Η αστική τάξη της χώρας προσπαθεί να αντιγράψει ευρωπαϊκές συμπεριφορές και από τον κανόνα αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε η Πρωτοχρονιά. Οι γυναίκες, προετοιμάζοντας το ρεβεγιόν της τελευταίας βραδιάς του χρόνου, διαβάζουν στα περιοδικά της εποχής ότι πλέον το βάρος δεν πρέπει να δίνεται αποκλειστικά στη γεύση του φαγητού, αλλά στον τρόπο σερβιρίσματος, με τους «καλούς τρόπους» να επιβάλλουν συγκεκριμένη εθιμοτυπία: Το αρχικό πιάτο πρέπει να σερβιριστεί πρώτα στην οικοδέσποινα και στη συνέχεια στα πρόσωπα που βρίσκονται από δεξιά στο τραπέζι, το δεύτερο σερβίρεται από αριστερά προς τα δεξιά, το τρίτο από δεξιά προς τα αριστερά κ.λπ.

Ξεκινάμε με το γυναικείο φύλο, γιατί μαζί με τα παιδιά οι γυναίκες αποτελούν διαχρονικούς πρωταγωνιστές των ημερών. Οι κεντρικοί δρόμοι των πόλεων κατακλύζονται από δεσποινίδες και κυρίες, που «μυούνται» στην… τέχνη του καταναλωτισμού, που κάνει τα πρώτα του βήματα, και το απολαμβάνουν ιδιαιτέρως δημιουργώντας ευχάριστο πονοκέφαλο στους καταστηματάρχες και οικονομικό πονοκέφαλο στους άνδρες: «…όπως αι μέλισσαι από ανθού εις ανθόν κατά την άνοιξιν, μπαινοβγαίνουν τώρα οι ατθίδες εις τα καταστήματα των νεωτερισμών, τα αδαμαντοπωλεία, εις της καπελούς, της ράπτρας και τράβα κορδέλα».

Οι ετοιμασίες ολοκληρώνονται με το ράψιμο του φορέματος του ρεβεγιόν, που πρέπει ν’ ακολουθεί τη μόδα της εποχής. Συμβουλεύουμε τους άνδρες, που θα διαβάσουν τις παρακάτω συμβουλές μόδας, να… μεταφράσουν το κείμενο δείχνοντάς το σε κάποια γυναίκα, όπως κάναμε κι εμείς: «Φόρεμα από σατέν χρώματος κυκλαμιού. Επάνω του πίπτει ένα τουνίκ από λευκή δαντέλλαν κεντημένην εις τα άκρα με τριαντάφυλλα ροκοκό. Οπίσω επεκτείνεται ένα παν από γάζαν μεταλλόπλεκτον, η οποία έχει όλας τας ανταύγειας του μωβ. Το παν αυτό καταλήγει εις ουράν είδους χελιδονιού, εκ του ψαλιδίσματος περνά μία άλλη ουρά τετράγωνην με παρυφήν από γουναρικόν. Αλλη τουαλέτα κομψοτάτην είναι από μαύρην μουσελίναν γαρνιρισμένην από λίμπερτυ μωβ. Το τουνίκ γίνεται από ντρα λευκόν. Διά τας δεσποινίδας πολύ της μόδας είναι η λευκή μουσελίναν με την μέσην πολύ υψηλά ως εις τα φορέματα αμπίρ».

Οι συγκεκριμένοι εορταστικοί προβληματισμοί υπάρχουν, φυσικά, μόνο στην καθημερινότητα της αστικής τάξης της περιόδου. Ο περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στα μαγαζιά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα, καθώς και κάποια μικρά δώρα για τα πιτσιρίκια. Οι καταστηματάρχες προμηθεύονται για εορταστικές ημέρες τόσο μεγάλες ποσότητες προϊόντων, που χρειάζεται να κοιμηθούν μέσα στα μαγαζιά για τον φόβο ληστείας. Οι τιμές στην αγορά της οδού Αθηνάς στην πρωτεύουσα είναι σχετικά καλές, με τις ταμπέλες των προϊόντων ν’ αποτελούν από μόνες τους ατραξιόν: «Κότες κοκκαλιάρικες 2,80 εκάστη, γάλοι άπαχοι 6-12 έκαστος, βόειον 1,40 και 2,40 το δαμαλάκι, μήλα 1,60, αχλάδια 1,80, σταφύλια σιδερίτες 1,60, κάστανα 0,80 λεπτά».

Διαδήλωση μικροπωλητών

Οι μόνες που βρίσκονται εκτός εορταστικού κλίματος είναι -όπως πάντα- οι ειδήσεις των ημερών: Γιατρός πλακώνει στο ξύλο μέσα στον νοσοκομείο τον ασθενή… Τραμουντάνα, ο οποίος έχει υποβληθεί σε εγχείρηση κήλης. Σεισμός στα Λεχαινά Ηλείας με άγνωστο αριθμό πληγέντων, με τους κατοίκους της Ανδραβίδας να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κακό με λιτανείες. Συνεχίζονται οι συνεδριάσεις της επιτροπής προς σύνταξη του Κτηματολογίου, στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», παρουσία Γερμανού νομοθέτη.

Μέρος κάθε εορταστικού φολκλόρ αποτελούν οι μικροπωλητές, που, απλώνοντας την πραμάτεια τους στους δρόμους, προκαλούν αντιδράσεις των καταστηματαρχών και αντιμετωπίζουν το συνεχές κυνηγητό της Αστυνομίας και προσαγωγές στα Αστυνομικά Τμήματα. Την εορταστική περίοδο εκείνης της χρονιάς, οι πλανόδιοι αντιδρούν συγκροτώντας πορεία διαμαρτυρίας μαζί με τα καροτσάκια τους, στο κέντρο της πρωτεύουσας: «Μια πρωτότυπη διαδήλωση είδον αι Αθήναι εχθές. Ψιλικατζήδες, μικρέμποροι, οι διαλαλούντες τας ημέρας αυτάς τα εμπορεύματά των μέσα εις το καροτσάκι έκαναν παρέλαση ανά τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ότι η Αστυνομία τοις παρεμβάλλει προσκόμματα εις την ελευθέραν εξάσκησιν του επαγγέλματός των. Αλλά η αστυνομική Αρχή απηγόρευσε φαίνεται τούτο μόνον εμπρός εις την μύτην των εμπορικών καταστημάτων, τα οποία πληρώνουν υπέρογκα ενοίκια και φόρους επιτηδεύματος και φωτισμόν και μισθούς υπαλλήλων και τα οποία δικαιούνται επίσης λίγης προστασίας. Και όσον έχουν δίκαιο οι μικρέμποροι θέλοντες να ζήσουν, άλλον τόσον έχουν και οι έμποροι, οι οποίοι δεν επιθυμούν να χρεοκοπήσουν. Αλλά εις τοιαύτην περίπτωσιν επιβάλλεται νομίζομεν εις συμβιβασμός: Δύναται να οριστεί μια πλατεία, εις την οποίαν να επιτραπεί η άσκησις του μικρεμπορικού επαγγέλματος τουλάχιστον κατά τας ημέρας αυτάς. Διότι θα ήτο εξίσου άδικος η ολοσχερής απαγόρευσης, όσον και η εντελής ελευθερία να στήνουν την τέντα των, όπου φτάσει έκαστος».