Τα πρώτα χρόνια για τον Αλέξανδρο, τα επόμενα για τον Κωνσταντίνο.

Κάποιες φορές σε πολύ ευτυχή γεγονότα θα αντικαθιστά τα μαύρα με λευκό πένθος. Την 6η Δεκεμβρίου, την ημέρα της θριαμβευτικής υποδοχής στην Αθήνα, θα είναι η μόνη φορά που δεν θα φορά την πλερέζα της».