Κι όμως πριν μόλις έναν αιώνα, η ύδρευση αποτελεί κορυφαίο ζήτημα, ιδίως σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα. Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για να ξεδιψάσει η πρωτεύουσα γίνεται όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης επιχειρεί, χωρίς αποτέλεσμα, να μεταφέρει νερό από την Στυμφαλία λίμνη, αφού οι γεωτρήσεις στο έρημο Θριάσιο Πεδίο κοστίζουν πολλά χρήματα αποφέροντας μόλις εκατό οκάδες υφάλμυρο νερό.

Η  Αττική διαθέτει αρκετές υπόγειες πηγές αλλά η παντελής έλλειψη υποδομών στρέφει τους διψασμένους Αθηναίους στο εμπόριο. Οι δρόμοι της πόλης γεμίζουν, ιδίως το καλοκαίρι, από πλανόδιους νερουλάδες που με κάρα ή μεγάλα κανάτια και φλασκιά, αναζητούν διψασμένους κατοίκους να χρυσοπληρώσουν ένα ποτήρι νερό. Όσοι τυχεροί διαθέτουν κάποιο πηγάδι στο χωράφι τους το νοικιάζουν πανάκριβα στον Δήμο που είναι υπεύθυνος για την ύδρευση.

Όμως, ακόμα και όταν το πολύτιμο νερό φτάνει μετά κόπων και βασάνων στα σπίτια των Αθηναίων, δεν είναι καθόλου ασφαλές για την υγεία τους. Οι αγωγοί είναι γεμάτοι ρήγματα, που επιτρέπουν την κάθε είδους παρείσφρηση. Το 1907 ο δήμαρχος Σπύρος Μερκούρης, έχει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα να δικαιολογήσει πως από τον αγωγού του νερού πετάχτηκαν μέσα σε σπίτι της οδού Ευριπίδου, 25 γυρίνοι…

Το 1917 χρειάζονται τέσσερις ημέρες για να βρεθεί ο φύλακας του υδραγωγείου Πατησίων πνιγμένος μέσα σε αυτόν, με τους κατοίκους να εξακολουθούν αμέριμνοι να πίνουν από εκεί νερό. Εξίσου …δροσιστικά για την κατάσταση των υδραγωγείων, είναι τα παρακάτω σχόλια εφημερίδας της εποχής :«Το νερό της πόλεως εις τινά θολόν και ακάθαρτον. Τούτο βέβαια προέρχεται, κατά μέγα μέρος από τινάς αίτινες δια να λάβουν νερόν ανοίγουν διάφορους οπάς εις τα υδραγωγεία, όπου έπειτα οι παίδες ρίπτουν λίθους και ακαθαρσίας. Το δε νερό της βρύσεως πλησίον του στρατώνος επάνωθεν της Αγοράς παρά τω λουτρώ έχει σκώληκας ως εκ της ακαθαρσίας.

Ομοίως δε το νερόν του πηγαδιού επάνωθεν της οικίας Γ. Γενναδίου. Παρετηρήθη δε επίσης ότι τα υδραγωγεία, είναι εις πολλά μέρη ανοιχτά και ως εκ τούτου ωφελούμενοι πολλοί ασυνείδητοι απέρχονται εκεί μεν δια να πλύνουσι τα φορέματά των, άλλοι δε τους πόδας και άλλας ανάγκας των να εκπληρώσωσιν, επειδή δε το ύδωρ τούτο χρησιμεύει δια τας ανάγκας των κατοίκων, προτρέπομεν, την αρμοδίαν αρχήν να λάβει σύντομα μέτρα όπως κλεισθώσι ασφαλώς όλα τα ανοιχτά μέρη των υδραγωγείων».

Οριστική λύση στο πρόβλημα της λειψανδρίας, δίνεται μόλις το 1924. Τότε, υπογράφεται σύμβαση για τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης στο Μαραθώνα, με την αμερικάνικη εταιρία «Ούλεν» και την Τράπεζα Αθηνών να χρηματοδοτούν το έργο με δάνειο 10 εκατ. δολαρίων και επιτόκιο 8% εξοφλητέο σε 22 χρόνια. Πράγματι, η τεχνητή λίμνη Μαραθώνα εγκαινιάζεται το 1931, ξεδιψά επιτέλους Αθήνα και Πειραιά, που αφήνουν επιτέλους πίσω τους εποχές που όπως γράφουν οι εφημερίδες το νερό «…χύνεται κατά σταγόνας εν είδη αγιάσματος».

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ELEFTHEROSTYPOS.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.