Ο άνθρωπος που της πήγε τους σκύλους ήταν ο  Tammy Bar-Yosef, που τελευταία κάνει μία πρωτότυπη έρευνα: Οι σκύλοι στο Ολοκαύτωμα. Έχει διαπιστώσει πως οι Ναζί χρησιμοποιούσαν τους σκύλους ως μέσο προσβολής για τους Εβραίους ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που εξαιτίας σκύλων, κηδεμόνες των οποίων ήταν Ναζί, σώθηκαν Εβραίοι από το θάνατο. Στη δεύτερη κατηγορία είναι η Νίνα Ντινάρ.

Γεννημένη το 1926 στη Βαρσοβία, η Ντινάρ μεγάλωσε με σκύλους από μωρό παιδί. «Οι Εβραίοι δεν έχουν σκύλοι, αλλά εγώ μεγάλωσα μαζί τους. Ακόμα και η γιαγιά μου είχε σκύλο» δηλώνει η Νίνα.

Οι πρώτες της αναμνήσεις με σκύλο είναι από την ηλικία των τριών ετών, όταν καθόταν πλάι με έναν γερμανικό ποιμενικό. Επτά χρόνια αργότερα, ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Βαρσοβία βομβαρδίστηκε. Τότε η Νίνα διαπίστωσε πως «ο σκύλος μου ήταν πολύ ανήσυχος». Η μητέρα της Νίνα ζήτησε από στρατιώτες να πυροβολήσουν τον γερμανικό ποιμενικό γιατί, υποστήριζε, ότι θα μπορούσε να επιτεθεί στους κατοίκους της γειτονιάς. «Τον έθαψα σε έναν κρατήρα που είχε δημιουργήσει βόμβα στη λεωφόρο Jerosolimskie», θυμάται.

Αργότερα, στο εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας, η Νίνα συνέχιζε να να φροντίζει σκύλους στη γειτονιά. «Πήρα έναν από τους δρόμους που υπήρχαν συνολικά δύο. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φροντίζω», λέει η Νίνα που αγνοεί την τύχη των δύο αδεσπότων της γειτονιάς της.

Ο πατέρας της δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 1942. Δώδεκα μήνες αργότερα, όταν ξεκίνησε η επανάσταση του εβραϊκού γκέτο, η Νίνα και η μητέρα της μετακινούνταν από κελάρι σε κελάρι «επειδή ήμασταν Εβραίες».

Οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην ανθρακαποθήκη όπου μάνα και κόρη είχαν βρει καταφύγιο και τις πήγαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μαζί τους είχαν βαλίτσες γεμάτες φωτογραφίες και κοσμήματα, τα οποία εν τέλει τους τ πήραν οι στρατιώτες. Πέρασαν τέσσερις μήνες στο στρατόπεδο κουβαλώντας καθημερινά πολύ βαριές πέτρες. Η Νίνα τραυματίστηκε από αδέσποτη σφαίρα ενώ «εργαζόταν» και έκτοτε μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Skarżysko-Kamienna όπου Εβραίοι ήταν σκλάβοι για την κατασκευή στρατιωτικού εξοπλισμού.

Ο σκύλος του Ναζί

Μόλις η Νίνα και η μητέρα της έφτασαν στο στρατόπεδο, βρέθηκαν μπροστά από τον Ναζί αξιωματικός Dr. Artur Rost. «Στεκόταν εκεί με τον σκύλο του, έναν λευκό Μολοσσό με μαύρες βούλες. Αξιαγάπητος σκύλος. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από το στόμα μου. Τι φανταστικός σκύλος», θυμάται.

Ενώ οι σκύλοι ήταν εκπαιδευμένοι να επιτίθενται, ο Μολοσσός του στρατιωτικού τον άφησε και πλησίασε την Νίνα, «την πληγωμένη, ξυπόλητη Εβραία», λέει. Η Νίνα τον χάιδεψε και ο σκύλος την έγλειφε για μερικά λεπτά. Οι γυναίκες που βρίσκονταν δίπλα της, την αποκάλεσαν τρελή και της είπαν πως ήταν εκπαιδευμένος για να αγριεύει. Ο αξιωματικός κοίταζε σοκαρισμένος τον σκύλο του και την 10χρονη Νίνα.

Τους επόμενους μήνες η Νίνα αναγκαζόταν να κάνει εργασίες που καταπονούσαν το σώμα της αλλά πάντα «με ανακάλυπτε όπου και να ήμουν ο σκύλος». Η ιδιαίτερη σχέση που είχε το 10χρονο κοριτσάκι με τον Μολοσσό υπέπεσε στην αντίληψη του αξιωματικού ο οποίος έδινε στην 10χρονη το φαγητό του σκύλου του… Η Νίνα θεωρεί πως αυτό το φαγητό στάθηκε σωτήριο για την ίδια, τη στιγμή που η μητέρα της πέθανε από ασιτία.

Τον Αύγουστο του 1944 οι Ρώσοι πλησίασαν και οι Γερμανοί αποφάσισαν να εκκενώσουν το στρατόπεδο, σκοτώνοντας όποιον θεωρούνταν «αδύναμος». Η Νίνα επιλέχτηκε σε μία από τις ομάδες που πήγαιναν για εκτέλεση. Ζυγίζοντας μόλις 30 κιλά, πεινασμένη, με αραιωμένα μαλλιά και αναρίθμητες μολύνσεις, η 11χρονη τότε Νίνα δεν θα τα κατάφερνε.

Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι τη στιγμή όπου εμφανίστηκε μπροστά της ο Ναζί αξιωματικός με τον Μολοσσό. Ενώ κοίταζε τους ανθρώπους που θα εκτελούνταν, ο Μολοσσός πήγε κατευθείαν στη Νίνα και ο αξιωματικός την έβγαλε από την ομάδα και την έβαλε σε μία όπου είχε προγραμματιστεί να παραμείνει στο στρατόπεδο. «Έλα από εδώ, θα πας με αυτούς» διέταξε.

Και εξαιτίας του Μολοσσού η Νίνα θεωρεί πως σώθηκε από βέβαιο θάνατο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αργότερα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Buchenwald στη Γερμανία, διέφυγε και βρήκε καταφύγιο το 1948 στο Ισραήλ. Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Πλέον θυμάται: «δεν φοβόμουν τους σκύλους, απλά αισθάνονταν πως τους αγαπούσα».

Υπολογίζεται πως οι Ναζί χρησιμοποίησαν 200.000 σκύλους ως φύλακες με πολλούς να εκπαιδεύονται για να σκοτώνουν.